Om van te huilen

In de categorie compleet vergeten in het jaaroverzicht 2011: het prettige tweede folkalbum van Lisa Hannigan (Passenger), maar ook de derde Rachel Yamagata (Chesapeake). Met dank aan het jaaroverzicht van de Krenten uit de Pop, waar Yamagata op drie eindigde. Liefhebbers van uitgebreide recensies over pop, singsong en roots, kunnen hun hart ophalen bij deze site van Erwin Zijleman. In het Chicksinger-jaaroverzicht van 2005 stond Yamagata bovenaan met haar debuut Happenstance en de opvolger Elephants… teeth sink into heart was de op-een-na-beste van 2008. Ondanks deze twee geweldige platen, vond haar platenmaatschappij (Warner) haar niet interessant meer, want ze bracht dit derde album in eigen beheer uit. Het resultaat is dat ze minder publiciteit krijgt, maar muzikaal is er weinig verschil.
Gelukkig maar, want de begeesterende Yamagata is nog steeds een genot om naar te luisteren. Met haar arrangementen (soms een volle orkestbak!) schuurt ze tegen de pathos en commercie aan, maar haar stem in combi met haar treurige teksten maken de songs hartverscheurend mooi.

Check eens de klassiek klinkende ‘You won’t let me’, ‘Miles on the car’, ‘I don’t want to be your mother’ (over de eenzaamheid van een eenzijdige relatie) en ‘The Way it seems to go’(mooi zelfrelativerend liedje over hoe men in het leven kan staan). Qua meeslepende songs schrijft Yamagata minstens zulke goede songs als Maria McKee, zij moest het echter minder van haar stem en meer van haar karakter hebben. De stem van Yamagata is om van te huilen zo mooi.

Later deze week nog aandacht voor Anneke van Giersbergen, Liz Green, Laura Gibson en First Aid Kit en voor de belangrijkste release van deze maand. Nee, dat is niet Lana del Rey, maar Ani di Franco.

Ricco van Nierop

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.