Een gemêleerd trio Americana-dames deze week in Chicksinger. De warmbloedige singer-songwriter Krista Detor, de sophisticated Laura Veirs en als eerste de moderne countrydiva Joy Lynn White.

Joy Lynn White – One more time

One more time is Joy Lynn White's vierde album. White maakt degelijke pop-country die in het verlengde ligt van oude rot Linda Rondstadt en de jonge meiden van The Dixie Chicks. Haar muziek ligt goed in het gehoor, maar wordt nergens zo retecommercieel als de pop-pop-country van Shania Twain. Dat wil echter nog niet zeggen dat One more time heel veel keer in mijn cd-speler is teruggekeerd. Juist dat White goed in het gehoor ligt, is het probleem. De tearjerking ballads zijn meeslepend (bijvoorbeeld ‘Keep this love’) en worden door Joy Lynn vakkundig gezongen, maar zijn wel erg standaard in hun teksten (‘Seasons of love keep changin’/ Guess we’ve changed too, oh yeah’). De song ‘Girls with apartments in Nashville’ vertelt dan nog het aardigste verhaaltje over wannabe-sterren in de country-hoofdstad.

De uptempo-stukken zijn vrolijk. Neem ‘A certain boy’ waarbij een achtergrondkoortje telkens vragen stelt (‘What’s his name?’) en Joy de antwoorden roept (‘I can’t tell you’). Alsof we in een Nashville versie van de musical Grease zijn beland.

De vergelijking met Rondstadt komt vooral door het afwisselende repertoire. White’s stem is minder interessant, te vlak om te blijven boeien, waardoor zij te veel een standaard countrydame blijft. Geef mij maar een Kathleen Edwards, ook in muziek en tekst een countrydame, maar zij straalt door de twist in haar stem en in haar teksten veel meer eigenheid uit. Opvallend aan dit standaardalbum van Joy Lynn White is tot slot, dat het instrumentaal meest kale nummer, direct het meest blijft hangen. ‘If you want my heart’ overtuigt met simpele gitaren een aantrekkelijke melodie. De overtuiging geldt echter totaal niet voor de tekst. Maar dat is vast te wijten aan een verschil in religieuze opvatting tussen Joy en mij.

Laura Veirs – Year of meteors

Gemakzucht kan er soms toe leiden dat je als muziekliefhebber een bepaalde artiest gewoon overslaat. Zo ging Sheryl Crow, ondanks leuke liedjes op de radio, geheel aan mij voorbij. En om nu nog de gehele backcatalogue te gaan aanschaffen gaat mij te ver. Om dit te vermijden bij de, mij tot voorkort onbekende, zangeres Laura Veirs, toch maar even snel album drie (Troubled by fire, 2003) en album vier (Carbon glacier, 2004) beluisterd, alvorens over te gaan tot de orde van de dag. Laura Veirs is niet de enige zangeres die de afgelopen vijf jaar zich op het interessante terrein tussen rock, country en singer-songwriter heeft begeven. Nu is album vijf, Year of meteors, uit en is het point of no return aangebroken. Als ik haar nog langer negeer, zal haar oeuvre straks te groot zijn om nog te behappen. Year of meteors is een zeer welkome kennismaking met een zangeres die zich niet in een hokje laat plaatsen. Ze schrijft haar eigen songs, dus de term singer-songwriter lijkt te kloppen, ware het niet dat je met zo’n term nog geen stap dichter genaderd bent tot een omschrijving van de muziek van Laura Veirs.

De albumtitel en songtitels als ‘Galaxies’, ‘Magnetized’, ‘Spelunking’ en ‘Where gravity is dead’ zijn niet voor niets verwijzingen naar wetenschappelijke termen; Veirs werkte jaren als geologe voor ze de overstap naar het podium en de studio maakte. De liedjes gaan ook daadwerkelijk over spelonken, grotten en bodemsoorten, maar telkens liggen er diepere gedachten in de teksten verborgen. Zoals de vleermuizen die in de grotten van Laura’s hart ondersteboven hangen in ‘Spelunking’:

If I took you darling
To the caverns of my heart
Would you light the lamp dear?
Would you light the lamp dear?
And see fish without eyes
Bats with their heads
Hanging down towards the ground
Would you still come around

Laura Veirs zingt ietwat afstandelijk, zoals Suzanne Vega dat ook doet. Met deze stem, haar academische achtergrond en de ingenieuze teksten doet het geheel intellectueel aan. Wat niet wegneemt dat Year of meteors een indringend album is, dat blijft boeien.

Krista Detor – Mudshow

Het schijnt dat Krista Detor prachtige teksten schrijft en zich op dat gebied liet beïnvloeden door grootheden als Leonard Cohen en Laura Nyro. Ik heb haar tweede album Mud show een stuk of tien keer gedraaid de afgelopen weken en ook zeker naar haar teksten geluisterd. En ja, het klopt, die zitten goed in elkaar. Ze zijn niet cliché of zonder diepgang. Dat is fijn om te weten en handig voor later, maar voorlopig interesseren de teksten me voor geen meter. De reden hiervoor is de sound; de melodieën en Krista’s stem. De sound is warmbloedig, melancholisch. De melodieën zijn meeslepend, doen je meeneuriën en brengen een glimlach in je oren. Krista’s stem is broeierig, zalvend en zodanig hartverwarmend dat je hoopt op een strenge winter. Je zult je kachel niet weinig nodig hebben, zolang Krista Detor uit je speakers klinkt.

Need I say more. Nu, dan voor de treuzelaars die nog niet tot aankoop over zijn gegaan: Luister eens naar het inhoudelijk dramatische, maar muzikaal geweldige ‘Abigayle’s song’ via Detor’s website. Of naar het sfeervolle ‘The ghost of Peach Street’ over verlaten straten en geesten in flessen whisky en snap waarom ik hier de vergelijking maak met het vroege werk van Jackson Browne. Krista Detor’s sound doet denken aan die van zangeressen als Rachael Yamagata en Dayna Kurtz en misschien zelfs aan The Cowboy Junkies. Maar de broeierige sfeer van Detor is het sterkst verwant aan die op de eerste vier, vijf albums van Jackson Browne uit begin jaren 70. Krista Detor bewijst met Mudshow dat warmte in combinatie met drama prachtige melancholische songs oplevert.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.