18-02-2001 Op Valentijnsdag viel er niet bijster veel te lachen Juli vorig jaar schreef ik een recensie naar aanleiding van een artikel van Beau van Erven Dorens omtrent zijn ervaringen als debuterend acteur in de speelfilm 'Ik ook van jou'. Inmiddels is de veertiende februari gepasseerd en heeft filmmaatschappij RCV de dag van Valentijn aangegrepen om de film te lanceren. En niet zonder succes. Menig charmeur lokte zijn geliefde woensdagavond naar de bioscoop, al was het alleen maar om de gewraakte woorden uit de titel zelf niet te hoeven uitspreken. Gelukkig is de verfilming van de semi-autobiografische roman van de Utrechtse schrijver Ronald Giphart niet de humoristische rolprent geworden, waar ik voor vreesde. Integendeel. Giphart's eersteling is door regisseur en scenarioschrijver van Hemert flink uit zijn verband getrokken en tot een zwaar melodrama aangezet. Naar het idee van sommigen zelfs te zwaar maar naar mijn mening de enige manier om deze roman te kunnen verfilmen. 'Ik ook van jou' vertelt het verhaal van de jonge schrijver Erik (Antonie Kamerling) die vlak voor de uitgave van zijn debuut met zijn vriend Fräser (Beau van Erven Dorens) op vakantie is in de Dordogne. Daar ontmoet hij de Vlaamse Silke (Florence Kasumba) aan wie hij de inhoud van zijn boek vertelt. Het is het relaas van zijn eerste grote liefde Reza (Angela Schijf), wiens grillige karakter stukje bij beetje de relatie kapot dreigt te maken. Wie bekend is met het boek valt onmiddellijk op welke veranderingen van Hemert heeft aangebracht in zijn bewerking. Zo heet Erik in het boek gewoon Ronald en is Silke origineel een Oegandese vluchtelinge die in Duitsland woont. Dit zijn natuurlijk nuances die het verhaal verder niet aantasten. Veel belangrijker in vergelijking met het boek zijn de bewerkingen van de flashbacks.
Giphart wisselde de gebeurtenissen in Frankrijk en zijn verhalen over Reza per hoofdstuk af, of droomde zo nu en dan gewoon even weg. Van Hemert trapt af in Frankrijk, start dan met een flashback, die zolang duurt, dat wanneer men weer in de Dordogne terugkeert, je jezelf afvraagt waar al die bruingebrande lichamen toch zo ineens vandaan komen. Die strikte scheiding van de raamvertelling en het eigenlijke verhaal is jammer maar tegelijkertijd ook een van de weinige puntjes van kritiek die ik op de film kan uiten. De wisselende kwaliteit van het spel van Kamerling, kan ook niet onbenoemd blijven. Maar verder vind ik 'Ik ook van jou' een prachtig Nederlands product, dat zeer professioneel inelkaar steekt. Voor wie zich snel ongemakkelijk voelt bij de vertoning van vrouwelijk naakt, is het aan te raden om thuis te blijven. Al wil ik persoonlijk deze scènes niet als aanstootgevend bestempelen. Ik zou hier eerder het woord sensueel in de mond willen nemen. Wat een uitermate groot compliment mag worden genoemd. De Nederlandse film heeft nogal de reputatie van banaliteit omtrent zijn seksscènes. Dat de verfilming van een boek van Giphart het predikaat sensueel meekrijgt, mag dan ook verwonderlijk heten. Erwin van Wouw |