Klimaatverandering

Soms hebben ze een schop onder hun reet nodig. Ik doel op die gasten die ervoor zorgen dat we – half maart is het ondertussen – nog steeds die klamme handschoenen aan en die irritante mutsen op moeten. Kunnen ze daarboven niet bedenken dat we het zat zijn te blauwbekken? Bloemen komen uit de knop, rokjes uit de kast, geile gedachten uit het hoofd en lijf. Maar ze deinzen stuk voor stuk verschrikt weer terug voor die verrekte kou. Tijd voor een klimaatverandering. Tijd voor vrolijke lenteopwekkende muziek. Corinne Bailey Rae, Sara Tavares en Charlie Dée komen precies op tijd om de boel op te warmen.

Corinne Bailey Rae – Corinne Bailey Rae

Corinne Bailey Rae komt uit Leeds, Engeland, heeft een Indiase vader en een Britse moeder. Of het er toe doet, weet ik niet, ’t is leuk om te weten. Net als dat ze vroeger fan was van Led Zeppelin, L7 en Veruca Salt. Artiesten waarvan de invloeden zeker niet terug te horen zijn op haar debuutplaat, waarmee ze momenteel over de hele wereld doorbreekt. Eerder is te merken dat ze in kerkkoren heeft gezongen en in jazzcafés heeft gewerkt. En dat haar favoriete artiesten nu Jill Scott, Erikah Badu en Massive Attack heten. Om haar nog specifieker te plaatsen: ze maakt vintage soul vergelijkbaar met haar landgenote Joss Stone. En ik begrijp niet waarom de Britse pers haar de nieuwe Sade te noemt. Rae’s stem lijkt niet op die van de jaren 80-zangeres en Rae’s muziek is minder jazz, meer soul, minder sloom en meer uptempo. Neem de single ‘Put your record on’. Een luchtig popliedje met een ouderwets soulgevoel. Rae gaat 35 jaar terug in de tijd (naar de dagen van Aretha Franklin en Stevie Wonder) en keert terug zonder stoffig te klinken. ‘Call me when you get this’ is van eenzelfde vrolijke luchtigheid. Corinne Bailey Rae heeft geen heel vette soulstem en doet ook geen pogingen te klinken als een zware soul of gospelzangeres. Wat betreft haar stem is ze daarom meer te vergelijken met India Arie dan met Erikah Badu. Met ‘Butterfly’ als enige uitzondering, beklijven de ballades op dit debuut niet. Maar die stem maakt veel goed en dankzij de uptempo stukken (luister ook eens naar het heerlijke ‘I’d like to’) breekt de eerste zon alweer door de grijze luchten heen.

Sara Tavares – Balancê

Sara Tavares komt uit Portugal en heeft haar muzikale roots via Kaapverdische ouders meegekregen. De openingstrack, ‘Balancê’, swingt, terwijl Sara uitbundig zingt. De Portugese haalt haar invloeden uit allerlei windstreken, maar duidelijk herkenbaar zijn de Kaapverdische klanken en de Braziliaanse ritmes.

‘Planeta Sukri’ is een sterk Braziliaans getinte song, wat nog eens benadrukt wordt door de tweede stem van Boy Gê Mendes. In ‘Novidade’ klinkt sterk gitaarwerk van de zangeres dat doet denken aan Ani di Franco. Qua moderne Kaapverdiaanse muziek staat zangeres Ana Moura aan de top. Ze zingt met Sara Tavares mee op de slottrack ‘De nua’ (Naakt). Beide dames wisselen de solozang af en het refrein wordt gezamenlijk geneuried. Verder is enkel simpele percussie te horen. De dames blazen hiermee een oude muziekvorm uit Kaapverdië, de batuco, nieuw leven in. Deze van oorsprong ceremoniële muziek werd gezongen door vrouwen, waarbij ze het ritme verzorgden door met de handen te klappen en te slaan op een opgerold stuk stof dat tussen de benen geklemd is.

Het album staat vol positieve klanken en teksten. Zo zingt Tavares een mooie ode aan haar stad in ‘Lisboa Kuya’ en bejubelt ze de moeder in ‘Muna Xeia’. Van zoveel warmte kun je het wel eens benauwd krijgen, maar het debuut van Sara Tavares blijft dankzij haar relaxte stem in balans. U hoort het: in het zuiden is het allang zomer.

Charlie Dée – Where do girls come from

Charlie Dée lijkt vanuit het niets uit de lucht te komen vallen. Ze landt zachtjes op haar pianokruk om te spelen en te zingen. Maar helemaal nieuw is de naam Charlie Dée niet. Ze won al in 2004 de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer/songwriter. Opvallend genoeg waren Marike Jager in 2003 en Roosbeef in 2005 de winnaars. Drie chicksingers op een rij, die ondertussen ook een goede livereputatie hebben opgebouwd. Dée is de eerste met een volledige cd. En wat voor één. De muziek van Charlie Dée is volgens haarzelf ‘minder oppervlakkig dan popmuziek en muzikaal gevarieerder dan de meeste singer-songwriters’. Where do girls come from klinkt inderdaad niet als een duffe saaie singer-songwriterplaat en evenmin gaan haar teksten het ene oor in en het andere uit. En beide elementen zorgen voor een sterk album. De plaat verraadt een hang naar singer-songwriters uit de jaren 70. Rickie Lee-Jones klinkt door in meerdere tracks en ‘Monday morning’ is een grappig liedje dat zo van een Melanie-plaat lijkt af te komen. Verder zet Dée een leuke versie van Joan Armatradings ‘Rosie’ neer. Charlie Dée heeft ook een goede stem voor dit werk. Waar echter haar grootste kracht ligt en waarmee ze mij in diverse songs raakt, zijn haar melodieën.

‘Hello hello’, ‘If I ever knew’, ‘Stay’, ‘Rainstorm’ en ‘This is what life is’ bevatten stuk voor stuk melodieën die je binnenste een stukje optillen om deze na het betreffende refrein of couplet weer los te laten. En ondertussen heb je toch maar mooi even gezweefd op de stem van Charlie Dée. Vaak gaan de meest perfecte stukken uit de melodieën ook nog eens gepaard met mooie uithalen en tekstregels als: ‘Have you seen the writings on the walls, when I forgot to tell you my name. Have you seen the Clockwork Orange, did you know my heart could not take it.’

Charlie Dée heeft een prachtdebuut afgeleverd. Het voorjaar is begonnen: ‘The weather is changing, I long for fun and games.’

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.