De verschijning van Marling

Twee jaar geleden stond de Engelse singer-songwriter voor het eerst op Crossing Border. Ze speelde in de kleine bovenzaal, Paradise, en ik was daar te laat: de zaal was afgeladen en ik kon er niet in. Ik vind mezelf geen drammer en ik ben niet iemand die voordringt, maar ditmaal riskeerde ik het betrokken te raken bij een serieuze vechtpartij want ik wilde hoe dan ook dit concert niet missen. Natuurlijk stroomde de zaal al na twee nummers voor de helft leeg dus achteraf gezien had ik helemaal niet met mijn spierballen hoeven rollen. Op dat moment was alleen nog haar debuut verkrijgbaar, maar ze speelde vooral nummers van haar tweede cd, die een paar maanden later zou verschijnen.

Inmiddels is haar derde ook alweer een tijdje uit. Na haar debuut was ik al bereid iemand te slaan om de zaal binnen te kunnen komen; ook deze keer had ik, terwijl ik me haastte om op tijd bij de Haagse Koninklijke Schouwburg te zijn, vechten als serieuze optie in mijn achterhoofd. Maar ook nu bleek dat niet nodig. Laura Marling was nu geprogrammeerd in de centrale zaal van de Schouwburg (Royal), en deze bleek aan het begin van het optreden maar voor hooguit driekwart vol.

Marling heeft in de tussentijd duidelijk aan zelfvertrouwen gewonnen. Was ze toen een schuchter meisje dat haar liedjes kwam spelen, ditmaal was ze een verschijning. Ze stond het grootste deel van het optreden sereen in het midden van het podium, haar bleke gezicht naar boven gericht (de microfoon stond iets te hoog) en blond haar (niet echt, bekende ze in de loop van het concert) dat zelfs licht leek te geven. In tegenstelling tot twee jaar geleden had ze haar band meegenomen. Ze bespeelden hun instrument (net als Marling zelf) virtuoos, en zowel het mannenkoor als de vrouwelijke tweede stem die op haar platen indruk maken, kwamen live mooi uit de verf. Marling zong, gilde, zette stemmetjes op en speelde virtuoos op haar gitaar.

Deze singer/songwriter is nog maar 21 jaar maar kan al putten uit een oeuvre waar menig bejaarde singer-songwriter jaloers op zal zijn. Ze speelde lukraak nummers van haar drie cd’s, waarbij opviel hoe sterk het werk is. Tekstueel, maar ook de melodieën en akkoordenwisselingen zijn bijzonder. Natuurlijk sloeg ze een paar van mijn favorieten over, maar de meest opvallende nummers van haar meest recente cd A Creature I Don’t Know stonden allemaal op de setlist, en de prachtige afsluiter en titelnummer van haar tweede cd I Speak Because I Can joeg het kippenvel over mijn lijf. Maar het hoogtepunt was misschien wel het nummer dat nog niet op cd is uitgebracht. Marling speelde het bluesachtige nummer op haar gitaar, zonder band, en kreeg daarmee de hele zaal stil.

En dat was nog maar het begin van de festivalavond. De rest kon eigenlijk alleen nog maar tegenvallen. Maar dat deed het niet.

Edwin Fagel

Hier vind je alle Crossing Border 2011 verslagen.