Heimwee
maar naar wat?

Kathleen Edwards maakt al sinds 2003 prachtige platen, maar dreigt dankzij haar recente relatie met de verstilde superster Bon Iver ineens bekend te worden. Haar jongste plaat is echter nog een echtscheidsplaat. Antje Duvekot blijkt geen eendagsvlieg: ook de opvolger van Near Demise (beste cd van 2009) doet mijn huid veranderen in duizenden bobbeltjes (aka kippenvel).

Kathleen Edwards – Voyageur (Zoe/Rounder)

Het verhaal gaat dat Kathleen Edwards haar vierde album aanving als echtscheidingsplaat. Inspiratie kreeg ze van haar stukgelopen relatie met de Canadese sessiegitarist Collin Cripps. Veel songs gaan ook over een breuk en klinken, zoals we gewend zijn van haar eerdere werk, treurig. Eenmaal in de studio ging ze samen werken met Justin Vernon van Bon Iver. Het samenwerken groeide uit tot relatie, maar vrolijk werk leverde dat niet op. Niet zo vreemd als je het werk van Bon Iver kent. Overigens is Voyageur zeker geen Iver-cd, maar gewoon een Edwards-plaat vol meeslepende, bijna kille liedjes over de keerzijde van de liefde. Gezongen met een stem die je moet bevallen; in het ongunstige geval noem je het een zeurstem, in het gunstigste geval een mooie nasale stem. Edwards klinkt melancholischer en verstilder dan voorheen en weet nog altijd goede liedjes te schrijven. De treurnis is bij Edwards schandalig mooi, je zou bijna gaan verlangen naar het leed, dat dit soort prachtige songs oplevert.

Edwards met de langste en mooiste track van Voyageur

Antje Duvekot – New Siberia (Pantjebare)

Antje Duvekot kwam als een verrassing (ook voor mezelf) bovenaan de Chicksingerlijst van het jaar 2009. Want haar liedjes zijn zo gewoon en zeker niet vernieuwend. Maar in de Americanahoek behoort ze sinds dat album tot de absolute top. Dankzij een sfeer, een gevoel van melancholie, van heimwee naar een ondefinieerbare plaats en tijd die zowel mooi als melancholiek is. Duvekot klinkt veel zoeter en liever dan Edwards, vooral door de harmonieën is het een warm bad, vergelijkbaar in sound met de Indigo Girls. Daarnaast vertelt ze verhaaltjes over niet alleen de keerzijde van de liefde maar ook de prettige kant. Na haar doorbraakalbum The Near Demise of the High Wire Dancer in 2009 maakte ze een kerstalbum met gelijkgestemde vrouwelijke collega’s onder de noemer Winterbloom. Duvekot is niet bijster veel veranderd op haar nieuwe cd New Siberia. En dat is voorlopig goed nieuws. De onverklaarbare kippenvelmomenten (en dan bedoel ik letterlijk duizenden van die kleine bobbeltjes op je armen en benen) komen nog niet zo vaak voor als bij het luisteren naar haar vorige cd. ‘Sleepy sea of Indigo and Blue’ is zo’n liedje dat me, ondanks de foute titel, raakt simpelweg door de manier van zingen, de melodielijn. Ook de titeltrack ‘New Siberia’ en Ballad of Fred Noonan’ zijn songs die dankzij hun melancholische sfeer een gevoel van heimwee opwekken. Maar naar wat, naar wie, naar wanneer? Geen idee, als Antje zingt voelt het goed.

Vreselijke clip bij prachtig nummer van Duvekot

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.