Back home B4 lost in Austin, Haagse rock op eerste Crossing Border-avond

Toen mijn moeder naakt de trap afviel.* Crossing Border 2010 is van start. Alhoewel? Het begin van dit festival is altijd een soort drietrapsraket. Ze maken van beginnen een ware sport. Woensdagavond begon de 18e editie met een gratis bandjesavond in het Spuitheater, donderdag opent Rufus Wainwright koninklijk de grote Schouwburgzaal terwijl vrijdag pas het echte festivalgevoel kan losbarsten op de eerste van twee bomvolle avonden met artiesten en schrijvers. En dan heb ik het enkel over Den Haag, want ondertussen is vrijdag het festival in Antwerpen ook begonnen.

CB is geen jaar hetzelfde. Zo verdwenen vorig jaar jammer genoeg de overdagse activiteiten gericht op scholieren en is dit jaar het Novib-PEN-awards-onderdeel niet meer op het programma te vinden. Beiden gaven het festival een maatschappelijk verantwoord karakter en spraken een brede Haagse doelgroep aan. CB richt zich weer op de core-bussiness: literatuur en muziek brengen voor een doelgroep die niet bang is voor nieuwe namen. Toch zijn de extra activiteiten nog niet geheel verdwenen. Het Chronicles-project (waarin enkele buitenlandse schrijvers dagelijks columns schrijven) keert dit jaar terug. Er is een samenwerking aangegaan met cursuscentrum Het Koorenhuis, waar niet alleen aspirant-schrijvers hun werk door professionals kunnen laten beoordelen (zaterdag overdag), maar waar ook Borderkids plaatsvindt met een speciaal programma gemaakt door Miriam Reeders en Eva Meijer. Tenslotte (of beter: als eerste) komt CB voor de tweede keer met een Haagse bandjes-avond.

De foyer van het Theater aan het Spui is behoorlijk gevuld als woensdagavond de eerste band zijn ding mag doen. Pop Up Animal Kids is een vrolijk psychedelisch rockbandje. Hier geen kleurstofdia’s zoals in de tijd van hun opa’s. Helemaal niet nodig: de bassist heeft gewoon een rode kleding aan, de drummer gele, de toetsenist blauwe en de zanger groene. Lekker rocken, springen en door elkaar mengen tot een rommelige regenboog. Als ze straks tussen de miljoenen bandjes op het SXSW-festival in Austin staan, zal het publiek ze makkelijk kunnen onthouden, dankzij deze gimmick. Toch is de band meer dan een overtuigd opgevolgd kledingadvies (en vier gescheiden wasbeurten!). De rommelige rocksound laveert tussen Yeasayer, The Black Keys en Queens of the Stone Age in en vindt zo haar eigen plek.

CB ging vorig jaar een alliantie aan met het showcasefestival SXSW in Austin, Texas. Na een bandcompetitie mogen drie regionale bandjes op deze avond spelen en volgend voorjaar op het festival in de V.S. Afsluitend staan ze dan ook nog komende zomer op CB’s muzikale zusje Walk the line. Veel aandacht dus voor de sound van dichtbij. Met commotie in de Haagse politiek als gevolg: wat levert al die subsidie (die nodig is om bandjes naar de V.S. te verslepen) allemaal op voor de inwoners van Den Haag. Het levert deze prettige (en gratis toegankelijke) bandjesavond op en voor de bands in kwestie een leuk (en vast leerzaam) buitenlands avontuur. Met als gevolg dat andere Haagse bandjes eager worden om mee te doen, waardoor de – zeker niet dode – regionale muziekscene een extra impuls krijgt.

De tweede uitverkoren band is Pitch Blond, waarbij opvalt dat hier alleen de zangeres zich aan een bepaald kledingadvies heeft gehouden met haar bandjesloze rockjurk (de recensent mixt zijn couture- en rockkennis). De twee heren hebben gewoon hun spijkerbroek en t-shirt nog aan (of wacht dat is natuurlijk ook een fashionstatement, nl de klassieke rockdresscode. Pitch Blond is, ondanks de stevige vrouwelijke vocalen en de rockgeluiden, niet simpelweg te categoriseren als bitchrock. Ondanks de korte duur van de set (20 minuten – ‘t blijft een showcase) laten ze een afwisselende sound horen, van stevige schreeuwpunk tot mooi gezongen mid-temporock. Dit is de derde keer dat ik de band zie en nog steeds vind ik ze ongrijpbaar – talent en potentie heeft de band zeker en net als Pop Up Animal Kids zitten ze maar één song verwijdert van een hit. Tot ze die puntige (of juist gevoelige) rockhit geschreven hebben, kan het nog alle kanten op met Pitch Blond.

The Deaf was vorig jaar ook al uitverkoren om naar SXSW te gaan en mag dit jaar weer. Waarmee duidelijk wordt dat een ticket voor SXSW niet gelijk staat aan een ticket tot wereldfaam. En waarmee duidelijk wordt dat The Deaf tot de top van de Haagse muziek behoort. The Deaf is het punkhobbybandje van Spike (bekend van Di-rect) dat ondertussen veel meer is dan een hobbybandje. En nu ik toch bezig ben: veel meer is dan een garagepunkbandje, want Spike’s kleding (jasje-dasje) verraadt een nog oudere inspiratiebron: de Britse mod. Ook hun vierde bandlid, toetsenist en danser (let op als hij de ‘Spider’ danst) Maurizio Pinna, pitcht het mod-gehalte in de verder behoorlijk garage-achtige sound een tandje of twee op, terwijl hij zijn orgeltje van yesterday heen en weer laat wippen tot het uitvalt. ‘Misschien een vreemde omgeving voor ons,’ meldt Spike, ‘maar we gaan de Theaterfoyer opblazen!’ Ondanks dit voornemen en de drie overvliegende biertjes en de vier pogoënde punkers, staat het theater nog overeind. Twintig minuten in een foyer is gewoon te kort om echt los te gaan. Misschien kan CB de volgende keer een iets kleiner zaaltje huren, waar de bandjes iets langer kunnen spelen om de muziek iets meer tot z’n recht te laten komen. Ietsjes maar, want CB trapte af met een best wel puik Haags rockfeestje.

*een regel literatuur (in dit geval van Thijs de Boer) is het minste dat in een recensie over een literatuur/muziekfestival behoort te staan.

Tekst&beeld: Ricco van Nierop

Lees alle verslagen over Crossing Border 2010:
wo 17/11/10: Music City The Hague
do 18/11/10: Rufus Wainwright
vr 19/11/10: Vrijdag overall
vr 19/11/10: Vrijdag: Ed Harcourt
za 20/11/10: Zaterdag overall
za 20/11/10: Zaterdag: TimberTimbre, Local Natives