Dicht bij de engelen met Ed

Dat laatste wijntje had ik niet moeten drinken, merk ik terwijl ik in de bankjes van de Duitse kerk zit te luisteren naar de voordracht van Hans Tentije. Mijn hoofd is zwaar, met name mijn oogleden, en als ik tussen twee gedichten door opsta voor een stelletje dat naast me op het bankje wil zitten, wankel ik haast het gangpad in. Nu, achteraf, denk ik dat mijn onderzoekende blik naar de vrouw met het geinige mutsje die op het voorste bankje zit (“Is dat Carice van Houten of gewoon iemand die heel erg op Carice van Houten lijkt?”) onmogelijk onopvallend kan zijn geweest. En de gedichten van Tentije gaan veel trager dan mijn hoofd wil gaan, dat is ook een goede indicatie.

“Wat veel sponsoren!” stel ik verbaasd vast als ik op de achterkant van het programma een onleesbare notitie wil maken. Daar verbind ik op dat moment helemaal geen conclusies over het politieke klimaat aan. Het is een mooi tijdverdrijf om al die logo’s onder het kopje ‘Special Thanks to’ te bestuderen. BeamSystems. Clockround. US Embassy. Mercure Hotels. Skunkfunk.com. Anja Janssen Citydogs. Firma Brandwacht. Enzovoorts.

Het podium staat vol instrumenten. Toch wordt er maar één man aangekondigd (door Paula Udondek? Of gewoon iemand die heel erg op Paula Udondek lijkt?): Ed Harcourt. Ik ken hem van zijn cd Strangers uit 2004, een cd waar ik destijds erg enthousiast over was maar die me vreemd genoeg niet belette sinds die tijd nooit meer iets van de man te vernemen. Sinds die tijd, leer ik van Wikipedia, zijn er nog twee verzamelaars uitgekomen en twee reguliere cd’s, waarvan de meest recente eerder dit jaar: Lustre. Ik heb de cd nog niet gehoord, maar kan hem op basis van Harcourts optreden van harte aanbevelen.

Harcourt weet d.m.v. een aantal technische foefjes en geluidseffecten goed de indruk te wekken dat hij niet in zijn eentje op het podium staat. Hij begint zijn optreden met wat pianoliedjes, en krijgt als hij in de rechtermicrofoon zingt een fraai achtergrondkoortje aan het meezingen. Even later speelt hij een banjoliedje met bijbehorende jaren ’20-microfoon. Aan het slot van het liedje neemt hij de loops van banjo, zang en percussie op – en werkt daarmee het liedje, dat als een ontspannen deuntje begon, mooi op naar een dramatisch hoogtepunt.

Door met enkel een gitaar en zonder versterking door de kerk rond te lopen en te zingen bereikt hij een ander fraai dramatisch effect. Tegen het einde van het liedje blijft hij vlak naast me staan, ik moet denken aan de opmerking van een meisje die ik eerder op de avond opving: “I almost touched Brett Anderson a few years ago.” Over een paar jaar zeg ik tegen mijn vrienden: “I almost touched Ed Harcourt a few years ago.” Almost, want ik houd mijn handen bij me.

Het hoogtepunt van het optreden – letterlijk en figuurlijk – is het slotnummer. De begeleiding komt van een geluidsband en al tijdens het eerste couplet verdwijnt Harcourt met zijn microfoon achter het gordijn, om even later te verschijnen op het spreekgestoelte links boven het podium. Het theatrale nummer, met theatrale geluidseffecten, nog versterkt door Harcourts theatrale gebaren brengt ons wel erg dicht bij de engelen (of hel en verdoemenis, ik heb de tekst niet zo goed verstaan). Eindigend in ongeloof dat het concert na dat liedje is afgelopen: de accordeon die het hele optreden prominent op het podium stond is ongebruikt gebleven!

Hoe vaak in je leven zit je dronken in de bankjes van een Duitse kerk, een paar bankjes achter Carice van Houten, te luisteren naar een prachtig gezongen donderpreek vanaf het spreekgestoelte, mede bekostigd door de fine fleur van het Haagse bedrijfsleven, enkele overheidsinstellingen en het Casema Cultuurfonds? .

Tekst: Edwin Fagel, foto: Ricco van Nierop

Lees alle verslagen over Crossing Border 2010:
wo 17/11/10: Music City The Hague
do 18/11/10: Rufus Wainwright
vr 19/11/10: Vrijdag overall
vr 19/11/10: Vrijdag: Ed Harcourt
za 20/11/10: Zaterdag overall
za 20/11/10: Zaterdag: TimberTimbre, Local Natives