Bonham rockt rustig door

De eerste drie edities van het Haagse festival Music in my head vonden telkens in juli plaats. Dit voorjaar kwam al snel de mededeling dat er vanwege het uitblijven van sponsoren geen editie 2005 zou komen. Een gemis, want de programmering van het festival is altijd uitmuntend. Zo waren er mooie concerten van oude bekenden: Waterboys, Marianne Faithfull, Badly Drawn Boy, Ani Di Franco, PJ Harvey, Roger McGuinn en Sarah Bettens. Afgewisseld met nieuwe toen nog onbekenden als: Neil Halstead, Hawksley Workman, Jesse Malin, Dayna Kurtz, Athlete, I am Kloot, At the Close of Everyday, Nic Armstrong, Ane Brun, zZz, GEM, Marike Jager en Dog Die in Hot Cars.

Gelukkig voor de liefhebber van betere muziek wist de organisatie de gelden bij elkaar te rapen en kwam in het najaar de mededeling dat 11 en 12 november alsnog de 2005-editie plaats kon vinden. Met wederom een nieuwsgierigmakend programma. In de categorie nieuw en nog onbekend bieden ze de Amerikaanse indie-band van het moment Clap Your Hands Say Yeah, de eighties-klinkende Departure, de Nederlandse variant hierop Saunawest en de Ierse folkrockers The Frames. In de categorie oud en bekend reikhalzen mijn oren naar The Posies, Black Rebel Motorcycle Club, Roisin Murphy en Tracy Bonham. Deze laatste twee dames staan centraal in deze aflevering van Chicksinger.

Roisin Murphy

Roisin Murphy, bekend van Moloko-faam, bracht een paar maanden terug haar solodebuut Ruby blue uit. In de Fransman Matthew Herbert heeft ze een nieuwe muzikale partner gevonden, die haar stem, teksten en muziek van een kader voorziet. En dat kader is geen grote stap voor- of achteruit ten opzichte van Moloko. De songs stralen nog immer een disco-feel uit, vermengd met horten en stoten uit de rock en met vreemde geluidjes en soundeffecten. Nieuw voor Murphy zijn de verwijzingen naar de jazz en swing, zonder dat ze daarin meeloopt met de heersende opleving van de populaire jazz. Tevens is het gebruik van blazers opvallend in vergelijking met Moloko-werk. Bijvoorbeeld in 'Sinking feeling' en 'Night of the dancing flame' werken de blazers om het funky effect te versterken, terwijl op 'Through time' juist de laidback-sfeer (haast Braziliaans!) onderstreept wordt door de perfect geplaatste blazers. De geluidseffecten geven het album een meerwaarde. Het maakt van Ruby blue een experimenteler album dan de laatste Moloko (Statues).
Roisin Murphy stond ten tijde van Moloko bekend om haar flamboyante podiumuitstraling. Verkleedpartijen met zelfgemaakte vintage- en showkledij, pruiken en sjaals. Niets is haar te gek en het maakt de show alleen maar aantrekkelijker. Want haar stem blijft ondanks deze opsmuk overeind. Zonder problemen zal ze deze showelementen mee kunnen nemen in haar solo-optredens met dit nieuwe materiaal. Wel ben ik erg nieuwsgierig hoe ze de geluidseffecten, blazers en jazzinvloeden mee het podium opsleept.

Tracy Bonham – Blink the brightest

Tracy Bonham brak midden jaren negentig door en staat in het geheugen gegrift als de zangeres van ‘Mother mother’ waarin ze gepijnigd ‘Everything’s fine’ schreeuwt. Mocht dit nog niets zeggen: Tracy Bonham is de zangeres die, met viool in de hand en roze pruik op haar hoofd, in diezelfde tijd Pinkpop opfleurde. Na die eerste hit en haar rockdebuut The burdens of being upright uit 1996 keerde ze pas in 2000 terug met het minder rockende, maar niet minder sterke Down here om vervolgens wederom lang op zich te laten wachten. Blink the brightest heet de dit jaar verschenen derde plaat van Bonham. Alsof er elke vier, vijf jaar een versterker bij haar uitvalt, rockt ook deze plaat minder dan voorheen.
Dat betekent niet dat het niets moois oplevert. ‘Something beautiful’, de openingstrack begint al voortvarend. Een stuwende song, waarin naast de bekende gitaren ook de viool een belangrijke rol speelt. Ook in de rustige songs ‘I was born without you’ en ‘And the world has the nerve to keep turning’ is het strijkinstrument van onderscheidende belang. Die laatste geweldige songtitel heeft ook nog eens de kloten om met bijbehorende sterke teksten te komen:

The kid inside you head keeps asking why
The world has the nerve to keep turning?
And why the sun has the balls to keep on burning?
And why the moon has the gall to keep staring?
And why your heart cannot stop caring stop caring stop caring?

Getuige de ballad ‘Whether you fall’ speelt Tracy ook verdienstelijk piano, al is het de melodie in combinatie met haar breekbare stem die de song uit het niemendalletje halen. Een klein liedje over kleine emoties met mogelijk grote gevolgen. In ‘Dumbo sun’ keert Bonham terug naar haar jeugd vol yogamannen onder de brug, Brooklyn-meisjes vals zingend in de metro, Truman Capote en al haar andere homeys. Een vrolijke song, passend bij een jeugd onder het schijnsel van de Dumbo zon, wat dat ook wezen mag.

Blink the brightest is een afwisselend album waarbij de echte rocksongs in de minderheid zijn. Met dit derde album bewijst Bonham echter dat ze ook vrolijke en breekbare songs kan maken.
Die viool zit geheid weer onder haar kin als ze het podium opstapt tijdens Music in my Head in Den Haag, maar die roze pruik is vast een eenmalige actie geweest. Zolang de muziek maar in het verlengde ligt van haar laatste album, hoor je mij niet klagen.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.