Zangeressen die zelf hun cd’s opsturen naar de Recensent zijn er niet veel. Ani di Franco en Dayna Kurtz stuurden mij nooit post. Laat staan dat Roisin Murphy voor mij naar de brievenbus is gelopen. Toch liggen er nu drie pakketjes voor me. Een cd van Eva met een foto, waar achterop staat: ‘Veel plezier ermee.’ Van Lily Kiara een cd met officieel persbericht: ‘Dank voor je luisteren.’ Tot slot Christels debuutcd, met handgeschreven briefje: ‘Hoop dat je van de cd kan genieten.’ Bij wijze van gezamenlijke reactie een recensies over hun cd’s, over kleine liedjes van de lage landen.
Christel – Tomorrow awaits
Christel pakt mij al in met haar visitekaartje, waarop een mooie tekst van Bert Schierbeek staat. Ik grijp elke gelegenheid aan om Schierbeek te citeren: ‘mooi zijn de stromen / die komen uit de bron / van het hart’. Kijk, dan hoeft niemand meer wat te zeggen, laat staan een hele cd vol zingen. Christel Kroezen kon het echter niet laten, ze is tenslotte zangeres en geen visitekaartjescitatenselecteerder. Christel maakt singer-songwriter muziek, iets minder poppy dan Stevie Ann. Ze zingt over haar kindertijd (de mooie opener ‘Julia’) en over een schilderij (het gedragen ‘Paradise’), maar ook gewoon over de liefde en het leven (prachtig in ‘Foolish game’). De song 'What if...' gaat over het omgaan met de dood. Een zwaar onderwerp, maar Christel weet het ovetuigend te brengen zonder dat je er direct treurig van wordt.
Christel heeft een aangename heldere stem. Muzikaal gezien klinken de gitaarsolo’s op enkele songs erg ouderwets, maar dat is dan ook het enige minpuntje aan Tomorrow awaits. Vooral het gebruik van accordeon, theramin en harmonica tillen de composities naar een hoger plan.
Op die paar oubollige gitaarsolo’s na, is dit een zeer genietbaar album met mooie composities van een nieuwe singer-songwriter. Het wordt tijd dat de radio2-dj's weer uit hun winterse top2000-slaap komen: er is werk aan de winkel en ze heet Christel.
Lily Kiara – On this ground
Met haar donkere fluisterstem en stemmige folk-pop-songs lijkt Lily Kiara op het eerste gehoor een nieuwe versie van Suzanne Vega. Niet dat de oude Vega al op is (haar laatste plaat is nog geen jaar oud). Bij latere luisterbeurten blijft de geest van Vega rondwaren, al komt de eigenheid van de Amsterdamse Lily Kiara wel doorschemeren. De song ‘Smile’ gaat over ontsnapte clowns die voorbijgangers uitdagen om uit hun sleur te treden: ‘tell me, do you smile sometimes inside’. Het begin van de song praatzingt Lily, waarna de muziek naar een hogere versnelling accelereert. Het is maar één voorbeeld waarbij alles op zijn plek valt. De cd staat vol met dit soort parels: de opbouw is goed, de arrangementen en instrumenten in orde en de zang vervolmaakt het geheel. Tekstueel neigt Lily Kiara naar de poëzie met haar songs. Bijvoorbeeld in de Joni Mitchell-ode ‘Perfect cloud’:
And I see you
Listening to joni on a skin
Tears rolling
On both sides now
I see you
And all the pinks and blues
You’re in
Muzikaal houdt Kiara het kaal. Veel meer dan akoestische gitaren komen er niet aan te pas, of het moeten die incidentele elektrische gitaar en kornet zijn. De mooie teksten heeft Kiara ook nog eens uitmuntend vormgegeven in het cd-boekje. Alsof je een poëziebundel bij je cd cadeau krijgt. Dit eigen beheer-product is aan alle kanten zeer professioneel. Aangezien Kiara zeer oorspronkelijk materiaal brengt, zie ik de gelijkenis met Suzanne Vega alleen maar als compliment: deze Vega-dochter kan prima op eigen benen staan.
Eva – The things a girl should do
Het tweede album van kunstenaar Eva Meijer straalt hetzelfde professionalisme uit als dat van Kiara. Hoes en boekwerk zijn van de hand van Eva. Handgeschreven teksten, foto’s en tekeningen maken het een genot om te bekijken. Ten tijde van haar eerste album Metamorphosis (2006) werd Eva veelvuldig met Tori Amos vergeleken. Vooral vanwege haar belangrijkste instrumenten: een piano en een hoge stem. Voor de snelle (lees: slechte) luisteraar blijven die overeenkomsten op haar tweede album aanwezig. Inhoudelijk zat en zit er nogal een verschil tussen de wereld van Eva en die van Tori euh, kom hoe heet ze nou…
Eva is in haar teksten zeer filosofisch bezig. Ze verbaast zich over de wereld om haar heen en vraagt zich af wat ze denkt en hoe zich dat weer verhoudt tot de wereld. Uit ‘In my mouth’:
so I got everything I think I need but
there’s something missing
so I got everything I think I want but
there’s something itching
so I got everything I think I am
right here with me
in my mouth
Muzikaal en qua arrangementen is haar tweede album nog rijker dan haar debuut. ‘Gravity’ heeft net als de meeste songs wel de piano als belangrijkste melodiedrager, maar krijgt goed gezelschap van de viool van Simone Manuputty. Alsof ze met een half orkest staat te spelen tilt de viool de song naar een hoger plan. Prachtig. Omdat ze het op haar eerste album ook deed, is de verrassing minder groot, als Eva na zeven Engelstalige songs ineens over kikkers in de winter begint te zingen. Verrassender is misschien wel dat ze het voor elkaar krijgt dat die enige Nederlandstalige song ‘Kikkers’ geen vreemde eend in de bijt wordt. Tekstueel maakt ze net zo makkelijk indruk in haar eigen taal:
en dan denk ik aan elvis
en ik denk aan lady di
en ik denk aan kikkers in de winter
jij bent nu al bijna negen jaar dood
wordt het niet eens tijd dat je gaat leven
Eva heeft gedaan wat een zangeres hoort te doen: doorgaan met mooie liedjes maken. Eva heeft gedaan wat een kunstenaar hoort te doen: zich verbazen over de wereld en dat omzetten in beeld en geluid. Eva heeft gedaan wat een meisje hoort te doen. Niet dat meisjes iets horen te doen…
Meer over Eva: kunst, muziek en leuk weblog
Lees hier het interview dat de Recensent met Eva hield.
Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.