Vooruitlopend op de verslagen die de Recensent komende weken vanaf het Filmfestival zal brengen, alvast een recensie op voorhand; Het 33^e International Film Festival Rotterdam (voortaan als IFFR) is te vol en te veel (van het goede). De komende twee weken draaien er namelijk ruim 500 films, variërend in lengte van 1 minuut (Global Orgasm) tot ruim 6 uur (Le Meglio Gioventú). Tussen deze korte en lange Italiaanse films ligt een wereld vol zigeuners, Aziaten, Franse Chilenen, docu-drama-comedies en wenende kamelen. Een vooruitblik aan de hand van het programmakrantje.

Waarom toch altijd van die ontklede vrouwen, die niets met films te maken hebben op de covers en posters van festivals? [zomaar een calvinistisch retorisch vraagje] De blote dame van dienst buigt zich naar de kijker toe met een boze blik alsof ze een tijger is, met in haar bek haar welpje, in de vorm van een baby in romper. Het duo is geplaatst in een Maasvlakte-achtig landschap met donkere wolken op de plaats waar normaal de zon schijnt. Mijn oordeel; snel openslaan dit krantje.

Wat een zegening, 12 dagen films kijken, in 20 zalen tegelijkertijd van 10 uur ’s ochtends tot 12 uur ’s nachts. Hoe doet de gemiddelde festivalbezoeker dat? Een beetje indrukwekkende film dreunt nog uren, zo niet dagen na in je kop. Intussen moet de IFFR-ganger al weer drie andere zalen in zijn gerend voor een weergaloze Japanse actiefilm of een Argentijns sociaal drama. Sinds enkele jaren zijn programmaoverzichten van festivals ware kleurenpaletten. In het hart van het krantje staan 6 pagina’s met bonte schema’s. Als ik daarnaast de 10 pagina’s met korte beschrijvingen van de honderden films bekijk, zakt de lol mij in de schoenen. Hoe stippel ik hieruit mijn ideale route?

Gelukkig helpen de verschillende kleuren mij door de wirwar heen. Beige voor de reeks met Roma-verhalen over zigeuners, roze voor de Exploding Cinema, wat dat ook mogen wezen, oranje voor het hoofdprogramma, blauw voor de kritische Homefront USA films en groen voor alle specials. De regisseurs Isaac Julien, Raúl Ruiz, Ken Jacobs en Tunde Kelani krijgen een soort van perspectief waar meerdere films aan bod komen. Omdat dat geen van de namen me meer zegt dan de naam op zich, kies ik van elke kleur een paar films en voor ik het weet zijn de prachtig vormgegeven schema’s voorzien van strepen en lijnen. Nu alleen nog kaarten bestellen en het festival kan beginnen.

Het bestellen van kaarten voor IFFR is een gebeurtenis op zich. Op de eerste reserveringsdag ligt het computersysteem de hele dag plat en de dag erna is ineens meer dan de helft van mijn voorkeurfilms volgeboekt. Hoe doen die geroutineerde IFFR-gangers dat?

Elephant van Gus van Sant, Heddy Honigmann’s nieuwe documentaire, alles van Miiki, Takeshi, Winterbottom’s sf-film, het Sean Penn/Naomi Watts/Benicio Del Toro-vehikel 21 Grams en vooral Lost in translation (Sofia Coppola) met Bill Murray zijn het snelste uitverkocht. Met als simpel bedacht resultaat dat in dit rijtje vast de uiteindelijke hoogtepunten van het festival zullen zitten.

Maar ook de beschrijvingen van mij geheel onbekende films, kennen al enkele hoogtepunten. Neem bijvoorbeeld The Story of the Weeping Camel. Deze film uit Mongolië van Byambasuren Davaa (?) en Luigi Falorni (?) wordt als volgt beschreven: ‘Een documentaire over een Mongoolse kameel die haar kalf verstoot, wie gaat dat zien?’ In feite hoef je dan al niet meer te gaan, maar voor de nieuwsgierigen volgen hier de aanvangstijden: Vr23-1 20:00 Venster 1, Zo25-1 15:00 Pathé1, Di27-1 12:45 Pathé5. Ook de beschrijving van de Japanse experimentele film Letter doet reikhalzen: ‘Zeventien jarige regisseur Yusuke maakte ’s werelds eerste sms-drama. Los van de korte proloog zien we alleen een telefoon van een jongeman op een eenzame avond. Ongelooflijk meeslepend en ontroerend.’ Het meest kijk ik echter uit naar de Deense productie Switching, omdat de begeleidende tekst suggereert dat ik persoonlijk het lot van de filmpersonage kan beïnvloeden: ‘Zoals alle relaties kent het interactieve relatiedrama Switching wel een begin maar geen einde. Eén van de bioscoopbezoekers gaat bepalen wat de liefde voor het Deense stel in petto heeft.’

Ik zie u in een Rotterdamse zaal, waar het anderhalve week donker zal zijn. Op de film na.

Oscar Krieger