Britse humor; tuttig en origineel

Volgens Kees van Kooten is de Britse humor niet meer wat het geweest is. Ik ben geneigd het direct met hem eens te zijn, maar vraag me eerst af wat die Britse humor dan is. Of was. Are you being served, Allo allo of Hyacinth Bucket. Typisch Brits, jazeker, maar humor, nee. Het is vooral tuttig. Monty Python, Fawlty Towers, Young Ones, French & Saunders en Absolutely Fabulous. Dankzij absurdisme en originaliteit komt dit meer in de richting van goede Britse humor. Gezien meer recente series als Smack the Pony en Cold Feet is die humor ook nu nog altijd zeer genietbaar. Alleen lijkt de angel er een beetje uit. Voormalig regisseur van Cold Feet, Nigel Cole, komt nu met de film Calendar girls, waarin hij vreemd genoeg de tuttige en de originele Britse humor met elkaar vermengt.

Ik kop ‘m der maar direct in: Calender girls is artistiek gezien niet de redding van de Britse humor. In thuisland Engeland doet de film het box-office-gewijs prima, maar of de 12 naakte dames daadwerkelijk Hollywood zullen veroveren is nog maar de vraag. Daarvoor blijft het verhaal misschien iets te Brits. Annie en Chris zijn twee vriendinnen op leeftijd die zich elke keer suf vervelen bij de bijeenkomsten van het Rylstone-vrouweninstituut. Niet weer een lezing over hoe je bloemen droogt of jam maakt. Na de dood van Annie’s man ontstaat het idee om een kalender te maken voor het leukemiefonds. Op zoek naar kandidaten die als Maart, April, etc naakt willen poseren, kloppen Januari en Februari (Chris en Annie) bij hun chique vrouwenclub aan. Wat volgt zijn de te verwachten tegenwerkingen, hilarische verwikkelingen, uit hun schulp komende oude cupcakes en het overdonderende succes, met tv-optredens, roddelbladen en een trip naar Hollywood als klapstuk. En dat alles nog waar gebeurd ook.

Dat regisseur Nigel Cole ook Cold feet maakte, is te merken aan de mix van humor en drama. Waar nodig, blijft het drama intact. Zo behoudt de verhaallijn van Annie en haar gestorven echtgenoot zijn echtheid tussen de overvloed aan flauwe humor. En als Chris met het succes van de kalender aan de haal gaat en zo de relatie met man en zoon op scherp zet, levert dat mooie dramatische scènes op. Maar ook harde grappen, gevolgd door verzoenende, milde humor. Juist deze mix maakt de film genietbaar en doet de kijker even vergeten hoe slap het verhaaltje is en hoe flauw soms de vele tuttige inkoppertjes. Naast de juiste mix, doen ook hoofdrolspelers Helen Mirren als Chris en Julie Walters als Annie veel goed. Helen Mirren, onder andere bekend van The Cook, the thief, his wife and her lover (Peter Greenaway) is niet voor niets de grootste Britse actrice, al had ik haar nog maar zelden in een dergelijke komische rol gezien. Julie Walters op haar beurt is bekend als moeder Weasly uit Harry Potter of als Billy Elliot’s balletlerares. De resterende 10 pinups komen allemaal zo uit de vele Engelse detectives, dramaseries of comedies lopen en mogen hier vooral in de luwte mooi wezen.

Het spreekt voor zich dat de 50+bios weken op Calender girls kan draaien, maar ook voor onder de 50 valt er genoeg lol te beleven aan deze ‘Full Monty in de menopauze’. Verwacht echter geen vernieuwend Brits komisch talent te ontdekken tussen de oude taarten, theezakjes en wat het vrouweninstituut al niet als thema’s voor hun bijeenkomsten uitzoekt. Daarvoor kunnen we enkel hopen dat de dames van Smack the pony weer eens een tv-serie in elkaar knutselen.

Oscar Krieger