TROSpunk en VPROpunk

Dat ik de cd’s van Hanson (remember ‘Mmbop’) verstop als mijn vrienden langskomen, zegt niets over de kwaliteit van hun muziek of over het belang dat ik hecht aan het oordeel van die vrienden. Het zegt zelfs weinig over mijn eigen smaak. Dat gedrag zegt alles over een, in mijn hersens vastgeroeste, tweedeling tussen top 40-muziek en alternatieve muziek. Deze tweedeling stamt nog uit de tijd dat er op verschillende dagen in de week verschillende muziek op radio 3 (al eeuwen bekend als 3FM) te horen was. Van de een op de andere dag luisterde ik niet meer naar de kinderachtige TROS-muziek en konden enkel de betere pop van de VARA en de VPRO door de beugel. Zeer praktisch natuurlijk, want je hoeft je als liefhebber met een hele berg muziek niet meer bezig te houden. Maar wat te doen als REM, Nirvana en Red Hot Chili Peppers echte hits gaan scoren. Of als Kylie Minogue met Nick Cave een duet opneemt? Of om het over 2007 te hebben; als Mika en Damien Rice hits scoren en Gerard Joling fan blijkt te zijn van The Arctic Monkeys?

In deze Chicksinger aandacht voor de derde cd van Avril Lavigne en het debuut van The Noisettes.

Avril Lavigne is een Canadees popzangeresje dat in 2002 doorbreekt met een vrolijk punkimago en dito hitje ‘Sk8ter boi’. Haar eerste twee albums zijn typische hitplaten, met enkele punk-achtige tracks, enkele ballads en veel albumvullers van het doordeweekse-rocksoort. Vijf jaar na haar eerste hit heeft ze wat filmrolletjes gedaan, zijn haar Schotse punkrokjes vervangen door Guccirokjes, heeft ze af en toe een hitje gehad, trouwde ze met een punkrocker (zanger Sum 41) en haalde ze een contract bij Chanel binnen. Ongeveer de juiste ingrediënten voor een nieuw album vol boze punkliedjes. Not!

The Best damn thing is niet veel anders dan haar vorige platen. De ballads kunnen mij gestolen worden, omdat Avril geen interessante stem heeft en omdat de songs inhoudelijk niet veel te bieden hebben. Ook de rocksongs zijn niet bijster origineel. Blijven over de punkliedjes. Avril Lavigne past wat betreft een derde van haar album prima tussen bands als Blink 182, Offspring en, waarom niet, Sum 41. ‘One of those girls’, ‘I don’t have to try’ en ‘Contagious’ zijn lekkere niets-aan-de-hand-punkhitjes waarop Lavigne’s magere stem prima voldoet. Avril heeft een trucje ontdekt dat oude meidenbands in de jaren 60 (Shirelles, Vandellas) al toepasten en huidige punkmeidengroepen (Pipettes, Riplets) ook nog gebruiken. Halverwege een uptempo-song vallen de instrumenten, op een base-drum en wat handgeklap na, stil en gaat Avril van zingen over op praat-zingen. Ze past dit trucje effectief toe in wel drie songs. Naast de titeltrack ook in ‘I can do better’ en haar eerste single ‘Girlfriend’. Het levert stiekem toch wel lekkere liedjes op die ik ditmaal niet zal verstoppen als mijn vrienden langskomen.

Het Britse trio The Noisettes brak vorig jaar door dankzij hun optredens tijdens London Calling, Lowlands en The Music in my Head. Uitzinnige optredens van drie uitbundige uitziende muzikanten. Jamie Morrison, alias Animal achter de drums, Dan Smith op gitaar en zang en frontvrouw Shingai Shoniwa op bas en zang. Afgaande op hun Music in my Head-optreden verwachtte ik van hun debuutplaat veel eigenzinnige garagepunk. En dat biedt What’s the time, Mr. Wolf? ook. Maar daar blijft het niet bij. Al direct in de openingstrack ‘Don’t give up’ valt de vergelijking met de strakke, maar tegelijk rammelende bluespunk van The White Stripes op. Zangeres Shingai schreeuwt en zingt, knauwt en fluistert en laveert zo tussen de punky stem van Karen O (Yeah Yeah Yeahs), de schreeuwlelijk Juliette Lewis en zelfs de fluistervocalen van Gwen Stefani (in ‘Break free’). De slot-tracks ‘Hierarchy’ en ‘Never fall in love again’ tonen aan dat The Noisettes geen eenduidig punktrio is. ‘Hierarchy’ is een mooi opgebouwde song die van rust uitgroeit tot ruig en doet denken aan werk van The Dresden Dolls. ‘Never fall in love again’ is een ouderwets aandoend akoestisch liefdesliedje, waardoor je aan het slot van dit album de punksfeer totaal vergeten bent.

Typisch zo’n plaat die ik bovenop leg als mijn vrienden langs komen. Dezelfde vrienden die zich vervolgens afvragen wat dat nou weer voor een vaag plaatje is: ‘Heb je niet wat bekenders?’

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.