Crossing Border / Enschede – overall verslag
Intieme sfeer, verrassende optredens

Dit jaar geen spandoek van tientallen vierkante meters aan het Enschedese stadskantoor, maar een wat bescheidener campagne met de standaard posters in abri's en overige reclamezuilen. Dit jaar ook al geen ècht grote naam, zoals de Kyteman Orchestra, maar “slechts” een kleine collectie BN’ers die bij het gemiddelde publiek wellicht wat belletjes deden rinkelen. Misschien wel daarom, dat het dit jaar ook wat rustiger en gemoedelijker leek, wat overigens juist bijdroeg aan het intiemere karakter op Crossing Border 2013.

Een sfeerhaard, enkele relaxte Chesterfield banken, boekenplanken mét boeken en andere huiskamerelementen droegen alleen maar verder bij aan de knusheid in het Wilminktheater. Annemieke Gerrist die vervolgens voorleest uit eigen werk voor een publiek van 5, was het bijbehorende toppunt. Maar dat een volle zaal ook lekker los kan gaan, bleek uiteindelijk ook gewoon deel uit te maken van twee avonden literatuur en muziek. Een greep uit de vele optredens en de indruk die deze achter gelaten hebben...

Donderdag

Lucius trapte de donderdagavond af met hun indiepop uit New York. Een goede retrosound met bijpassende hairdo’s, zoals vaker gezien op CB. Met een nagenoeg symmetrische set op het podium, letterlijk, mixten ze een unieke set bij elkaar van zeer luisterbare gevarieerde nummers. Zien en horen? Ja!

The Villagers, bijgestaan op het hoofdpodium door STARGAZE, brachten een relaxte set ten gehore wat ons deed denken aan een ontmoeting van Paul Simon met Mumford and Sons.

Kees van Kooten, wie kent hem niet, werd door het publiek verwelkomd met een diepe en terechte buiging. Wim ging hem vorig jaar al voor en Van Kooten doet het gewoon dunnetjes over. Met hilarische teksten uit oude scheurkalenders, een boek en over actualiteiten bleef geen enkele mondhoek hangen. Oh ja, en “Shampoo” zal nooit weer hetzelfde klinken.

Joost Zwagerman, ook deel van de DWDD-crew, vertelde op een zeer bevlogen wijze over zijn boek Americana dat onlangs is uitgebracht. Voor liefhebbers van Amerikaanse kunst en Zwagermans werken vast een must. Voor de andere helft van het publiek, misschien wat meer van hetzelfde.

Fijn Gruis, een project van Nico Dijkshoorn en Ocobar speelde de kleine zaal op z’n kant. De scherpe en rake teksten van de DWDD-dichter werden vergezeld door een cocktail van blues en Pink Floyd. Wilfried de Jong zorgde nog even voor het kersje op de taart.

Vrijdag

Pepijn Lanen, je weet, die van die Jeugd van Tegenwoordig, las een tiental minuten voor uit zijn nieuwe boek Sjeumig. Eigenlijk best een opmerkelijk leuk verhaal en stiekem goede reclame. Iets met koeien en muziek. Grappig.

Cate le Bon, een singer-songwriter en groot talent uit Wales deed ons soms denken aan PJ Harvey. Hoewel heerlijk om naar te luisteren, liet ze niet echt een diepe indruk achter. Het kapsel hadden we al wel eerder gezien ergens...

Vier schone dames uit Los Angeles, misschien wel de vrouwelijke versie van Interpol, maar dan met een andere stijl, volgden Cate op. We hebben het over Warpaint met hun lange melancholische nummers met vaak evenzo lange instrumentale stukken van de beweeglijke en swingende drumster en basgitariste. ‘Undertow’ bracht hen het welverdiende applaus.

Tussen de muziek en literatuur door was er ook nog een kleine snack in de vorm van een korte film: The making of ‘I am a sex addict’. Geen idee wat de gedachte erachter was, maar vermakelijk was het zeker. Stof tot nadenken misschien ook, maar dat deed het niet.

De avond en het festival sloot wat ons betreft af, niet op het hoofdpodium, maar in de kleine zaal. Vol gepakt met bezoekers nieuwsgierig naar het verhaal van het getrouwde stel, Shovels & Rope, zij in haar rode Karin Bloemen jurk en hij met zijn gitaar en haar vol gel. Lekker energiek, met de hoofdletter E, en met wat vleugjes country hier en daar. Je moet het kunnen waarderen, maar als je om bent, dan ga je los!

Al met al bracht Crossing Border 2013 dus geen grote bekende namen naar Enschede, maar daardoor was de mindset des te opener, de sfeer intiemer, de optredens des te verrassender en het hele festival des te gevarieerder! Tot volgend jaar.

Verslag en foto's: Jaap Leussink en Bram Nijmeijer