Omdat ik niet elke dag mijn ouders te eten heb, draai ik Norah Jones niet zo vaak meer. Toen haar tweede album uitkwam, ben ik daarom ook niet direct naar de winkel gespurt voor meer mooigezongen jazz-pop. Blijkbaar heeft de rest van de wereld vaker hun ouders te eten, want Jones’ Feels like home staat overal nummer 1. Behalve in Engeland waar ze hun eigen Norah Jones hebben, genaamd Katie Melua. Als dan ook nog een lezer van deze rubriek mij op deze Katie wijst, word ik nieuwsgierig.

In de laatste Oor verscheen een scherpe column van Hooijer (Landleven 269) over recensenten en jonge zangeressen en Joss Stone in het bijzonder: Waarom de gemiddelde pop-recensent het meisje Stone kwalijk neemt niets te hebben meegemaakt en toch doorleefd kan zingen. Nu, Hooijer maak de borst maar nat, want de platenmaatschappijen hebben de serieuze jonge zangeres ontdekt. Dames, waar de twee of drie maal zo oude recensent zijn eisen aan zal gaan stellen. Na Thea Gilmore (24 en al 6 albums), Joss Stone (16 en een tweede onderweg) en Amy Winehouse (19 en binnenkort in Chicksinger), heeft Engeland nog een jongedame in de aanbieding. Katie Melua heeft een gitaar onder haar arm en zingt zo doorleefd als ze op haar zestiende al is…

Katie Melua wordt in Georgië geboren, houdt erg van communistische pannenkoeken en zwemt met plezier in de Zwarte zee. Totdat haar vader chirurg wordt in Belfast, alwaar haar broertje een protestantse en zij een katholieke school bezoekt. Totdat Katie in een talentenjacht op tv een slaapkamer-make-over wint (en vader een luie stoel) door het subliem nazingen van Mariah Carey, waarna ze professioneel zangeres wordt. Precies de achtergrond die je verwacht als je het debuut van Melua Call off the search hoort. De plaat staat vol met covers die uit de jazz, swing en pop-hoek komen. Overwegend zijn de songs behoorlijk van strijkers voorzien, waardoor de cd-hoes – waarop Katie met gitaar – wat verwarrend overkomt. Toch zijn die strijkers niet het grote probleem, dat zit namelijk in haar stem. Ik neem het haar persoonlijk niet kwalijk, maar ze klinkt toch echt als een 16 jarig meisje. Ze houdt toon, maar dat is dan ook alles. Van het dragen van een liedje is met haar zwakke stem geen sprake. Zonde van Randy Newman’s I think it’s going to rain today of van het van Jeff Buckley bekende Lilac wine. De snelle songs zijn nog het best te verteren. Zo is Crawling up a hill een aardig up-tempo swingliedje dat vrolijk stemt. Het is echter niet genoeg om de plaat in zijn geheel omhoog te trekken. Katie kan nog ‘een stukje muzikale groei’ gebruiken om het maar eens verschrikkelijk te formuleren. Voorlopig herstart ik de zoektocht naar talent en verlang ik zelfs naar Norah terug.

Na de koude douche met Katie is Norah Jones een warm bad. Zodra ik haar stem hoor, zet ik mijn eerdere tegenzin overboord en valt de titel van de cd op z’n plaats. Grof gezien is Feels like home minder jazzy en meer rootsy (bij deze gepromoveerd tot bijvoeglijk naamwoord) dan voorganger Come away with me. Daarnaast is het aantal covers afgenomen en heeft Jones met companen aardig wat nieuwerwetse klassiekers geschreven. Wat gebleven is, is haar stem en het warme gevoel dat haar muziek uitstraalt. Verantwoordelijk voor het geluid is The Handsome band, een groep jonge gasten, waaronder meneer Jones (bassist Lee Alexander) en jeugdvriendin en voormalig serveerster Daru Oda. Ze kunnen het prima alleen af, maar toch krijgen ze nog versterking van twee Band-leden.

Op Creepin’ in mag Dolly Parton meezingen. Mede dankzij Parton heeft de song nog maar zeer weinig met jazz en alles met country & western te maken. De verschuiving van shuffle-jazz richting rootsmuziek juich ik zeer toe. Niet dat Norah Jones geheel los is van haar oude idioom. Those sweet words, What am I to you en Toes zijn songs die geheel in het verlengde liggen van Come away with me. En het wonderbaarlijke is dat ze direct vertrouwd in de oren klinken, terwijl het toch echt niet om covers gaat. De covers zijn minder bekende songs van veelgecoverde artiesten. Townes van Zandt’s Be here to love me is ook bij Norah een prachtig liefdesliedje met een country-touch. En Tom Waits’ The long way home werd speciaal door de meester voor Norah geschreven. Norah Jones sluit haar tweede plaat af met een Tom Waits-achtige ballad die niet van zijn hand is. Don’t miss you at all (natuurlijk bedoelt ze het tegengestelde) is muzikaal gebaseerd op een tune van Duke Ellington, maar van tekst voorzien door Jones. Net als haar andere teksten is ook deze song iets te simpel, maar effectief: ‘As I sit and watch the snow fallin' down / I don't miss you at all / I hear children playin' laughin' so loud / I don't think of your smile’.

Ik zal met Feels like home voorzichtiger omgaan dan ik met Come away with me deed. Dus me niet maanden achtereen dagelijks wentelen in haar warmte met verstoting als gevolg. Maar ik kan met deze nieuwe Norah Jones op de achtergrond best mijn ouders weer eens te eten vragen.

Ricco van Nierop Illustratie: Gerard Monster

1. Joss Stone – The soul sessions
2. Ricky Koole – Who’s Suzy?
3. Lorna Hunt – Sentimental bedlam
4. Norah Jones – Feels like home
5. The Riplets – Love special delivery boy
6. Trijntje Oosterhuis – Strange fruit
7. Katie Melua – Call off the search