Evenement: [Binne]Nach
Plaats: Spuitheater, Den Haag
Datum: 29-04-04
Datum bespreking: 01-05-04
 

De Haagse Koninginnnenach is al 15 jaar een volksfeest. Het centrum verandert in een grote openluchtkroeg, met in de ene hoek de kermis en in de andere hoeken levende muziek. Elk jaar valt er voor de muziekliefhebber wat te ontdekken tussen het aanbod van blues- en popartiesten. Maar je moet wel telkens stratenlang die overvolle kroeg door. Sinds vorig jaar heeft de organisatie daar iets op gevonden; de [Binne]Nach. Minder een lallend feest en meer aandacht voor de muziek. Dat is vast ook de reden waarom het niet zo druk is in het Spui Theater.

De dames in de foyer

‘In de luwte van de festivalhectiek stellen kwaliteitsbands en singer-songwriters zich kwetsbaar op en laten zien dat hun muziek ook in een akoestische setting stevig overeind blijft.’ Aldus het programmaboekje. De festivalhectiek bestaat aan het begin van de avond nog uit een niet dansende massa voor het Theater waar een dj zijn werk erg slecht doet. Binnen zingt Sophie de longen uit haar Amsterdamse lijf. Toch levert dat maar een iel stemmetje op, in ieder geval te weinig rock ’n roll in de paar up tempo songs die ze brengt. Misschien dat ze daarom voornamelijk rustige luisterliedjes brengt, waarin haar stem beter gedijt. Een celliste zorgt voor wat extra warmte, maar het wil niet helpen. Ook Dez (Dezibelle) en haar band overtuigen niet. Het oogt erg prettig en de zangeres is zeer hip gekleed. De muziek is echter minder hip, of beter, een typisch soort hip van jaren terug. Funky? ja. Poppy? dat ook. Goed? –ehm. Niets van dat alles bij Marike Jager, die met gemak de foyer vult. Net als bij haar Haganum-optreden is ook nu pianist Henk Jan Heuvelink aanwezig voor de begeleiding. Marike Jager zingt niet de longen uit haar lijf. Dat is ook niet nodig, want haar stem en performance hebben al genoeg zeggingskracht. Centraal staan de melodieën en teksten. Het is hoog tijd voor een debuutplaat, al is het alleen maar om te testen of die songs het in de huiskamer net zo goed doen.

Ondertussen in het Filmhuiscafé

Het Spuitheater grenst aan het Filmhuis en deze avond hebben ze de tussendeur opengezet en vindt een enkele bezoeker het café. Eliza Gilkyson maakt al ruim dertig jaar kleine muziek. Haar folksongs, veelal van haar laatste cd Land of milk & honey, doen het goed in de kleine ruimte. Alleen al door dit soort optredens is de [Binne]Nach een geslaagd alternatief. Het lallend publiek dat achter Gilkyson van buiten meekijkt, wordt verstomd door de ramen van het café: een hyperactieve mimevoorstelling onder begeleiding van verstilde liedjes. Later op de avond betreden drie jonge gasten met gitaren het podium. Mental Marble moet het bij aanvang nog voor een handvol familieleden en een enkele internetrecensent doen. En dat terwijl hun entree zeer sfeervol is. Twee heren spelen gitaar en de derde vertelt een poëtisch sprookje alvorens aan een Venice-achtige song te beginnen. De jongens kunnen muzikaal nog wat groei gebruiken, maar publicitair zit het wel goed. Terwijl achterin een nichtje cd-hoesjes in elkaar schuift en een broer de verkoop start, hebben twee zusjes (vriendinnetjes?) in Mental Marble-shirts bellenblaasbusjes uitgedeeld. Het optreden eindigt met een café vol met mensen en vol bellenblaasbellen.

 

Weinig akoestisch, veel kwetsbaar geluid

In de grote zaal van het Spuitheater staan de wat grotere bands hun akoestische ding te doen. Althans dat is de bedoeling. Venus in Flames speelt heerlijke melodische rocksongs, gewoon elektrisch en versterkt. Zanger Jan de Campenaere kan zich prima meten met de hoge noten navolgers van Buckley en Radiohead (denk aan Arid, Coldplay, etc). De gitarist van de band lijkt niet alleen op die kale gast van K’s Choice, hij is het nog ook. De poppy songs Just another day en Better man springen er uit. De Portishead-cover Glory Box lijkt een waagstuk, maar overtuigt. Deze relatief nieuwe Belgische band is een aangename verrassing. Bettie Serveert gaat de theaters in onder de noemer Bettie Serveert Anders. Zangeres Carol van Dijk verklaart de switch met de volgende woorden: ‘Akoestisch betekent gewoon dat de distortion iets zachter staat afgesteld.’ De band zet in en wat volgt is een zeer sterk rock-optreden. Geen idee hoe de distortion normaal staat afgesteld, maar op die ene akoestische song na, hoor ik nog weinig Anders aan Bettie. Niet dat iemand daarom maalt, want Bettie Serveert Gewoon is al uniek genoeg. Maar weinig andere bands uit dit land brengen dit soort simpele, maar perfecte rockliedjes. En niet alleen het publiek is het daarmee eens, de band zelf staat met veel plezier hun ding te doen. Hopelijk wordt dat niet anders bij hun theatertournee. Als na twaalven The Gathering opkomt, is de grote zaal nog maar voor de helft gevuld. Jammer voor die andere helft, die nu met een dronken kop in de Hofvijver staat te pissen. Jammer, want The Gathering heeft zichzelf in enkele jaren binnenstebuiten gekeerd. Al na enkele songs, vermengt bewondering zich met kippenvel van de spanning. Want als hun muziek iets oproept dan is het wel spanning. De sferische triphop, mysterieuze rock of hoe hun muziek ook heet, zit vol dynamiek en beklemmende melodielijnen. Net als Bettie staat ook The Gathering absoluut niet akoestisch, maar zeker wel vol energie te spelen.

De tweede [Binne]Nach heeft veel aandacht voor het liedje, houdt zich gelukkig niet streng aan de akoestische richtlijn, maar weet wel het binnenste uit de artiesten te halen. Als uw reporter het theater verlaat, blijkt dat de binnenstad zich ook weer binnenstebuiten heeft gekeerd. De straten liggen bezaaid met plastic bierglazen en eetbakjes. In een omgevallen vuilnisbak ligt een feestganger te slapen, met een opblaasbare oranje kroon als kussen.

Ricco van Nierop