Kopie van een kopie, maar nog steeds leuk

Lily Allen. Zo, dat hebben we gehad. Althans dat dacht ik. Dat nam ik me voor. Als muziekrecensent doe ik wel eens pogingen om origineel te zijn en niet met de geijkte vergelijkingen te komen. Maar hoe beschrijf je bijvoorbeeld de nieuwste Engelse band als je het niet over Oasis, XTC of The Talking Heads mag hebben. Om nog maar te zwijgen over die andere nieuwe Engelse bandjes die ongeveer hetzelfde geluid voortbrengen. Toch zit er diep in mij nog een pure muziekliefhebber die schreeuwt om originaliteit en uniekheid van de artiest. Er zijn tenslotte duizenden fans van Wolfmother die ook zonder kennis van Led Zeppelin genieten. Toch doe je ook zo’n band geen eer aan om de schatplichtigheid aan hun voorvaderen te verzwijgen. En daarnaast is het natuurlijk gemakzucht voor de recensent en zijn lezer: want hoe anders de nieuwste cd van Kate Nash in het muzikale spectrum te plaatsen dan door een simpele vergelijking te maken.

Op haar 17^e wil Kate Nash actrice worden. Na een mislukte auditie breekt ze haar voet. Om de tijd te doden krijgt ze van haar ouders een kindergitaar. Binnen enkele weken is de filmcarrière van de baan en schrijft ze liedjes. (Over vergelijkingen gesproken; begon Eurythmic Dave Stewart ook niet zo aan de muziek?) Haar eerste lesboekje staat vol met oude folkliedjes. Iemand die wel eens gitaar heeft proberen te spelen kent die bladzijden met ‘The House of the risin’ sun’ en ‘Blowin’in the wind’. Maar op de debuut-cd van de ondertussen 20-jarige zangeres, is er niets dat ook maar enigszins aan die vroege favorieten doet denken.

Dus. Als deze nieuweling met één zangeres is te vergelijken, is het wel Lily Allen. Ook Kate Nash komt uit Londen, Engeland en dat is goed te horen. Ook Kate Nash heeft een vet accent waarmee ze haar songs, inclusief genoeg scheldwoorden om een stadionverbod mee te krijgen, zingt. Ook Kate Nash is 20 als ze haar debuut-cd opneemt. Ook Kate Nash vergaart haar eerste fans via myspace. De belangrijkste overeenkomst zit echter in de muziek.

Perfecte popliedjes zijn het, met een grote rol voor gitaar en piano. Vrolijke songs met een vleugje jazz en hiphop. Wat betreft de teksten is Nash niet van de straat, want de straattaal gebruikt ze zeer vakkundig, ironisch en humoristisch. Kate Nash beweert beïnvloed te zijn door de (tevens erg leuke) zangeres Regina Spektor. Eerder moest ik aan Nellie McKay denken. McKay is eigenlijk de zangeres waar Lily Allen al de boel van afgekeken heeft. De Amerikaanse zangeres wordt hiermee de jonge moeder van het genre waarin vinnige teksten met vrolijke melodieën gecombineerd worden.

De cd Made of bricks bevat enkele zeer geslaagde ballads (‘Birds’), maar staat vooral vol met brutale zomerliedjes. En wat voor liedjes! ‘Dickhead’ en ‘The Shit Song’ zijn aanklachten tegen ex-vriendjes. ‘Mariella’ en ook ‘Caroline’s a victim’ vertellen over treurige meisjes die buiten de groep vallen. ‘Caroline’s a victim’ valt muzikaal een beetje buiten het McKay/Allen/Spektor/Nash-genre en doet eerder Peaches-achtig aan. ‘The Skeleton song’ valt wel weer binnen het zojuist genoemde genre, behalve misschien de hoekige piano-akkoorden. Juist die hebben wat van de Dresden Dolls weg.

Hoe kan ik - in Chicksingers-naam -, na twee alinea’s vol met vergelijkingen, nu nog overtuigend schrijven dat Kate Nash een originele nieuwe zangeres is. Ik kan het schrijven omdat ik haar cd Made of bricks heb gehoord. En als u een muziekliefhebber bent, gaat u dat ook doen.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.