Afl. 3: Ani doet nu eens jazz

Net als Dayna Kurtz, die vorige week een bezoekje aan mijn toekomstige eiland bracht, staat ook mijn nieuwe gaste Ani Di Franco komend weekend in Den Haag op The music in my head. En terecht, want Di Franco maakt al jaren prachtige platen die in je hoofd gaan zitten. Haar nieuwste plaat, uitgebracht op haar eigen label, heet Evolve en is al minstens haar 15^e album, wat betrekkelijk veel is voor iemand van begin 30.

Di Franco is een fenomeen. Ze begon op haar 9^e te spelen voor publiek en bracht tien jaar later haar eerste plaat uit. Op haar eigen label, want ze wil onafhankelijk blijven. Aanvankelijk werd ze beschouwd als punk/folk-artiest, maar ondertussen behoort ze tot de vooruitstrevende singer-songwriters. Op Evolve is ze wederom verder ontwikkeld en wel in een aparte richting; jazz. Terugluisterend naar wat vorige platen (vooral op Revelling/reckoning) zat er al meer jazz in dan ik dacht. Maar of ze met deze ontwikkeling, in de ogen van haar fans en haar medesinger-songwriters, nu zo vooruitstrevend is, betwijfel ik.

Vernieuwing : 12/25

Ani�s experiment is in muzikaal opzicht zeker gelukt. Haar band weet behoorlijk raad met de folk-achtige jazz op drums, gitaren en blazers. Ani�s stem haalt acrobatische toeren uit, wat op de song In the way zelfs aan Al Jarreau doet denken. Ze kan het vocaal aan, zelfs als ze ouderwetse (70�s) jazz koortjes laat horen in Here for now. Wel krijg ik soms de kriebels van te ingewikkeld gepiel. Uit die laatste song komen de regels waar ik het bij de te jazz-achtige nummers mee eens ben: �You know you need your instrument, but does your instrument need to be miked?� Gelukkig keert de oude Ani geregeld naar voren uit het jazz-combo, om enkel met gitaar haar fingerpicking folk te zingen. Zoals in het ruim tien minuten durende Serpentine.

Muzikale vorm: 15/25

Ik was voorbereid. Ani blijft maar doorzingen tot ze gezegd heeft, wat ze wilde zeggen. Lange teksten met weinig herhalende refreinen. Veel ingenieuze vindingen die een paar keer luisteren kosten voor ik ze allemaal door heb. De plaat kent niet ��n specifiek thema. Naast het politieke pamflet van Serpentine gaan enkele liedjes over seks (in Slide: �She was hungry and her apetite steered� en in O my my: �Your headlights sweeping across my ceiling�). Of over het zoeken naar identiteit en rust (Second intermission: I�m never really get there, to that place where I accept myself�). De meeste indruk maken de songs over hartzeer. Zo vergelijkt ze in Shrug (�het negeren�) een vervelend liefje met een drugs, inclusief bijverschijnselen: �For the side-effect of this dirty drug, the way you punish me and then you shrug.�

Inhoud: 23/25

Evolve van Ani di Franco is geen gemakkelijk album. Maar als ik me eenmaal door het te erge jazz-gepiel op de opener Promised land heb heen gewerkt, went het langzaam. Ook de song In the way stond me aanvankelijk tegen, maar ondertussen zit niets me meer in de weg om deze funky lovesong aan te horen. Ik heb me opengesteld voor haar ontwikkeling richting de jazz. Echter maar voor even, want het liefst luister ik naar de ouderwetse gitaarliedjes, die hier in de minderheid zijn. Ach, misschien is deze ontwikkeling enkel een fase zoals ze zelf zingt: �But you know I kinda hope it�s just a phase� (Phase).

Hits & missers-balans: 14/25

De kans dat Ani di Franco mijn eilandgast wordt, is: 64/100

Robinson van Nierop

1. Dayna Kurtz Postcards from downtown 03-06-03 78/100

2. Ani di Franco Evolve 10-06-03 64/100

3. Madonna American life 26-05-03 42/100