Moeilijke tweede?

Ach, het is natuurlijk een popjournalistencliché, het problematische aspect van de tweede cd. Na een succesvolle doorbraak met het debuut zou een artiest murwgetoerd zijn. Sowieso had de artiest jaren over die eerste plaat gedaan en nu moet het tweede album binnen no time verschijnen. Er zijn natuurlijk genoeg voorbeelden te noemen van artiesten die juist met hun tweede album gegroeid zijn en hun eigen geluid hebben gevonden. In Chicksinger deze week vier recente tweede albums van zeer uiteenlopende eigenzinnige zangeressen.

Lilian Hak – Love’s victory march

Van Lilian Hak kan niet worden gezegd dat ze enorm is doorgebroken met haar debuutplaat Silence feels safe uit 2004. Wel was het een aangename eerste kennismaking met deze opvallende Nederlandse muzikant. Wat direct opvalt in vergelijking met die eerste plaat is dat Love’s victory march een stuk toegankelijker klinkt. Meer discogeluiden, waardoor bijvoorbeeld de opener ‘Desire in overdrive’ en de single ‘Faces’ zeer sterk klinken. De elektronica was al op haar eerdere werk goed vertegenwoordigd, hier lijkt de greep naar synthesizers en computers alleen nog maar te zijn toegenomen. Hak en haar vaste muzikant Frank Burks weten daar vakkundig mee om te gaan.
Toch gaan mij de hoeveelheid elektronica en de disco-elementen op den duur tegenstaan. Ik mis de twist en de relativering die bijvoorbeeld Moloko wel in hun gelijksoortige discomuziek weten te brengen. De langzame track ‘Love’s victory march’, met zo goed als geen beats, is daarom ook het hoogtepunt van het album. Lilian Hak heeft haar muzikale spectrum verbreed. Haar tweede album is geen stap vooruit, maar ook niet achteruit. Eerder opzij.

Joanna Newsom - Ys

Joanna Newsom brak in bescheiden mate door in 2003 met haar debuut Milk-eyed mender. Deze plaat zette haar qua irritante stem in het rijtje Björk, Victoria Williams en Joni Mitchell. Zangeressen waar je niet van wilt houden als je hun stem in eerste instantie hoort, maar als je eenmaal door de zure appel heen bent, kunnen ze niet meer stuk. Een van de redenen tot appreciatie is natuurlijk dat ze meer zijn dan een stem, namelijk; goede songschrijvers. Newsom speelt ook nog eens harp, waardoor ze direct gestigmatiseerd werd als apart geval. Haar debuut stond nog vol korte lieve folkliedjes, maar met Ys doet ze een poging met haar eerdere werk te breken. Ys telt maar 5 tracks die in lengte variëren van 7 tot 17 minuten. Folk is nog steeds de basis, al is daar wel klassieke muziek bijgekomen als belangrijke bron. Op de lang uitgesponnen nummers experimenteert Newsom met allerlei akoestisch klinkende instrumenten en met haar stem. Vaak zingt ze samen met zichzelf, iets dat in combi met de instrumentatie van harp en strijkers aan het laatste werk van Kate Bush en Björk doet denken. Newsom werkte eerder met mensen als Smog en Devendra Banhart en wist voor dit album steun te krijgen van Van Dyke Parks (verantwoordelijk voor de zeer opvallende strijkersarrangementen), Steve Albini en Jim O’Rourke (productie). Mocht u ondertussen genoeg interessante namen hebben gelezen in dit stukje, wordt het tijd die van Newsom daaraan toe te voegen, te beginnen bij dit voortreffelijke avontuurlijke tweede album.

Juliette & The Licks – Four on the floor

Juliette Lewis & The Licks bracht in 2005 haar eerste album uit. You’re speaking my language liet de voormalige actrice horen in de rol van rockbitch. Een plaat vol puike rechttoe rechtaan rockliedjes. Na heel veel toeren, is er nu al snel de opvolger Four on the floor. Lewis is zodanig in haar rol gegroeid dat ze absoluut de status van ‘actrice die een plaatje maakt’ ontstegen is. Lewis heeft geen bijster mooie stem, maar voor het genre van de clichérock is haar snerpende zang perfect. Haar tweede album gaat door waar haar eerste ophield. PJ Harvey light, Courtney Love, maar dan zonder de irritatie, Iggy Pop, maar dan zonder ontbloot bovenlijf... ‘Hot kiss’ is een zeer vette track en ‘Get up’ klinkt heerlijk ‘Van Halen-achtig’ouderwets. Verwacht bij Juliette en haar Licks geen originele teksten of oorspronkelijke gitaarriffs, maar voor power, punkrock en speelplezier ben je aan het juiste adres.

Amy Winehouse – Back to black

Ten tijde van haar debuut, zag Chicksinger haar nog als brutale Britse epigoon van Erikah Badu. Ondertussen heeft Amy Winehouse zich verder ontwikkeld. Haar mix van oude soul en nieuwe beats en attitude hebben plaatsgemaakt voor een mix van oude soul en strijkersarrangementen. Amy heeft er slim aan gedaan van haar brutale teksten geen maniertje te maken. Om dit jaar het jongste Britse brutaaltje (Lily Allen) voorbij te streven is toch geen doen. Het gevolg is nu dat de teksten een stuk vlakker zijn geworden. Jammer, maar Amy laat muzikaal gezien op deze plaat, met behulp van een zooi arrangeurs en een heel orkest, wel horen dat ze de regelrechte opvolgster is van grootheden als Shirley Bassey en Dusty Springfield.
‘Me & mister Jones’ is een sloom blues-swing nummer dat niet zou misstaan op een Bassey-plaat uit de jaren 60. ‘Back to black’ is zo mogelijk nog een grotere ode aan Bassey, door het volledige orkest dat het geluid mooi opbouwt van het voorzichtige begin tot het ingehouden bombastische einde. ‘Tears dry on their own’ op zijn beurt is weer een heerlijk motown-liedje en in de openingstrack 'Rehab’ wordt het geluid en het gevoel van de klassieker ‘Working in a coalmine’ van Lee Dorsey gekopieerd.
Amy Winehouse heeft de veelzijdigheid en de brutaliteit van haar debuut ingeleverd voor prachtige jaren 60-pastiches. Met dit tweede album bewijst ze een grandioze stem te hebben voor dit klassieke werk.

Ricco van Nierop

Lees verder op de Recensent:
Amy Winehouse - Frank
Juliette & The Licks - You're speaking my language
Lilian Hak - Silence feels safe

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.