For Ani-one

Je hebt een rijtje artiesten die heel lang hun ‘Greatest hits’ hebben weten uit te stellen. Een mooi artistiek standpunt dat aangeeft dat het deze artiesten niet enkel om de hits gaat, maar ook om de volledige albums. Commercieel gezien hebben ze dan ook niet te klagen over de verkoop van die reguliere albums. Een grote vaste fanbasis bleef die toch wel kopen. Maar uiteindelijk gaan ze allemaal voor de bijl: REM, Bruce Springsteen, U2 en nu dus ook de meest eigenzinnige van allemaal: Ani di Franco.

Di Franco heeft geen grote platenmaatschappij boven zich die haar een Greatest Hits oplegt. Ze runt al jaren haar eigen maatschappij Righteous Babe. Di Franco, die net haar eerste kind kreeg, zal gewoon even wat anders aan haar hoofd hebben dan een nieuw regulier album. Vandaar het verschijnen van de Canon.

18 albums maakte Di Franco in evenveel jaar. Officiële bootlegs (9 live-dubbelcd’s) niet meegeteld. Minstens de helft van deze albums is van zeer hoge kwaliteit. Hoe dan te kiezen? In feite maakt zo’n uitgebreide en sterke backcatalogue het makkelijk om songs uit te selecteren. Welke greep je ook doet, je zit al snel goed. Di Franco koos voor Canon 36 songs en zette deze min of meer chronologisch op 2 cd’s. Haar keus is behoorlijk gericht op de serieuze persoonlijke en politieke songs. Het zwaartepunt ligt op de periode na 2000. Voor de grappige, punkerige, lieve en oudere liedjes moet je terug naar de originele platen. Ik denk aan ‘What if noone’s watching’, ‘Itch’, ‘Rockabye’, ‘I’m no heroine’. Maar zo heeft ieder zijn favorieten.

Deze plaat is natuurlijk niet voor de bestaande fans. Die kennen alles al. Alhoewel Di Franco wel enkele tracks opnieuw opgenomen heeft met verrassend resultaat. Een live-favoriet als ‘Napoleon’ krijgt mooie tweede stemmen van Di Franco zelf en ‘Both Hands’ van haar eerste album wordt qua arrangement naar deze tijd toegetrokken.

Afgelopen maand was Di Franco in Nederland voor een uitverkocht Melkweg-concert. Ze had drummer Allison Miller en bassist Todd Sickafoose meegenomen. Een sterke bezetting waarmee heel makkelijk geschakeld werd tussen een voller bandgeluid naar een kaal akoestisch geluid. Ze speelde, net als op Canon, een mooie doorsnede van haar werk. Vooral de funk-achtige songs (‘Dilate’, ‘Untouchable face’) spatten van het podium af. Ondanks de zichtbare vermoeidheid bij Di Franco, had ze genoeg praatjes (wederom van politieke en persoonlijke aard) tussendoor en kwam ze tot twee maal toe terug voor een toegift.

Zowel live als op plaat is Ani di Franco de meest interessante en beste singer-songwriter van haar generatie. Niet dat je Björk, Macy Gray, Alanis Morissette, Beth Orton, Danya Kurtz, Kristin Hersh, Alicia Keys, Sinead O’Conner, Natalie Merchant kunt wegdenken. Di Franco’s kwaliteiten liggen in het combineren van persoonlijke en politieke onderwerpen, in haar schrijfstijl met prachtige poëtische oneliners en doordenkers, maar ook in haar muzikaliteit die folk als basis heeft, maar uitwaaiert naar de funk, punk, rock en jazz.
Canon laat dit alles horen en is daarmee een perfect visitekaartje voor de Ani-nono’s en een bevestiging voor de Ani-fans.

Ricco van Nierop

Lees verder op de Recensent:
Ani di Franco - Knuckle down
Ani di Franco - Educated guess
Ani di Franco - Evolve

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.