Uitvoerende(n): Orchestra Baobab
Titel: live in Paradiso
Cd titel: Specialists in all styles
Label: World circuit
Datum bespreking: 24-11-2002
 

Maassluis 8 juni 1988 - ik hoor zwoele klanken uit mijn radio komen. Een loom ritme, met een machtige soulstem die in een, voor mij, onverstaanbare taal vast over een hartverscheurende gebeurtenis verhaalt. ‘Wat is dit?’ vraag ik me niet voor niets af. Want mijn geliefde Gonzo radio draait overwegend Americana, ver voor het genre zo heette. Maar dit is geen Springsteen, Hiatt, Lindley of Shocked! (voor de niet kenner: ik bedoel Bruce, John, David en Michelle). Waar komen die prachtige klanken vandaan? Radiomaker Jan Donkers geeft duidelijkheid: "Van de Senegalese band Orchestra Baobab was dat Utru Horas."

Amsterdam 22 november 2002 - zanger Radolphe Gomis zet Utru Horas in en zijn band volgt. Een volledig gevuld Paradiso zingt letterlijk alle woorden mee, terwijl niemand (op een verdwaalde Senegalees na) weet waarover de song verhaalt. Orchestra Baobab is halverwege haar optreden wat een memorabele ervaring dreigt te worden. Toegegeven, er is enigszins sprake van een self-fulfilling prophecy, zoals dat undergroudhits betaamt. Van mond tot mond en van oor tot Oor wordt het woord ‘baobab’ al jaren doorgegeven. Het laatste half jaar komt de trend steeds meer aan de oppervlakte. Met als logisch gevolg een tour die bij voorbaat al historisch genoemd kan worden. Iets dat ook gebeurde met Nirvana in 1990 voor hun doorbraak en met The Strokes twee jaar terug. Van die concerten waar je meestal niet geweest bent. Groot verschil tussen deze voorbeelden en Baobab is dat het hier gaat om een groep die sinds 1970 bestaat en al duizenden concerten achter de rug heeft. Van dat laatste is niets en gelijk alles te merken. De band speelt als een geoliede machine, maar is tevens in een uitbundige stemming; klaar voor de overname van Paradiso.

Dakar 1970 - drie leden stappen uit de Allstarband en beginnen in nachtclub Baobab een nieuw dansorkest. Ze spelen een mix van Cubaanse stijlen vermengd met traditionele Senegalese muziek (in Wolof stijl en taal). Tot begin jaren tachtig hebben ze daar tot ver buiten de club succes mee en brengen een 20 tal lp’s uit. Begin jaren 80 worden ze voorbijgestreefd door concurrent hotelband Super Etoile met zanger Youssou N’Dour die een snellere soort Senegalese muziek (mlabax funk) maakt.

Baobab blijft in diverse bezettingen nog enkele jaren doorspelen, maar stopt in 1987. In 1989 komt hun sessiewerk uit 1982 onder de naam Pirates’ choice voor het eerst op cd uit bij het World circuit label en beginnen zij in de Westerse wereld naam te maken. Het label van Nick Gold bracht in navolging van hun succes met de Buena Vista-plaat vorig jaar de Pirates choice opnieuw uit. Met als gevolg dat ik Utru Horas zomaar ineens hoorde tussen de drukke peletonverslagen van Sjors Frölich in, Radio Tour had besloten Afrikaans te gaan. Ook bij radio 3 heeft de hit een tijdje op de playlist gestaan, maar zonder echte megahitgevolgen. Desondanks werd de groep weer bij elkaar gezocht (gitarist Barthelemey Attisso had een goed lopende advocatenpraktijk) en de studio in gestuurd om onder leiding van oud-concurrent N’Dour nieuw materiaal op te nemen. Met de prachtplaat Specialists in all styles als gevolg.

Amsterdam 22 november 2002 - de heren hebben meer in huis dan de schuivelaar Utru Horas (een soort omgekeerde bolero). Met meer opzwepend werk krijgen ze de zaal aan het deinen. Met Jiim ma Jiim ma en On verra ça excelleert de band als een waar ouderwets dansorkest. Paradiso doet de coumba en de rumba. De tienkoppige in pak gestoken band maakt er een levendige show van. Terwijl aan de ene kant Attisso staat te soleren, doen de twee saxofonisten een dansje voor. Ze maken grappen met elkaar en de saxofonist, met sjaal en pet, bietst bij de eerste rijen naar jointjes.

De temperatuur stijgt, het begint heerlijk te geuren naar zweet en wiet, de muziek houdt aan en Paradiso is een swingend tropenmuseum, maar dan geheel ‘alive’.

Okee, de songs lijken soms wat op elkaar en N’Dour, die enkele straten verderop staat te spelen, komt niet even langs zoals het gerucht ging. Maar dat kan de pret niet drukken, nog geheel in een roes vind ik m’n weg naar huis.

Ik ga niet meer naar concerten dit jaar, het heeft geen zin. Dit was het concert van 2002. Jan Donkers nog bedankt voor de veertien jaar oude tip.

Ricco van Nierop