Weemoedige, maar vrolijke (aan)tekeningen
van de zondag van Crossing Border

Het is zondagmiddag, m’n hoofd is nog ietwat suf van drie avonden festivalvieren. Als de roltrap ons uit de grond haalt, worden we overspoeld door de regen. Mijn dochter en ik lopen over het Spui, langs een zojuist geopende boekhandel. Die zaken kopen maar nieuwe panden alsof het investeringsmaatschappijen zijn. Een medewerker heeft een muizenpak aan en deelt knuffels en poot-tekeningen uit aan kinderen die met een Stilton-boek in een korte rij staan. Op de Lange Poten loopt een groepje hare krishna’s, ze zingen en delen cocoskoekjes uit.

‘Bleh,’ zegt m’n dochter. Ze heeft gelijk, het koekje is niet te eten.
'Ik dacht dat het lekker was.’
‘Snap ik, het ziet er ook uit als een bolletje beslag, maar smaakt overdreven veel naar cocos.’
‘Ik ga het niet helemaal opeten hoor.’
‘We zoeken wel een vuilnisbak. Maar wacht nog even, ze lopen nog achter ons.’
De groep vrolijke zangers achtervolgt ons over Het Plein. Gelukkig lopen wij sneller en als we de Lange Houtstraat induiken, verdwijnen de cocosballetjes in een afvalbak. In de verte zien we de Gayola-tent op het Voorhout.

We zijn precies op tijd voor de kindermiddag van Crossing Border. Wat zeg ik: voor Little Raven (voorheen Borderkids). Nog beter: voor de Eerste Illegale Kinderboekenlezing. Maar dan ben ik er nog niet, de benaming van deze middag lijkt wel een matruschka-pop; we zijn aanwezig bij Paradio, een radio-uitzending op locatie gepresenteerd door Thomas, Sacha en Jos. Dezelfde drie die afgelopen zomer met dit concept de prijs voor de beste kindervoorstelling op de Parade wonnen. Het jonge publiek dat zich verzamelt heeft, heeft geen last van al deze ingewikkelde gedachtes. Zij kijken gewoon naar een drietal vrolijke jongens die een radioshow maken.

De eerste gasten in Paradio zijn Ingrid en Dieter Schubert, die een muis hebben meegenomen. Maurits, de muis van het Mauritshuis, bekend van het gelijknamige prentenboek. Na wat vragen, lezen ze het boek voor met de prenten erbij op scherm. Vervolgens mogen ze hun favoriete liedje kiezen dat op grappige wijze door de presentatoren zelf wordt gezongen. Ze verkleden zich en brengen ‘Steen in m’n lijf’ als de Bifi’s (een hilarische vertaling van ‘Stayin’ Alive’ van de Bee Gees) en later zijn ze het Mexicaanse trio De Sombere Sombrero’s of de wereldberoemde Jennifer Hutspot, inclusief achtergrondzangeressen in soepjurken.

De tweede gast is Toon Tellegen. Hij meldt dat hij zo vaak over dieren schrijft, omdat dat makkelijker is dan over mensen. Ik pak m’n notitieblok uit m’n tas en noteer wat hij zegt. Als hem gevraagd wordt een verhaal uit zijn laatste boek voor te lezen, wil hij niet. Niet dat hij boos is, dat zijn vooral de dieren in zijn boek. Op aanvraag gillen de kinderen tussendoor zo hard alsof ze boos zijn. Mijn trommelvliezen trillen, maar dan mogen gelukkig de grote mensen ook mee doen. Thomas, Sacha en Jos weten Tellegen toch over te halen en hij leest voor, over een kikker die boos is en dieren die weemoedig zijn. Of hij kan uitleggen wat weemoed is: ‘Nou dat is best moeilijk, het is een soort verdriet over vroeger. Maar dat kunnen kinderen ook hebben, het hoeft niet over lang geleden te gaan. Als je bijvoorbeeld net jarig bent geweest, vind je het jammer dat het over is, dat soort bedroefdheid kun je weemoed noemen.’

Toen mijn dochter thuis zag dat ik m’n notitieboekje meenam, stopte ze haar schetsboek in mijn tas. Bij de derde gasten in de voorstelling krijgt ze het druk met meetekenen. Hermine Landvreugd vertelt over haar boek Kalle en de killercactus, terwijl illustrator Shamrock op een flapover vliegensvlug tekeningen maakt. Ondertussen zingt een dame op een banjo liedjes over Kalle en wordt er midden in de zaal een zakloopwedstrijd gehouden.

Borderkids is terug en het maakt niet uit dat het nu Little Raven heet, zolang het zoveel plezier oplevert.

Dat het op de terugweg regent dondert niet, we stappen over het Voorhout met verse gedachtes in onze hoofden, met nieuwe aantekeningen en tekeningen in onze schriften en bovendien een extra boek in onze tas. Op Het Plein is geen krishna te bekennen, bij de nieuwe boekhandel heeft de medewerker zijn muizenpak omgewisseld voor een Adriaan-van-Dis-pak en is de rij iets langer geworden. Wij duiken weer voor een jaar de grond in.

Tekst: Ricco van Nierop, Illustraties: Fee

Thomas, Sacha en Jos van Paradio op Crossing Border

Illustratie van Shamrock, uit het boek Kalle en de killercactus

Illustraties van Fee, met hierboven raampjes en een raaf uit de Gayola-tent, een kikker en een muis geïnspireerd door respectievelijk Tellegen en de Schuberts. Hieronder tekeningen geïnspireerd door Landvreugd en Shamrock.