4. Gekkenhuis Hunt
|
|
Een nieuw artiest beschrijven zonder gebruik te maken van het referentiekader van de bestaande platenkast (je mp3 mapje) is haast onmogelijk. Want hoe maak je de lezer duidelijk waar deze nieuwe artiest te plaatsen is. Het gevaar is echter ook aanwezig dat je de nieuwkomer alleen nog als de nieuwe Alanis, Björk of Aretha kan zien. Zo heeft Tori Amos jarenlang met Kate Bush op haar rug rondgelopen. Gelukkig kwam An Pierlé haar aflossen en loopt deze Vlaamse nu met beide dames rond. Wat Lorna Hunt betreft dan snel maar even de namen doornemen. Klinkt het als Ani di Franco, Suzanne Vega (die stem!) of is het meer een grillige P.J. Harvey en hoe heette dat zangeresje van midden jaren negentig ook alweer? O, ja Tracy Bonham, daar lijkt het op. Of toch meer Rickie Lee Jones? En waarom toch altijd zo cliché zangeressen met zangeressen vergelijken. Doen Lorna Hunts teksten mij niet gewoon aan Jeff Buckley denken en haar muziek aan The Smashing Pumpkins? Hopende hiermee genoeg namen genoemd te hebben waartussen Lorna Hunt thuis hoort, kan de recensie nu beginnen. De Amerikaanse Lorna Hunt nam Sentimental Bedlam al in 2001 op, maar de cd is pas sinds kort uit via het Nederlandse Inbetweens label. Dat het een eigenzinnige dame betreft, blijkt al uit het ontbreken van haar hoofd op de voorkant van de hoes. Een ongeschreven wet waar zelfs maar weinig alternatieve zangeressen van afwijken. Als ik dan de foto’s op haar website bekijk, blijkt ze er op elke foto totaal anders uit te zien. Haar muziek komt mij al even ongrijpbaar over bij de eerste luisterbeurten. Sommige songs klinken bekend (de wat rustige folk/bluesjes), maar ze worden afgewisseld met ruiger werk, dat ik niet in het geheel kan plaatsen. Shift en Mustard fields zijn voorbeelden van zeer geslaagde tokkelliedjes die zich ergens tussen de blues en de folk bevinden. In Mystery reconstruction komen beide sounds samen. De song start met een relaxt open gitaargeluid, maar pas als een totaal instrumentarium bijvalt, krijgt het zijn meerwaarde. Muzikaal een sterke song, maar qua tekst blijft het – ondanks de titel - een mysterie waar Lorna over zingt. Op een enkele simpele liefdes/haatsong na, zijn Lorna’s teksten behoorlijk raadselachtig. Al vallen ze wel allemaal onder de titel Sentimental bedlam (gekkenhuis van het sentiment), want er wordt wat verlaten, gevlucht, verstoot en gemoord. Maar wat wil je ook als je Griekse tragedies als inspiratie neemt (Antigone, Priapus) of Elvis als moeder hebt, zoals blijkt uit Kiss me goodnight: My mother was Elvis Presley I was a very good man I sleep in my hands I don’t forget Gelukkig staat tegenover deze grimmigheid genoeg verlangen naar liefde en zon, al moet de luisteraar er wel naar zoeken. Diezelfde doorzetter (stop niet voor je de plaat 10 maal hebt beluisterd!) zal uiteindelijk een ongrijpbare, grillige maar zeer interessante plaat ontdekken. Ricco van Nierop Illustratie: Gerard Monster Chicksingers 2004, in juiste volgorde: 1. Joss Stone – The soul sessions 2. Ricky Koole – Who’s Suzy? 3. Lorna Hunt – Sentimental bedlam 4. The Riplets – Love special delivery boy 5. Trijntje Oosterhuis – Strange fruit |
|