Duffy, Adele, Amy

Op de debuutplaat (Frank uit 2004) van Amy Winehouse staat het heerlijke egocentrische liedje ‘Amy, Amy, Amy’. Sinds haar doorbraak zingen de concurrerende platenmaatschappijen het in koor. En dit jaar worden hun gebeden verhoord. Met Duffy, Adele en Amy MacDonald hebben de maatschappijen hun perfecte Amy-klonen in huis. Althans dat hopen die platenmaatschappijen. De drie Engelse zangeressen klinken in ieder geval ouderwets goed voor hun jonge leeftijd.

Natuurlijk doen de zangeressen zelf hun uiterste best om origineel en niet als Amy-kloon over te komen. De persberichten van de platenmaatschappijen zitten echter al in een spagaat door zowel op de oorspronkelijkheid van hun nieuwe aanwinst te wijzen als gebruik te maken van de bekendheid van het grote voorbeeld. Degene die er het meest als kloon uitkomt, is Duffy. En dan niet alleen van Winehouse, maar ook zeker van Dusty Springfield. Aimee Ann Duffy komt uit Wales en is 23 jaar. Haar composities klinken klassiek, haar stem is geweldig: ze zingt en kreunt als Dusty. Net als bij Amy Winehouse (Any Housewine hoorde ik radiomaker Jan Douwe Kroeske laatst zeggen) is de hulp van retroproducer Mark Ronson ingeroepen en het resultaat is een trip terug in de tijd. Songs als ‘Mercy’, ‘Warwick Avenue’ en ‘Rockferry’ kun je inlijsten. Toch mist bij er bij dit debuutalbum iets. Het is allemaal net een beetje te perfect en te weinig bezield. Daarom snel door naar kandidaat nummer twee.

Zoals duidelijk blijkt uit de titel van haar cd is Adele Laurie Blue Adkins 19 jaar. De jongste van de drie Engelse zangeressen. En misschien wel de meest getalenteerde. Vooral omdat je na twee keer luisteren de Amy-vergelijking al een beetje vergeet. Natuurlijk: ook hier is de hang naar vroeger aanwezig, hoor je Dusty, maar ook Aretha (Franklin) in de aanpak en de stem van Adele. Maar Adele grijpt niet alleen terug op de soulmuziek van ver voor haar geboorte. Ook folk-invloeden schuwt ze niet, met als resultaat een mooi afwisselend album met sterke songs. Haar huidige single ‘Chasing pavements’ is een van de beste tracks, met mooie uithalen en veel violen. Maar op het album staan ook veel kalere folk-achtige songs. In ‘Crazy for you’ hoor je enkel een gitaar en op ‘First love’ alleen een orgeltje. Door deze minimalistische aanpak komen twee zaken goed naar voren: Adele heeft een prachtige stem die niet alleen kan uithalen, maar ook gevoelig kan klinken. Daarnaast blijkt dat Adele liedjes kan schrijven met een kop en een staart. Minder gelikt dan Winehouse en meer bezield dan Duffy.

Amy MacDonald – This is the life

De Schotse Amy MacDonald (21) heeft eigenlijk alleen haar voornaam gemeen met publieksjunk Winehouse. Verder is de vergelijking een gemakzuchtige: ze is jong, komt van het Britse eiland en zingt eigen liedjes. Muzikaal gezien staat ze behoorlijk ver van de retro-soul van haar collega’s af. Ze haalt haar invloeden uit een recenter verleden. Minder oude soul, meer moderne pop en folk. Als tiener luisterde ze naar Travis en die blanke akoestische pop is nog steeds van invloed op haar sound. Ze is eerder een nieuwe K.T. Tunstall dan een nieuwe Amy. Niet dat we al een nieuwe K.T. nodig hebben. De oude doet het nog prima. Maar ze is net als haar Schotse voorgangster in staat om perfecte radioliedjes te schrijven, die in je kop blijven zitten. Titelsong ‘This is the life’ is een voorbeeld van zo’n perfecte popsong. Akoestische gitaren stuwen de song op en Amy zingt daar een mooie melodie overheen. ‘Mr. Rock & Roll’ benadert ook de perfectie met de combi van up-tempogitaren en folk-invloeden en een vrolijk zingende MacDonald. ‘Let’s start a band’ begint met een rustige trompet en volgt met een gedragen melodie, waarna bij 3 minuut 30 alsnog de band losgaat. Opmerkelijke opbouw, die intrigeert. Net als de ode aan acteur Jake Gyllenhaal in ‘L.A.’. Een ode op afstand, maar met liefde geschreven. This is the life is een mooi debuut. Amy, onthoud die naam en dan vooral in combinatie met haar achternaam.

Zo blijft er van de op het eerste oog/oor drie Amy-klonen maar eentje over die het best een tijdje zal redden met haar klassiek klinkende songs. De andere twee dames hebben teveel eigenheid om nog langer in de slipstream van de grote Britse dame te blijven hangen.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.