Artiest: Wende Snijders (zang)
Band: Ro Krauss (altviool), Bart Wolvekamp (piano), Jeanne Biessen (viool), Rogier Bosman (accordeon) & Katja Dirven-Didychenjo (cello)
Gezien: 20-10-2004 / Schouwburg Amphion te Doetinchem
Datum bespreking: 22-11-2004
 

In 2001 wint Wende Snijders de eerste prijs en de publieksprijs op het Concours de la Chanson wat jaarlijks door de Alliance Française georganiseerd wordt. Vervolgens maakt ze grote indruk tijdens haar tv-optreden bij Barend en Van Dorp en in Paul de Leeuws Papaul. Deze optredens zijn een voorbode voor haar succesvolle programma Wende waarmee ze dit jaar de theaters bestormt.

Op het podium staan slechts een aantal stoelen met daarnaast instrumenten. Boven de stoelen hangen kleine lampenkapjes waardoor een zacht licht de ruimte in straalt. Franse chansons van Brel, Barbara en Piaf gezongen door een 25-jarige meid, hoe klinkt dat? Al bij de eerste klanken van de muzikanten is er een serene stilte neergedaald op het publiek. Het laatste gemompel en gekuch, verstomt als Wende Snijders opkomt. Zodra ze begint te zingen, waant het publiek zich in een Frans café.

Wende Snijders is niet slechts een zangeres die haar liedjes zingt voor de microfoon, nee ze gaat totaal op in de muziek en de tekst van de chansons. Hier komt haar opleiding aan de Academie voor Kleinkunst duidelijk naar voren. Het komt recht uit haar hart en dat is te zien. Haar hele lichaam beweegt mee; ze staat, zit, ligt op het podium. Ze fluistert, ze praat en ze zingt, de ene keer zachtjes en de andere keer gooit ze de emotie de zaal in zoals bij Ça va. Zelfs als je geen Frans begrijpt, het gevoel is duidelijk voelbaar. Ze zingt niet alleen, ze vertelt ook een verhaal. Over een jonge vrouw die in de steek is gelaten en alleen de avond doorbrengt, denkend aan wat haar geliefde uitspookt met een ander. De afwisseling tussen de Franse liedjes en het verhaal in het Nederlands voelt in het begin vreemd aan. In het Nederlands is ze een boos meisje wiens vriend haar alleen laat. In het Frans is ze een krachtige vrouw die zich niet zo maar laat bedriegen. Het contrast is prachtig.

 

Op sommige momenten is de breekbaarheid voelbaar. Het verdriet dat uit sommige liedjes spreekt, zorgt voor een brok in de keel. Ontroering op en top in nummers als Ne me quitte pas. Herkenbaar is het bovendien, welke vrouw heeft er niet eens tevergeefs gewacht op een geliefde, boos en verdrietig tegelijk? Wende Snijders wikkelt het publiek moeiteloos om haar vinger. Ook de muzikanten spelen de sterren van de hemel, zij zorgen voor een voortreffelijke begeleiding. Wende Snijders bewerkt ook Nederlandse liedjes naar het Frans. Een bijzonder voorbeeld is Chaque fois. Dit nummer, oorspronkelijk geschreven door Friso Wiegersma als “Telkens weer”, klinkt totaal anders in het Frans. Het klinkt beter en meeslepender.

De cd Quand tu dors (Wanneer jij slaapt), die in mei van dit jaar is uitgekomen, zorgt voor dezelfde sfeer als tijdens het concert. Nu komt de Franse intensiteit en gemoedelijkheid de woonkamer in. Op de cd wordt Wende Snijders af en toe begeleid door het Metropole Orkest, dat klinkt indrukwekkend. Het zorgt bij sommige nummers voor een andere beleving dan het concert, omdat de muziek grootser en meeslepender is terwijl het concert intiem was. Toch zorgt ook de cd voor rillingen over de rug. De breekbaarheid, de energie, de kracht; alle gevoelens van het concert komen terug bij het beluisteren van de cd. Wende Snijders, onthoud die naam!

Meer info en de speellijst is te vinden op www.wende.nu.

Erica Schoeman