Pure liedjes

Dat Charlie Dée met Where do girls come from? de mooiste cd van 2006 maakte, kwam ook voor de Chicksinger als een verrassing. In deze rubriek leg ik graag de nadruk op eigenzinnige singer-songwriters, die muziek maken die afwijkt van doordeweekse popmuziek. Dée maakt typische 70’s georiënteerde radio 2-muziek. Absoluut niet vooruitstrevend, grensoverschrijdend of alternatief. Maar de liedjes die ze zingt zijn puur van melodie, tekst, arrangement en zang. Alles valt op zijn plek. Niet dat ik haar eerste plaat al zat was, maar Dée levert binnen een jaar alweer album nummer 2 af.
In deze aflevering tevens aandacht voor een vergelijkbare cd, het debuut van Katarina.

Niet veel albums draai ik een jaar na release nog wekelijks. Where do girls com from? draai ik tot op de dag van vandaag met veel plezier. De songs willen maar niet vervelen. Bij de eerste beluistering van de opvolger Love your life is daar meteen herkenning. Het levert een stroeve eerste kennismaking op, wat vooral komt door mijn gehechtheid aan de oudere songs. Maar al snel breken een voor een de melodieën door in mijn hoofd. ‘Ten thousand times’ zorgt voor de eerste doorbraak. Deze ballad begint rustig, maar als na het tweede couplet Charlie uithaalt, ontrafelt zich de melodie van het refrein van zuivere schoonheid. ‘Run for love’ en ‘Love your life’, de twee tracks waarmee de plaat begint, zijn beide mooi opgebouwde odes aan het leven in het algemeen en de liefde in het bijzonder. Luisterbeurt na luisterbeurt vallen er songs op hun plek. ‘I know’ is een lekker uptempo liedje over het wel of niet opgewassen zijn tegen de wereld. Aan de drie opeenvolgende snelle tracks ‘I need a hand’, ‘This Parade’ en ‘Wrecking ball’ is goed te horen dat Dée al enkele jaren op toer is met een band. De songs klinken steviger dan de songs op haar debuut. ‘Wrecking ball’ kent ook nog eens enkele scherpe regels:

Charlie Dée heeft een zeer waardige opvolger gemaakt van haar gloedvolle debuutalbum. Love your life klinkt iets steviger, maar verschilt qua sound verder weinig. De kwaliteit van de songs en vooral van de melodieën is minimaal van hetzelfde niveau. Goed voor minstens een jaar luisterplezier.

Zangeres Katarina komt niet uit het niets. In 2005 en 2006 toerde ze door de lage landen met een liedjesprogramma bestaande uit voornamelijk songs van haar beroemde vader. Op haar debuutplaat Walk with me staan echter geen composities van Bram, maar enkel liedjes van dochter Katarina Vermeulen. Allemaal Engelstalige songs, waardoor je de vergelijking met haar in 2004 overleden vader al snel vergeten bent.

De vergelijking met Charlie Dée blijft echter gedurende de hele plaat van toepassing. Ook Katarina maakt singer-songwriter popmuziek, die muziekhistorisch prima uit de jaren 70 zou kunnen komen. Niet-vooruitstrevende of om het lelijk te zeggen conservatieve radio 2-muziek. Positiever klinkt misschien: americana met een vleugje blues en soulgevoel. Het belangrijkste is echter of de songs goed zijn.

‘Johnny’ is een belegen blues met mondharmonica en drankprobleem, maar ondanks deze geijkte gegevens haalt deze song het beste uit de stem van Katarina. Ze zet lekker vet in en haalt uit waar nodig. ‘Eyes’ is een uptempo nummer, waarbij je niet stil kunt blijven zitten. In de rustige songs (bijv. ‘Sad things’) doet haar stem aan die van Lori Spee denken, mede dankzij Katarina’s perfect uitgesproken Engels. ‘Like before’ is voorlopig de mooiste track van de plaat. In deze ballad blijft de begeleiding beperkt tot de akoestische gitaar van Ralph Brink (producer) waardoor de nadruk komt te liggen op de prachtige melodie.

Katarina heeft een ouderwets goede debuut-cd gemaakt. Walk with me is een album waarbij de nadruk ligt op de songs, pure songs.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.