- Uitvoerende(n): Dayna Kurtz
- Titel: Postcards from downtown
- Label: Munich
- Datum bespreking: 16 Juli 2005
Afl. 2: Dayna's doorleefde debuut
Hopelijk kan ik, voordat ik naar dat eiland vertrek nog even langs de tweede editie van het festival The music in my head. Vorig jaar schotelde men mij in Den Haag aardig wat verrassende sing-song-gitaar-liedjes artiesten voor, zoals Hawksley Workman en Neil Halstead. Dit jaar vestig ik mijn hoop op Badly drawn boy en oude Echo-man Ian McCulloch. Al zou de verrassing wel eens kunnen komen van de mij volslagen onbekende zangeres Dayna Kurtz, die zojuist haar debuutplaat afleverde.
Oude ansichten van een eigenwijs meisje
Dayna Kurtz is echter niet nieuw in de muziek, zo leert mij haar website. Ze bracht begin jaren 90 al demo�s uit, die met wat zoeken uit de hoed van Hans Kazaa te halen zijn. Vorig jaar bracht ze een live-cd uit. Kurtz maakt geen vernieuwende muziek. Waar dit criterium bij andere genres zwaar weegt, gaat het bij singer-songwriters meer om originaliteit. Het hebben van een �eigen geluid� daar draait het om. Direct bij de eerste beluistering is het al raak. Kurtz� eigen geluid bestaat uit een eigenzinnige stem waarmee ze doorleefd de blues zingt.
Vernieuwing:20/25
Jazzy middernachtsblues
Hoe beschrijf je een eigenzinnige stem? Met moeite. Toch maar proberen. Op het eerste gehoor klinkt ze als een man. Dat hoeft geen slecht teken te zijn, zoals eerdere ervaringen met Tracy Chapman en Nina Simone bewezen. Even doorluisteren leert dat deze zangeres gewoon een prachtige - aan de vergeten Tanita Tikaram herinnerende - lage stem heeft. Althans in de ingetogen coupletten. In de refreinen haalt ze uit en bereikt zo grote hoogten. Muzikaal ademt Dayna Kurtz geregeld dezelfde middernachtelijke sfeer uit als Tom Waits. Haar blues-songs worden jazzy met piano/vioolbegeleiding, zoals in Last good taste. En ze worden melancholiek dankzij de accordeon, zoals in het slepende dansliedje Fred Astaire. Grappig is dat op het duistere Somebody leave a light on, ineens Richie Havens opduikt, de meest gedreven man+baard+gitaar van Woodstock.
Muzikale vorm: 20/25
Origineel en weer alleen
Een singer-songwriter die haar muziek baseert op blues, heeft het vast over verlaten worden en op reis gaan. Zoals de meeste clich�s is ook dit waar, wat niet wil zeggen dat daarmee de originaliteit ophoudt te bestaan. Kurtz weet haar mis�re prachtig te verwoorden. In de titelsong stuurt ze ansichten uit de stad zonder liefde: �I�ve come as close to love, as to walkin� on water� om vervolgens haar stoere alleen-zijn te relativeren in Paterson: �I was bragging on my independence, saying love leaves you stumbling and dumb, then I go and dissolve just like cotton candy on the tip of some boy�s tonque.� Een jongen die maar beter niet te veel op Jack (Kerouac?) moet lijken, want die krijgt van Kurtz een sneer nadat hij er al filosoferend via de achterdeur vandoor ging (Just like Jack).
Inhoud: 23/25
Verdrinking als hoogtepunt
Postcards is een groeiplaat, die echter vanaf de eerste draaibeurt intrigeert. Dit komt door een perfecte combinatie van stem, muziek en teksten. Bij elke nieuwe luisterbeurt ontdek ik nieuwe hoogtepunten. Favoriet is Love gets in the way door het fatalistisch gezongen refrein: �Come on make a mess of me, I won�t walk away�. Maar het kan goed zijn, dat morgen Miss Liberty mij het meest bekoort. Deze vrouw mag mij komen bevrijden, bij de tijd dat ik op mijn eiland zit: �I�m Miss Liberty, go plant your flags and make your promise to my promiseland and we�ll make love to the new frontier in the hot beach sand, you�ll hold me like a drowning man.�
Hits & missers-balans:23/25>
De kans dat Dayna Kurtz mij zal vergezellen is: 86/100
Volgende keer in Robinson�s collectie: Ani di Franco - Evolve
Kans op de koffer: Robinson�s collectie tot nu toe
1. Dayna Kurtz Postcards from downtown 03-06-03 86/100
2. Madonna American life 26-05-03 42/100