evergreen

Een eerste blik op de hoes van de nieuwe cd van Tori Amos doet me het ergste vermoeden. Ik wil niet gaan speculeren over waar mevrouw aan lijdt maar ik durf met enige zekerheid te stellen dat ik hier een extreme vorm van writersblock meen waar te nemen. En u weet wellicht dat de enige remedie tegen deze aandoening - die vroeg of laat iedere populaire artiest voor langere of kortere periode nekt - het professioneel opdienen van een blik evergreens is.
   Hoeveel goede cover-cd's heeft de moderne popmuziek eigenlijk voortgebracht vraag ik mij inmiddels af. De titels die mij als antwoord op deze vraag te binnen schieten, voldoen weliswaar aan één criterium dat wordt gesteld aan de samenstelling van zo'n coveralbum, namelijk het schaamteloos na-apen van bestaande liedjes, maar worden vertolkt door een variëteit aan artiesten. Dit soort tribute cd's zijn juist door hun diversiteit aan stijlen een stuk interessanter dan de coveralbums van één artiest of band. Voor de desbetreffende artiest is het dus van levensbelang om een interessante insteek te vinden om hun collectie covers alsnog te doen slagen.
   'De vrouwelijke visie op liedjes die gezongen en geschreven zijn door mannen', is wat Tori bedacht voor haar nieuwe album 'Strange Little Girls'. Hoe uniek deze benadering ook moge zijn, ik ben er allerminst van onder de indruk.
Amos voedt haar excentrieke imago graag met symbolische afbeeldingen in de boekjes bij haar cd's. Maar wat te doen in deze met 'Strange Little Girls'? Het concept: twaalf verschillende foto's van twaalf verschillende Tori's die stuk voor stuk die vrouwelijke visie van die twaalf liedjes moeten uitbeelden. Opnieuw ben ik niet onder de indruk, de twaalf liedjes blijven twaalf gestolen liedjes die net zo klinken als het origineel maar dan net even anders, daar veranderd geen glanzende polaroid iets aan.
   Wanneer ik 'Strange Little Girls' tenslotte maar eens afspeel, dan bekruipt me al snel het gevoel dat ms. Amos met de redactie van de Arbeidsvitaminen om de tafel moet hebben gezeten bij de samenstelling van deze cd. De artiesten die Tori op dit album poogt na te doen zijn zonder uitzondering van grote naam en faam, op zich niets mis mee, zij het niet dat het opnieuw aanvoelt als een knieval voor de commercie. Mij hoor je er niet over zeuren! Maar zou dan in ieder geval de keuze van de tracks alstublieft iets origineler mogen? Na het beluisteren van 'Heart of gold' (Neil Young), 'I don't like mondays (Boomtown rats) en 'Happiness is a warm gun (the Beatles) moet ik me verbijten om het nummer van de AVRO te draaien. Eenmaal weer bij zinnen onderken ik dat ik het op deze compilatie zonder de immer gezellige Hans Schiffers en zijn ranzige spelletjes moet doen, maar dan moeten de uitvoeringen van Joe Jackson ('Real men') en 10CC ('I'm not in love') godbetert nog komen!
   Een moment van welbehagen tijdens de luistersessies van 'Strange Little Girls' vind ik na lang zoeken uiteindelijk toch maar in 'Heart of Gold' van Neil Young (let op: ik steek hier mijn nek uit en kan serieuze problemen met een aantal diehard Young-fans tegemoet zien). Op papier kunnen we daar de uitvoeringen van Slayer ('Raining Blood') en Eminem ('97 Bonnie & Clyde') aan toe voegen, maar hier is met name het excentrieke karakter van deze acts debet aan dit verwachtingspatroon. Uiteindelijk blijf ik na beluistering dus ook hier met een vraagteken zitten. Dat vraagteken is vervolgens vrij eenvoudig op te pakken om vervolgens met een zelfde soort eenvoud weer achter één van de tientallen opborrelende vragen te positioneren. Een korte bloemlezing uit de belangrijkste: