Vier klachten en 13 verontruste mailtjes in de mailbox: waar die april-releases blijven van de Chicksinger? Er kwamen toch mooie platen uit van Nicole Atkins, Alela Diane, Keren Ann en k.d. lang? Inderdaad, prachtige cd's van Atkins en Diane en die anderen zal ik ook bespreken in het release-overzicht van april en mei samen, waarin ook plaats is voor nieuw werk van Anouk, Emmylou Harris en de mogelijke Caro Emerald-opvolgers Laura Vane & Lady Linn.

Nicole Atkins – Mondo Amore
Drie jaar geleden werd Nicole Atkins als de nieuwe koningin van de alternatieve muziekwereld (denk aan Kink FM, OOR, Lowlands) binnengehaald. De opvolgster van Alanis Morissette of de ruigere variant van Avril Lavigne. Neptune City (2008) was echter al haar derde album, maar nog belangrijker: de cd had geen lang leven in de ipod. Haar liedjes, hoe vrolijk ook, redden het niet na tien keer luisteren. Eerder bubblegumwerk dan groeiplaatmateriaal. De nieuwsgierigheid naar de opvolger was dan ook niet bijster groot. Verrassend genoeg pakt Nicole je direct met de eerste noten al beet: bluesachtige rock sjeest door je oren. Nicole Atkins is rauwer geworden, haar songs zijn minder op maat gemaakt voor de indie-markt, maar vliegen alle kanten op. Naast de bluesachtige songs, doet ze aan dreigende ballads (luister eens naar ‘This is for love’) vol stampende drums en venijnige violen, vrolijke popliedjes en zelfs een Sheryl Crow-achtig klap-eens-lekker-mee-in-de-bar-song (‘Cry, cry, cry’). Dankzij deze veelzijdigheid en haar stevige stem (ze is niet bang om uit te halen), is Mondo Amore een heerlijk plaatje geworden. Laat je niet afschrikken door de oude vent met z’n blote bast op de cd-hoes; deze plaat gaat makkelijk meer dan 10 rotaties halen in je muziekspeler naar keuze.

k.d. lang – Sing it loud
Speelgoed-varkentjes en koetjes had ze op haar overall vastgenaaid. En zo stond k.d. lang dan op te treden met haar alternatieve country-songs eind jaren ’80 (oa. Parkpop 1988). Er was sowieso een nieuwe golf in de vercommercialiseerde country in die dagen. Naast k.d. lang, kwamen Steve Earl, Kristie Rose en Dwight Yoakam op, niet echt vergelijkbare artiesten behalve dat ze een nieuwe draai gaven aan het ingekakte genre. Na een paar albums brak k.d. lang wereldwijd door met een niet-country-plaat; Ingénue was een softe crooner-cd. Toen was ik als luisteraar ook direct klaar met k.d.. Vervolgens volg je zo’n voormalig favoriet artiest van een afstandje: af en toe eens een hitje, wat opvallend actiewerk voor PETA, Tibet en LGBT-verwante groepen en een optreden op de Olympische Spelen (ze zong vorig jaar Cohen’s ‘Hallelujah’ in Vancouver). En dan luister je toch weer eens naar een nieuwe cd, omdat het een leuk mens is, for old time sake, misschien wel vanwege de titel. En zolang het croonen (en galmen) niet overheerst, lijkt het weer even een fijne trip langs herinneringslaantje. Liedjes als ‘Perfect World’, ‘Sing it loud’ en ‘I Am the Winner’ klinken behoorlijk fris en opgewekt. Jammer genoeg is het laantje kort en gaat k.d. lang voornamelijk door op al eeuwen geleden ingeslagen croonerpad. Ze vermengt dit slepend mooizingen met wat ouderwetse Patsy Cline-achtige-country en wat wollige blues. Tussen dit mindere materiaal vallen toch twee covers op: ‘Hollywood kids’ van de Ierse Thrills klinkt veel te zoetgevooisd (en mist zo de rafelrand, het cynisme van het origineel) en bij ‘Heaven’ van de Talking Heads is iets vergelijkbaars aan de hand: ook hier valt de kracht van de tekst weg door de suffe uitvoering. Sing it loud is geen geslaagde hernieuwde kennismaking met een oude favoriet.

Keren Ann – 101
Ik ga mij even diep schamen. Tot deze plaat uitkwam had ik nog nooit een liedje van Keren Ann gehoord. Oké, de naam van de in Frankrijk wonende, half Israëlische, half Nederlandse zangeres kende ik wel. Maar als je haar naam en liedjes eenmaal leert kennen, laat ze je niet meer los, als we haar eerste song moeten geloven: ‘My name is trouble my first name’s a mess / No need to greet me I’m here to confess / But if you let me hold you I won’t hold my breath / And if you let me love you I will love to death’. Ondanks de stoere tekst is het verre van een stoer liedje, eerder een beetje soft. Qua stem komt Keren Ann ergens in het rijtje: Beth Gibbons, Hope Sandoval (Mazzy Star), Lisa Germano, Charlotte Gainsbourgh, An Pierlé, Beth Orton. Qua sound raakt ze soms die van Orton (O, Beth, waar blijft toch je nieuwe cd?). In bv. ‘All the beautiful girls’ hoor je wonderschone folk met wat softe eletronica-golven op de achtergrond. Toch scoort maar de helft van de tien tracks bovengemiddeld. De rest blijft niet hangen. Een van die bijzondere tracks is de afsluiter en titelsong: ‘101’, dat bestaat uit het opsommen van honderd en één zaken in de trant van: ‘101 forests / 100 days to abandon / 99 percent / 98 minutes / 97 daughters’ en zo telt ze (praatzingend) af naar 1. Geen idee waar al de nummers op slaan, maar intrigerend is het wel.

Alela Diane – Wild Divine
Zonder twijfel maakte Alela Diane de Chicksinger-cd van 2007 (Pirate’s Gospel). Opvolger To be still maakte iets minder indruk, maar haalde nog de top tien van 2009. Tussendoor maakte ze samen met wat producers een coverplaat onder de naam Headless Heroes en een duo-ep met Alina Hardin. Nu is ze terug met Wild Divine. In vergelijking met To be still is het meer van hetzelfde en dat is zowel goed als slecht nieuws. Goed hieraan is dat ze ons pleziert met tien nieuwe folkliedjes (met steeds meer begeleiding) die van hoog niveau zijn (en aangenaam zijn om naar te luisteren). Minder goed hieraan is dat ze de magie van haar eerste plaat niet evenaart of zelfs benadert. Door de toenemende instrumentatie heeft haar sound een voller geluid gekregen die prima bij haar nasale stem past. Zeer mooi allemaal en zeker – mocht ik cijfers geven – een acht waard, maar die tien gaat ze niet redden met haar Wild Divine. Je zou bijna willen dat dit de eerste plaat was die je van haar hoorde, dan was je gegrepen door haar warmbloedige, oudklinkende, maar toch nieuwe folkliedjes. En kon je daarna volledig opgaan in haar geweldige debuutplaat.

Laura Vane & The Vipertones – Sugar Fix
Met zo’n cd-hoes zou je bijna denken dat Laura Vane zich als de nieuwe Caro Emerald wil presenteren. Dit is echter niet de eerste kennismaking met Laura Vane en bovenal maakt ze muziek die iets minder ver als Emerald terug verwijst in de pophistorie. De Britse zangeres Vane en haar half Britse, half Nederlandse Vipertones lieten in 2009 het eerst van zich horen met een debuutplaat vol soul en funk uitgevoerd met grote band. In de tussentijd is er aan dat concept niet heel veel veranderd. Geen fifties-swing zoals Caro doet, geen sixties soul zoals Amy deed, maar eerder soul die verwijst naar de jaren ’70 en ’80. Productioneel meer de perfectionistische kant op, soms iets te glad, maar Vane heeft een goede stem waardoor je dit element een beetje vergeet. Sugar Fix staat vol heerlijk swingende songs – goede dansbare zomermuziek.

Lady Linn & Magnificent Seven – No goodbye at all
Ook in Vlaanderen hebben ze ondertussen een eigen Caro Emerald. Eentje die natuurlijk al veel langer bezig is en niet op de bandwagon gesprongen is. Nee, echt niet. En ze maakt natuurlijk ook heel andere muziek. Lien de Greef en haar Magnificent Seven (lekker origineel zo’n bandnaam) maken swing en jazz met een wat lichter geluid dan Emerald en haar producers. Toch hoor je er wel aan af dat ze zeven begeleiders heeft: toeters en bellen klinken op de achtergrond terwijl Lady Linn haar soepele stem door de speakers werpt. Mannen in ouderwetse pakken, koperblazers opgepoetst, petticoat aan en klaar is madam. No goodbye at all is een simpel plaatje met weinig verheffende swingliedjes. Kortom een lekker tussendoortje voor de Emerald-fans die nog wel even op haar tweede cd zullen moeten blijven wachten, nu ze de wereld aan het veroveren is.

Emmylou Harris – Hard Bargain
Een liedje over Gram Parsons die in 1973 overleed (‘The Road’), eentje over Kate McGarrigle die in 2010 stierf (‘Darlin’ Kate’) en een over zwarte jongen die in 1955 werd vermoord (‘My name is Emmett Till’). Alsof Harris een In Memoriam-album heeft gemaakt met diverse onderwerpen. Maar bij deze drie tracks blijft het wel, of ‘Big black dog’ moet gaan over een doodgereden hond. Aangenaam zielig, dat is ongeveer het gevoel dat ik altijd al heb gehad bij de stem van Emmylou Harris. Bij het beluisteren van haar vroege country-rock-albums. Bij haar latere, door Daniel Lanois geproduceerde jaren ’90-platen. Een zeer herkenbare stem. Die treurigheid wordt nog eens onderstreept in de teksten over eenzaamheid, afscheid en dood. Haar songs hebben vaak (en ook nu weer) iets voortkabbelends, iets melancholieks. Harris schreef bijna alle liedjes zelf (soms met behulp van songwriter Will Jennings – bekend van zijn werk voor Steve Winwood), alleen de titeltrack is er een van Ron Sexsmith. Hard Bargain is geen uischieter in het oeuvre van Harris, maar wel een mooie aanvulling op haar werk tot nu toe.

Anouk – To get her together
Ik las dat Anouk haar songs de laatste jaren anders schrijft dan in het begin. In het verleden waren er eerst de teksten en nu zijn er eerst instrumentale hooks, vibes, motieven (vaak door anderen aangeleverd) – over deze stukjes muziek gaat ze dan – nog zonder woorden – melodieën proberen te zingen en als deze hun vorm hebben gekregen moeten er alleen nog even woorden gevonden worden. En precies dat laatste element van het schrijfproces hoeft van mij niet zo nodig en dat komt door al het andere (niet-muzikale) waarmee Anouk de laatste tijd in het nieuws is gekomen. Alle teksten gaan over bedrogen worden en uit elkaar gaan. Prima onderwerpen voor liedjes – in principe zelfs universeel - alleen zie ik er – dankzij de eenzijdige publiciteit – voortdurend de hoofden van Anouk en Dox bij. Ik vind het ook prima dat Anouk een soundtrack bij haar eigen leven maakt – een beetje muziektherapie kan nooit kwaad. Maar dankzij die context zijn de songs bijna niet meer anders te beluisteren. En dat is jammer, want muzikaal heeft Anouk wederom een heel sterk album afgeleverd. Als je het vergelijkt met Adèle (ze maken soulvolle ballads die bijna niet van elkaar te onderscheiden zijn), weet ik weinig van haar privéleven waardoor de songs veel universeler overkomen. De kritiek in deze recensie is dus vooral gericht op de pr rondom deze cd en op mezelf: in de aanloop naar een nieuwe Anouk-cd zal ik alle publiciteit rondom haar proberen te mijden, want haar muziek is het waard.

Ricco van Nierop

Volgende maand waarschijnlijk aandacht voor: Heather Nova, Kitty, Daisy & Lewis en Jolie Holland. Tips zijn welkom op dit adres.

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.