- Uitvoerende(n): Madonna
- Titel: American life
- Label: Maverick
- Datum bespreking: 16 Juli 2005
Afl. 1: Grilligheid in Madonna's akoestische disco
De eerste die mij gezelschap wil komen houden, is niet de eerste de beste. La Ciccone, misses Ritchie, Het Fenomeen, of wel the material girl. Madonna is toe aan haar 11e plaat in 20 jaar en haar derde sinds haar wederopstanding van 1998. Toen zag ze het licht met behulp van William Orbit om twee jaar later haar muziek te vernieuwen met gitarist Mirwais. Deze laatste is wederom aanwezig op American life, misschien wel de soundtrack voor mijn toekomstige verblijf op La isla bonita.
Kameleon
Madonna staat bekend als een vooruitstrevend artiest. Een kameleon die verandert nog voor haar omgeving dat aangeeft. Daarom is het opmerkelijk dat ze het nog steeds doet met Mirwais als producer/songwriter. Blijkbaar was de samenwerking op Music (2000) bevallen. In vergelijking met haar vorige twee albums is American life dan ook minder vooruitstrevend. Zo hoeft niet meer zo nodig bovenop elke trend te zitten en weet dat ze met wat ophef over een clipje en een lekker melodietje wel weer de aandacht trekt.
Vernieuwing:15/25
Het verschil van de koptelefoon
Niks mis met goede achtergrondmuziek, maar voor muzak zit dit te intelligent in elkaar. Met de koptelefoon op ontdek ik steeds meer mooie arrangementen (Hollywood) vol vernuftige geluidjes en de van Don�t tell me bekende stop-en-start-gitaarloopjes van Mirwais. Het levert een muziekstijl op die ik het best kan omschrijven als akoestische disco. Wanneer je alleen de clips ziet, vallen deze ingenieuze werkjes niet op. Wat dan ook niet zo opvalt, is haar stem. Nu haar stem regelrecht in mijn oren zit, hoor ik haar de ene keer prachtig zingen (Intervention). Als haar stem door een vocoder is gehaald, blijft er weinig bezieling over. Om al helemaal geen woorden vuil te maken aan de twee uitermate slechte raps van het album.
Muzikale vorm:14/25
Freud en het kerkkoor
"Sigmund Freud, analyse this," zingt de nieuwe beschermvrouwe van 007 in de verschrikkelijke Bond-song Die another day. Freud zal niet veel moeite hebben met de teksten van Madonna, net zo min als de gemiddelde analyticus of een analfabetische dove kwartel. Overwegend zijn het simpele teksten bij niets-aan-de-hand-muziek. Maar als Madonna serieus wordt, is het jammer dat het niet overkomt. Mother and father gaat over haar vroeg overleden moeder en haar afstandelijke vader. Een sterke tekst, maar Madonna�s rappogingen verpesten de song. Volgens haar zelf gaat echter alles goed, zoals uit het mooie liefdesliedje Nothing fails blijkt: �I�m not religious, nothing fails, makes me wanna pray�. Een slim gevonden gevolgtrekking. Ze onderstreept haar bevrijdende gevoel door met een kerkkoor (!) �makes me wanna pray� te herhalen.
Inhoud:08/25
Geen oorwurm of bommetje
American life slaat niet in als bom, maar heeft ook niet de werking van een oorwurm die na verloop van tijd zich comfortabel in je oren nestelt. Daarvoor is de plaat te grillig. Madonna omvat het hele scala; slechte irritante songs (Die another day, American life), mislukte pogingen (Mother & father), aardige niemendalletjes (Love profusion) en enkele uitschieters (Hollywood, Nothing fails, Intervention). Bij het samenstellen van een cd�tje met de hoogtepunten van de sinds Ray of light herrezen Madonna zullen weinig songs van haar jongste plaat komen. En dat is jammer, al levert het bij elkaar vast een goeie verzamelaar op.
Hits & missers-balans:05/25
Na deze vier criteria is de kans dat Madonna in mijn koffer duikt op weg naar het eiland: 42/100
De zoektocht naar de ultieme eilandplaat gaat door. Volgende keer in Robinson's collectie:
Dayna Kurtz - Postcards from downtown.