Vals spel

Artiesten die al geruime tijd meedraaien en in het verleden grote successen hebben gekend, worden op een gegeven moment door de verzamelde critici met harde hand het 'John Denver rusthuis' in gedirigeerd. Zo'n voorval vindt meestal zo rond de elfde cd of het 20-jarig jubileum plaats - al is de exacte formule waar dit mee berekend wordt strikt geheim en dus ook voor ondergetekende niet te achterhalen. Wel valt dit altijd samen met de komst van een nieuwe cd. Vooral de recensenten die de taart van hun eigen jubileum nog in de mondhoeken hebben staan worden veelal week bij de geboorte van zo'n nieuweling. Hun blik wordt bij beluistering troebel en de schrijfhand louter gestuurd door (vals)sentiment. Alsof ieder afzonderlijk nummer een cd uit het oeuvre van desbetreffende artiest vertegenwoordigt. Voorwaarde is overigens wel dat de artiest zich niet al te afwijkend gedraagt - voldoende jongelingen die de criticus al genoeg kopzorgen bezorgen. "Komt u maar meneertje, dan zal ik eens een fijn zebrapaadje voor de grote beoordelingsoversteek voor u timmeren." En de foutste oeuvreprijs van muziekland is geboren.
   New Order is zo'n band die volgens mijn verwachtingspatroon op het lijstje stond om eens uitgebreid gelauwerd te gaan worden volgens bovenstaand principe. De voorpublicaties over hun nieuwe cd Get Ready logen er dan ook niet om. Inmiddels is de plaat verschenen en is de band inderdaad beladen onder de complimenten. Maar, kan ik daar onmiddellijk aan toevoegen, gelukkig wel om de juiste redenenen. De volwassenheid van New Order mag dan ook in geen geval verward worden met het soort (over)rijpheid waar sommige andere bands uit hun generatie mee te maken hebben gekregen. De band klinkt op Get Ready in een mengeling van Brit- en synthipop frisser dan ooit. Toch vraag ik me wel even verward af waar Bernard Sumner zo plots al die positieve levenslust voor zijn songteksten vandaan haalt. We hebben het nota bene nog altijd over de voortzetting van Joy Division - de grootste bolleboos in de depriklasjes van de jaren tachtig. Maar wat een verademing om een zanger na 'het decennium Kurt Cobain' weer eens te horen verhalen over het voorrecht van een artistiek beroep.

I don't want to be
Like other people are
Don't want to own a key
Don't want to wash my car
Don't want to have to work
Like other people do
I wanted to be free
I wanted to be true

(Turn my way)

Gelukkig vindt New Order in ex-Smashing Pumpkins voorman Billy Corgan voldoende tegenwicht om deze song tot een juiste balans te brengen. En die balans weet New Order op vrijwel iedere song van dit album op de een of andere manier vast te houden. Is het niet de verhouding tussen uiterst groteske instrumentatie en simpele melodieën (Run wild), dan is het wel de verhouding tussen elektrische en akoestische of ouderwetse en moderne muziekinstrumenten. In Vicious streaks verwelkomen we bijvoorbeeld de terugkeer van de Roland 808. Menig 80's revivalbandje heeft het ding tevergeefs nieuw leven proberen in te blazen. New Order reanimeert het wonderboxje van weleer met een groots gemak. Een uiterst uitgebalanceerd meesterwerkje dat Get Ready, tot stand gekomen uit interne- en externemagie.

And if you'll drink this magic potion
You can do it untill the day… the day that you'll die

(Primitive Notion)

Voorlopig geen oeuvreprijs voor New Order.