print deze pagina

vallen op dove oren


Uitvoerende(n): Will Oldham
Titel: seafarers music
Label: Royal Stable Music/Drag City
Datum bespreking:
 
seafarers music

dan zeg ik: "Ja en onder zijn eigen naam kan hij het verdomme dan ineens wel! Waar zijn alter ego Bonnie "prince" Billy steeds meer het midden van de weg opzoekt -en het midden staat, zoals wij allemaal weten, gelijk aan nergens- is Will Oldham in de hoedanigheid van gewoon Will Oldham kennelijk nog altijd geïnteresseerd in wat er zoal gebeurt in de achterafstraatjes, de smalle steegjes en de donkere buurtjes waar niemand zich waagt. Dit keer waagt hij zich in de haven, want seafarers music is geschreven als muziek bij een documentaire van Jason Massot over zeelui. Hedendaagse zeelui, schrijft Oldham in de inlay. Rotterdamse zeelui, spitste de Plato Mania nog toe. Filmmuziek dus, en dat roept Oldhams kleine doch controversiële meesterwerkje Ode Music in herinnering. Wat nog niet eens zo'n slechte referentie is, want seafarers music kent eenzelfde transparant geluid: rustieke, akoestiese gitaartjes, die uitwaaieren zoals het gemiddelde zomer- casu quo lentebriesje. En zoals ik bij Ode Music dacht dat je de bijbehorende film maar beter niet kon gaan zien, omdat de beelden van de film het nooit zouden kunnen halen bij de beelden in je kop als je naar de cd luisterde; zo denk ik iets dergelijks bij seafarers music. Maar er zijn ook verschillen. seafarers music kent meer rust dan het af en toe wel erg hakkelende Ode Music. Stel je het elementaire voor van Ode Music met de contemplatie van Amalgamated Sons of Rest. Je weet wel, dat prachtige projekt van Oldham met Jason Molina van Songs: Ohia en Alasdair Roberts van Appendix Out. Stel je het onderhuids broeierige voor van Black/Rich music met de verstilling van Get on Jolly. Je weet wel, dat prachtige projekt dat Oldham deed met Tren Brothers'/Boxhead Ensemble's/Dirty Three's Mick Turner. Alleen noemde Oldham zich voor de gelegenheid Bonnie "prince" BIlly en Turner noemde zich Marquis de Tren. Zo zijn die artisten hè."
dan vraagt iemand: "Get on jolly? Ode music? Amalgamated Sons of Rest? Wat heeft dat allemaal te betekenen?"
dan zeg ik: "Dat heeft Oldham te betekenen. Oldham op de toppen van zijn kunnen, dat wil zeggen op de grens van zijn voorstellingsvermogen. En soms er net overheen. Het wil zeggen Oldham in al zijn puurheid, al zijn eenvoud. Het wil Oldham zeggen zoals Oldham was toen Oldham nog Palace was. Zo ook is seafarers music. De mensen die Oldham kennen weten nu wel genoeg."
dan vraagt iemand: "En de mensen die Oldham niet kennen? Wat moeten die nog weten over seafarers music?"
dan zeg ik: "Die stellen zich maar een naakter en doeltreffender ultrasound voor. Of een kompaktere Stars of the Lid die in een moment van genialiteit hebben besloten om alle overbodige franje en alle te langdurige gedreutel overboord te gojen. En dat dan, gelardeerd met een vleugje van het ongrijpbare mysterie van Labradford. Of wat ook kan: een Devendra Banhart die eindelijk eens zijn stomme bek houdt."
dan vraagt iemand: "En de mensen die nog nooit gehoord hebben van ultrasound en die zich met de beste wil van de wereld niets kunnen voorstellen bij een band die Stars of the Lid heet? Die denken dat Labradford een automerk is en Devendra Banhart een zeventiende eeuwse mysticus?"
dan zeg ik: "Misschien WAS er in de zeventiende eeuw wel een mysticus die OOK Devendra Banhart heette. Het toeval reist immers langs grillige paden."
 

dan vraagt iemand: "...?"
dan zeg ik: "Oké, die stellen zich maar een akoestiese Windsor for the Derby voor."
dan vraagt iemand: "En de mensen die... - ?"
dan zeg ik: "De mensen die, de mensen die, die moeten maar denken aan muziek van akoestiese gitaartjes en hoe die zich ineenvlechten, en hoe de muziek niet alleen daar is: in de boxen, op de ceedee, maar overal, in gans je kamer, gans je huis, gans je kop, en dan kijk je door het raam naar buiten en dan zie je dat de muziek ook daar is: op straat en in de huizen. De idee van de beweeglijke kunst: kunst, muziek in dit geval, die zich losmaakt van haar omlijsting en geen begin meer heeft, en geen einde. De mensen die, de mensen die moeten denken aan herhaling en verandering, aan rust en hypnose, aan akoestiese muziek die kabbelt en kabbelt, maar daaronder deint en deint en buldert en bruist. Ze moeten denken aan de drie m's: meanderen, mijmeren en melankolie. Ze moeten denken aan een rust die zowel sereen als desolaat, zo wel troostrijk als dreigend is. Ze moeten misschien maar WEL denken aan zeemannen, want zoals er op zee geen plaats meer is, en geen tijd meer, alleen maar water overal om je heen, zo is dat ook met deze muziek: er is geen hier meer en geen daar, er is alleen maar Oldhams repeterende muziek die voortkruipt en je overwoekert en je tot luisteren dwingt, tot stil, gespannen en devoot luisteren. Er is geen zang, want zang is overbodig. Er zijn maar vier nummers, en het ceedeetje is feitelijk een eepeetje, maar dat verschil doet er niet toe wat zoals gezegd is er bij seafarers music geen tijd meer bij. Hier is muziek ook geen puur auditieve ervaring meer: dit is muziek die je evengoed drinkt, voelt en ademt."
Will Oldhamdan zeg ik dat. zeg ik dat allemaal. maar ik weet dat het voor niets zal zijn. weet dat mijn woorden zullen vallen op dove oren. want dit is niet de tijd voor muziek lijk seafarers music. dit is immers de tijd waarin bonnie prince billy sings greates palace music op nummer één staat in de Euro Americana Chart. dit is de tijd van de Euro Americana Chart. dit is de tijd waarin zelfs onhippe muziek nooit haar hipheid verliest. dit is de tijd waarin schoonheid behapbaar en begrijpelijk moet zijn. het is de tijd van idolen en van boris. het is de tijd van keep the soul alive. in deze tijd beweegt een seafares music zich niet via het midden van de weg naar het centrum van de stad. in deze tijd houden dit soort plaatjes zich op in kromweggetjes en achterafsteegjes, door bijna niemand gezien, niemand opgemerkt, niemand geliefd. en dat is maar goed ook. simon joyner zei het al: some things are meant to be kept hidden. en degenen die in het verborgene zijn, samen met platen lijk dezen weten het: hier wordt weer eens echt muziek gemaakt. alle anderen weten het niet. en als ze het zouden weten, zouden ze er toch niet om malen.

Tim Donker

Niets van deze pagina's mag worden overgenomen zonder uitdrukkelijke toestemming van de auteur.
copyright © de Recensent 2000-2004