Chicksinger, maart 2011

Komt er een dozijn goede chicksinger-cd’s uit per maand? Nee, maar van de twaalf hier besproken maart-releases is toch minimaal de helft goed. En die ene vooruitgeschoven april-release (Marike Jager) steekt met kop en schouders boven de rest uit. Drie maal wegwerppop (Within Temptation, Oh Land, Clare Maguire), drie maal hoge kwaliteit uit de lage landen (Selah Sue, Marike Jager, Eins, Zwei Orchestra), drie maal ouderwets klinkende indie/folk (The dØ, Lia Ices, Hannah Peel) en drie maal ouwe Americana (Wye Oak, Cowboy Junkies, Secret Sisters).

Wegwerppop

Je luistert wat af in zo’n maand. En meestal is het wat en soms is het niets. Zo kwam ik niet onder het beluisteren van de nieuwe popplaatjes van Clare Maguire, Oh Land en Within Temptation uit. De Britse Clare Maguire klinkt als Cher en maakt vierderangs damespop. Haar liedjes maken geen indruk. Oh Land is al iets beter. Achter deze naam gaat Nanna Oland Fabricius uit Denemarken schuil. Ze klinkt een beetje als een zweverige sirene en maakt een lichte vorm van elektropop. En daar gaat het ook mis. Want elektro is toch interessanter als het wat experimenteler en heftiger gedaan wordt – deze lichte elektronica neigt naar wegwerppop van Kylie Minogue ofzoiets. Within Temptation is het op één na best verkopende muzikale exportproduct van Nederland. En aangezien ze enkel André Rieu voor zich hebben, snap ik wel waarom ze weer met een album komen. Een album waarop ze de goth uit de metal hebben gehaald en de metal uit de goth, waardoor er een soort jaren ’80 hardrock overblijft: catchy, vol synthesizers, maar met de vertrouwde snoeiende gitaren en de nog immer galmende stem van Sharon. Wie van dat idee warm wordt, gelieve een exemplaar aan te schaffen. Een niet-dowloadbaar exemplaar natuurlijk, want ‘The Unforgiving’ bevat prachtig art-work en een duister stripverhaal. Valt er toch iets goeds te melden, want met deze retrorock zou je bijna naar de viool van Rieu gaan verlangen.

Lage landen, hoge kwaliteit

Was dat even schrikken vorig jaar. Doodleuk een kerstcd uitbrengen (en nog een mooie ook) en dan direct maar even het einde van de band aankondigen. Brown Feather Sparrow deed het. De zangeres van de band, Lydia van Maurik, is nu weer te horen op een opvallende projectcd. Geïnspireerd door kunstenaar/architect Hundertwasser maakte ze met een heel stel muzikanten (uit oa. This Beautiful Mess, Silence is Sexy) een elftal songs. Dat ze over het leven en werk van deze kleurrijke Oostenrijkse kunstenaar gaan, is handig voor de inspiratie van de songschrijvers, maar maakt voor de luisteraar niet zoveel uit. Want Eins, Zwei Orchestra maakt leuke, ouderwetse liedjes, soms gestroomlijnd, soms vergeven van noise. Indie-gitaarpop uit vervlogen dagen van House of Love of Jesus & The Mary Chain of iets recenter (alhoewel?) Yo la Tengo.
Als je nu nog niet van de Vlaamse zangeres Selah Sue gehoord hebt, moet je toch eens naar de oorarts. De gemiddelde oorarts heeft namelijk de debuutcd van Sue al lang in huis. Want ze staat met haar soulvolle muziek op North Sea Jazz dit jaar. Selah is echter zo multi-inzetbaar dat ze ook gewoon op Pinkpop staat. De veelzijdigheid is ook op haar behoorlijk leuke debuut te horen. Dan is ze weer teder (‘Fyah’) en dan weer stevig (‘Crazy Sufferin’ Style’) om vervolgens als een ware Erykah Badu of Nneka haar ziel bloot te leggen in slome reggaeliedjes (‘This World’). Selah Sue positioneert zichzelf met deze cd als enorm talent.
Marike Jager was een aanstormend talent toen ze de Grote Prijs won (2003) en misschien ook nog wel een beetje toen ze haar debuutcd, The Beauty around (2006) uitbracht. Maar dankzij de kwaliteit van dat album en van de opvolger, Celia Trigger (2008), vestigde ze haar naam definitief als singer-songwriter. Nu komt cd nummer drie en daarmee de nacht. Want dat is het thema; Marike neemt je mee in een trip door de nacht. En die trip klinkt anders dan haar relaxte, lichte, jazzy sound uit het verleden. Natuurlijk is haar soepele stem gebleven en de eigenzinnige, karakteristieke songs. Maar waar ze in het verleden refereerde aan artiesten als Feist of Fay Lovsky, klinkt haar muziek nu soms zo duister als die van Tom Waits (minus de stem, dat spreekt voor zich) en zo avontuurlijk als bijvoorbeeld The Decemberists. Neem alleen al de donkere titeltrack waarop ze al zingend de bocht uit vliegt. Of de prachtige koortjes op ‘Traveller’ over de reis die je in gedachten maakt. Dit is wederom een heel goed, maar vooral ook verrassend album. Al is het met een slaapliedje (‘Keep me warm’) of om je wakker te schudden (‘Faster’), Marike Jager komt dit keer onverwacht, ergens in de nacht.

Nieuw en oud tegelijk

Drie maal nieuw (althans zo goed als), drie maal ouderwets klinkend en drie maal raak. The dØ is een duo uit Frankrijk of uit Finland. Zangeres Olivia Merilahti is de Finse helft en Dan Levy de Franse helft. Bij elkaar maken ze ietwat klungelig klinkende indiepop met af en toe een uitstapje richting electro of zelfs dance. Op hun ‘Slippery Slope’ kun je met enige moeite dansen. Een vergelijking met iemand als Soko ligt voor de hand, want ook Frans én indie én dans. Maar The dØ heeft behoorlijk commercieel succes in Frankrijk en Soko blijft in de alternatieve hoek hangen. Niets mis met dat laatste, maar het geeft aan dat het geluid (en de songs) van die eerste duidelijk toegankelijker zijn. The dØ schrijft met ‘Too Insistent’, ‘Bohemian Dances’ en nog een paar tracks heerlijke liedjes, die qua gevoel ook wel wat weg hebben van de vroege gespeeld naïef klinkende Belle & Sebastian-songs.
Lia Kessel bracht albums uit als groep (The Marine) en als solo-artiest en nu doet ze dat laatste maar dan onder het pseudoniem Lia Ices. Die nieuwe achternaam slaat in ieder geval niet op haar stem, want – hoe hoog ze ook zingt, het blijft warm klinken. Muzikaal vist ze in de vijver van Jessica Lea Mayfield (maar haar stem is minder nasaal), Laura Marling, Aimee Mann en Bon Iver. Die laatste naam is geen onbekende, frontman Justin Vernon zingt mee op een prachtig meeslepend nummer van deze cd: ‘Daphne’. Folk is het, maar niet zo karig klinkend, zwoel bijna dankzij de pianopartijen. Wonderschoon.
Dat is ook te zeggen van de Noord-Ierse Hannah Peel, die een luchtige stem heeft en vrolijke folkdeuntjes produceert. Ook hier geen eenduidige arrangements- en instrument-keuzen, dan is het weer karig en ouderwets folkachtig (enkel gitaar of piano, zoals op het mooie ‘Is this the start’) of zijn enkel vocalen (‘Partin Glass’) dan wordt er een boel instrumenten overhoop gehaald (‘Almond Tree’). ‘I don’t hear a single,’ zong Tom Petty ooit zijn ontevreden platenbaas na en inderdaad op The Broken Wave van Hannah Peel staan geen uitschieters, geen meezingers of potentiële hits. Enkel lekkere kabbelliedjes van niveau.

Oud-Amerikaans

Wye Oak (Baltimore, USA) is een naam die al een tijdje rondzingt, maar de muziek wilde niet echt beklijven. Hun derde cd staat vol donker getinte slome alternatieve liedjes. Beetje jaren ’90-muziek in de trant van Low, Granddaddy (maar minder hip) en een softe versie van Sonic Youth. Niet voor niets allemaal een beetje depri-gitaarbandjes met een zanger en geen zangeres. Bij Wye Oak speelt Andy Stack een zooi elektronica-dingen en drums en verzorgt Jenn Wasner het gitaar- en zangwerk. Jenn heeft een lage stem, zingt ook nog eens behoorlijk ingehouden wat de depressieve sfeer benadrukt. In feite is Wye Oak het spiegelbeeld van Bettie Serveert, zelfde gitaren, iets mindere songs, maar alles een stuk donkerder.
And now for something completely different. Alhoewel, The Secret Sisters zijn ook heel Amerikaans (uit Muscle Shoals, Alabama) en klinken ook erg oud. Maar de zusjes Laura & Lydia Rogers tellen nog een paar decennia verder terug dan Wye Oak. Ze draaien de knop om naar de jaren ’40 en ’50 van de soft zingende country-duo’s (Everly Brothers). De belangrijkste moderne (ahum) referentie lijkt me de soundtrack van de Coen-film ‘O brother were art thou’ uit 2000. Deze door T Bone Burnett samengestelde cd stond ook vol met oud-klinkende country (soms vermengt met gospel/folk) en was een doorslaand succes. Ook bij deze zusjes zat producer Burnett achter de knoppen. Met een mix van nieuw werk en covers (twee maal Hank Williams en het van Nancy & Frank Sinatra bekende ‘Something Stupid’). De cd klinkt prachtig, maar is mij iets te braaf. Dan hoor ik toch liever retro-acts als Kitty, Daisy & Lewis.
Compleet niet Amerikaans, althans wel van het continent maar niet de V.S. zijn de Canadese Cowboy Junkies, die al 25 jaar een geheel eigen universum gevuld hebben met haast altijd mooie, zij het soms eenzijdige, albums. Sinds vorig jaar is het kwartet met kwartetten begonnen. The Nomad Series moet uit vier cd’s gaan bestaan, maar behalve de cd-hoesjes (van dezelfde schilder) heb ik nog geen idee wat de overkoepelende factor wordt. Cd 1 van vorig jaar (Remnin Park) was goed, omdat men eindelijk wat durfde te experimenteren met andere muziekgenres. Cd 2 (Demons) is ook goed, maar om een geheel andere reden. De plaat bevat louter covers van de vorig jaar overleden eigenzinnige singer-songwriter Vic Chesnutt. Dat alleen al is het luisteren waard. Maar de Junkies bewezen in het verleden al heel goed met andermans materiaal om te kunnen gaan (beluister van hun doorbraakplaat Trinity Sessions nog eens de Lou Reed en Hank Williams-covers) en doen dat nu ook. ‘West of Rome’, ‘Supernatural’ en ‘When the bottom fell out’ zijn de voorlopige hoogtepunten op dit voortreffelijke eerbetoon.

Ricco van Nierop

Volgende maand waarschijnlijk aandacht voor: The Souldiers, Laura Vane & Vipertones en Nicole Atkins. Tips zijn welkom op dit adres.

Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.