Als je eenmaal in de stemming bent, is Jim Carrey ook in Dumb and Dumber en Me, Myself & Irene te genieten. Interessanter wordt het met The Cable Guy. Maar pas echt indrukwekkend is zijn werk in Man on the Moon en The Truman Show. De man met het elastieke gezicht bleek een 'credible straight faced actor'. Na het ouderwetse sprookje van Dr. Seus' The Grinch waarin zijn plooien weer alle kanten opsprongen, is zijn nieuwste film er weer één van het strakke gezicht.
Verloren zoon
The Majestic vertelt het verhaal van een scenarioschrijver in Hollywood, de communistenjagers en de gevallen zonen van de Tweede Wereldoorlog. Net nu zijn tweede film in productie zal gaan, wordt Peter (Jim Carrey) ervan beschuldigd communistische sympathieën te hebben. Na wat drank rijdt hij zich van een brug af en belandt bewusteloos te water. Met geen idee wie hij is, spoelt hij aan bij een dorpje waar de bewoners in hem een verloren zoon zien. Zelfs een oude vader en een ooit verloofde zien in hem Luke Trimble, die negen jaar geleden verdween na de inval in Normandië. Hij gaat langzaam mee met hun werkelijkheid. Tot hij in de bioscoop van zijn 'nieuwe' vader een film ziet die hem wel erg bekend voorkomt. Woord voor woord kan hij de dialogen opzeggen. Niet lang daarna komen de communistenjagers hem ook weer op het spoor.
Jimmy Jimmy
Frank Darabont maakte hiervoor de alom toegejuichte Shawshank Redemption en The Green Mile. Twee films die terugkeren naar de jaren veertig, vijftig (niet voor niets beiden uit de pen van Stephen King). Zet daarnaast het gegeven dat Darabont in Jimmy Carrey een moderne Jimmy Stewart zag en The Majestic is een feit. Stewart speelde in films van Frank Capra kleine burgermannen die tot helden uitgroeiden. Denk aan It's a Wonderful Life (ultieme kerstfilm uit '46) en Mr. Smith goes to Washington (1939). Darabont heeft een meeslepend romantisch drama in de traditie van Frank Capra willen maken. En het is hem gelukt.
Film doet vergeten
De wereld van Capra en Darabont is traditioneel Amerikaans. Helden worden vereerd, gemeenschapszin gaat door dik en dun, en met een overtuigende speech wint het vrije woord het van de gevestigde orde. Dit levert in The Majestic mooie beelden op die tegelijk een ode brengen aan de magie van de bioscoop. Sinds de oorlog heeft de 'vader' van Luke zijn bioscoop niet meer geopend. Maar nu de verloren zoon is teruggekeerd, komen de oude bedienden terug en zet het hele dorp zich in om het gebouw weer in de oude glorie te herstellen. Je zou het er warm van krijgen en willen dat je een handje kon helpen. Eenmaal open leven de mensen op en vergeten, al is het maar voor 1.5 uur, hun verloren zonen en ander leed. De helende werking van film wordt hier een lauwerkrans gebracht. The Majestic deed het niet voor niets zo goed, als kerstfilm na de 11 september aanslagen in de USA.
Lange traditie
Hoe mooi ik de oude Capra en Stewartfilms ook vind, ze horen bij die tijd en zijn, nu bekeken, wel eens langdradig. Geheel in die traditie maakt Darabont een film van 2.5 uur. Niet slim, want The Majestic wordt daardoor een sloom verhaal. Nu heb ik geen leed om verloren zonen, maar na 1.5 uur gingen mijn gedachten wel uit naar de verloren zonnestralen die ik, zittend in de bioscoop, moest missen. Neemt niet weg dat Carrey goed acteert en daarmee behoorlijk dicht Stewart benadert. Besides, ik zou James Stewart, de kerstman hebben zijn ziel, wel eens in het Grinch-pak willen zien. Voor degenen die van traditionele wegdromerij houden, is de film zeer aan te raden. Speciale aandacht graag voor de, vooral van tv bekende, Martin Landau als vader Trimble. Qua leeftijd is hij er nog niet aan toe, maar het zou een mooie laatste rol geweest zijn.