Komende week gaan zowel Gone baby gone als The Flock in première. Beide films die gedeeltelijk in het teken staan van gebroken carrières. In Gone baby gone probeert Ben Affleck zijn in het slop geraakte loopbaan van wat nieuw elan te voorzien. Ditmaal niet vóór de camera, maar erachter, terwijl hij jongere broer Casey, die aan de start van een veelbelovende carrière staat, de hoofdrol voor zijn rekening laat nemen. Zeker níet aan de start van een carrière staat Richard Gere, de hoofdrolspeler uit The Flock, die met deze rol de stukjes van z’n in duigen gevallen loopbaan wanhopig aan elkaar probeert te lijmen. Twee films dus die bepalend zouden kunnen zijn voor hoe het verder gaat met deze grote namen. Maar óók twee films over misdaad, geweld, slachtoffers, daders en de soms vage scheidslijn daartussen. Films, kortom, die zowel het beste als het slechtste van de mens willen tonen. Het is daarom dan ook niet minder dan passend dat de rolprenten zelf ook een dergelijke tegenstelling tussen goed en slecht tentoonspreiden. Een lesje in hoe wél en níet een film over deze onderwerpen te maken.
In Gone baby gone speelt Casey Affleck (bekend van The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford) een privédetective. Omdat hij in dezelfde achterbuurt woont als de moeder van het slachtoffer, wordt hij ingehuurd om te helpen bij de zoektocht naar haar gekidnapte dochter. Fijn aan Gone Baby Gone is hoe het de morele helderheid van de gemiddelde Hollywoodfilm weet te ontstijgen. Hier geen duidelijk beeld wat goed en fout is, inclusief een handig levenslesje voor de kijker, maar een onduidelijk, grimmig wereldje dat bewoond wordt door personages waarbij het morele kompas soms flink stuk lijkt. Het is, kortom, net de echte wereld. Uiteindelijk loop je daarom als kijker de zaal uit zonder te weten welke personages het gelijk aan hun kant hadden. Verfrissend. Jammer is wél dat de film, in een poging de kijker continu op het verkeerde been te zetten, uiteindelijk wat teveel twists bevat. Onnodig en overbodig voor een verhaal dat op basis van het plot en de dilemma’s zélf al meer dan onderhoudend genoeg was.
In The Flock bezoekt Eroll Babage (Richard Gere) sekscriminelen om te kijken of ze zich gedragen. Omdat hij daarbij te vaak over de schreef gaat moet hij gedwongen vertrekken. In de paar dagen die hem nog resten, mag hij z’n eigen opvolgster (gespeeld door Claire Danes) de fijne kneepjes van zijn vak proberen bij te brengen. Helaas is The Flock - in tegenstelling tot Gone baby Gone - ondanks een interessante premisse een film vol clichés geworden. De oude rot in het vak die persoonlijke problemen heeft, de naïeve nieuwkomer en de perverse slechterik die op het eerste gezicht best vriendelijk lijkt: dat alles hebben we al honderden keren eerder gezien. The Flock probeert met haar over-the-top geweldsuitbarstingen en zieke seksuele spelletjes te shockeren, maar slaagt daar nauwelijks in. Het dieptepunt in dat opzicht is een scène waarin de slechterik bezig is de voet van een slachtoffer af te zagen, onderwijl over haar gezicht likkend en dreigend haar haar af te knippen als ze niet ophoudt met jammeren. Inderdaad: dat is niet het eerste waar het slachtoffer in zo’n situatie bang voor zal zijn. Koppel aan dit alles de bijna pijnlijke poging tegen het eind om Se7en te kopiëren en wat overblijft, is een voorspelbare film die zich bedient van nutteloos overdreven geweld en met gemakkelijke plotsprongetjes aan elkaar hangt. Een teleurstelling, dus.
Uiteindelijk bevestigd Casey Affleck met Gone baby gone wat hij al met The Assasination (…) aantoonde: hij is een heel groot talent. Hopelijk krijgt hij de komende jaren nog meer mooie rollen aangeboden om zijn huidige doorbraak het vervolg te geven dat het verdient. Ook broer Ben heeft baat bij z’n verbintenis aan deze film en hervindt achter de camera een groot deel van z’n verloren geloofwaardigheid. Richard Gere, echter, moet zich zorgen gaan maken. Z’n laatste écht goede rol, in Primal Fear, dateert alweer van 11 jaar geleden en z’n vlakke, plichtmatige acteerwerk in The Flock biedt weinig om enthousiast van te worden. Toch zal ook hij ongetwijfeld terugkeren. Misschien kan de recensent hier daarom wat gratis advies geven: probeer het eens als regisseur, Richard. Het schijnt te werken.