• Evenement: Crossing Border
  • Editie: 25, 2017
  • Column: Vrijdag 03-11-17
  • Datum bespreking: 5 November 2017

Zoektocht


Als de namen van de volledige festival-line up je niets zeggen, wordt een festival als Crossing Border een zoektocht. Je kunt natuurlijk vooraf de Spotify playlist draaien, of aan de hand van het programma wat Youtube-sessies houden. Maar de kans dat je door de bomen het bos niet ziet, is met een dergelijk omvangrijk programma levensgroot.

Je kunt natuurlijk vertrouwen op de kennis van je gezelschap en de hele avond met hen meehobbelen. Maar je kunt ook als een kip zonder kop alle zalen aflopen en blijven hangen bij de acts die je aanspreken. Heel erg ontzettend bewust koos ik voor die laatste strategie, want die lijkt het meest op een creatief proces. Zeg nou zelf. Want je faalt weliswaar negen van de tien pogingen, die tiende keer slaag je glorieus. De vraag is alleen: wanneer weet je dat je faalt? Is een saai eerste nummer genoeg om het hele optreden verder links te laten liggen, of hoop je dat de artiest in het derde nummer alsnog de geest krijgt?

Achteraf ben ik te lang bij Nick Mulvey blijven hangen. Hij werd aangekondigd als de beste liedjesschrijver van het moment dus dan loop je niet meteen bij het eerste nummer weg. Waar moest ik naartoe, toen ik tegen het einde van het derde nummer alsnog vol overtuiging de Lutherse Kerk verliet? Pink Occulus, dat was al meteen duidelijk, was nog minder mijn kopje thee dus ik liep op goed geluk door naar het Koorenhuis.

Ik hoorde Angelo De Augustine voordat ik hem zag, omdat je, als je de zaal van het Koorenhuis binnenloopt, eerst om de tribune heen moet lopen. ‘Mooie vrouwenstem,’ dacht ik bij binnenkomst. Maar de artiest was een kerel met een baard. De paar liedjes die deze kerel vanaf dat moment nog speelde, waren zonder twijfel de mooiste die ik die avond zou horen. Associaties waren er wel, met Elliott Smith, Sufjan Stevens, Thom Yorke en Jeff Buckley, maar uiteindelijk was het muziek die ik nog niet eerder zo had gehoord.

De tribune was hooguit voor de helft gevuld en dat was maar goed ook. Het zorgde voor een intieme sfeer die goed harmonieerde met de verstilde concentratie van de zanger. De liedjes die hij speelde waren afkomstig van zijn nieuwste cd, Swim into the moon. Een cd die ik inmiddels op repeat heb staan. Het duurde even, maar ook ditmaal werd het zoeken op Crossing Border beloond.

Edwin Fagel