Twee totaal verschillende veertigers Miles (Paul Giamatti) en Jack (Thomas Hayden Church) trekken er vijf dagen op uit om het naderende huwelijk van Jack te vieren. Ze proeven wijnen in de wijnstreek van de Santa Ynez vallei en ontmoeten de vrouwen Stephanie (Sandra Oh) en Maya (Virginia Madsen). Ondertussen managen ze elkaars onhebbelijkheden en worstelen volcontinu met die van zichzelf. Het heeft allemaal weinig om het lijf. Dat is nu eenmaal wel vaker zo met bijzonder grappige zaken.
Want ja: Sideways is een erg lachwekkende film, vol van leedvermaak. De gefrustreerde leraar Miles is bijvoorbeeld zwartgallig, zeurt, zaagt en heeft de hinderlijke gewoonte zijn ex-vrouw op hoge toon op te bellen als hij dronken is. Vriend Jack is dan ook niet gediend van Miles’ regelmatige ‘going to the darkside’. Zeker niet als het zijn sexy imago schaadt. De uitgerangeerde acteur kan namelijk ook tijdens zijn bachelor niet van de vrouwen afblijven. Hij put zich daarom in genante verleidingstactieken en neukt zich ondertussen suf. Tot ergernis van Miles, die liever was gaan golfen of eindeloos over het grillige karakter van de pinot gris had willen filosoferen.
Het heeft allemaal weinig om het lijf. Wel meer mensen krijgen nu eenmaal een midlife of hebben ondefinieerbare vriendschappen. Maar terwijl Miles en Jack zich samen een week door de duurste wijnen, en daarmee door het leven heenslobberen, wordt duidelijk dat Sideways een bijzondere, en vooral on-Amerikaanse film is. Vooral omdat het gedrag van de mannen zo neurotisch, de ego’s zo doorzichtig en de dialogen zo opvallend plat zijn. Bovendien wordt door de retro filmstijl, de gammele auto’s en de met kleedjes opgeleukte huiskamers het gevoel van het grote menselijk tekortschieten versterkt.
Een vriendelijke film is Sideways dan ook niet, al valt dat bijna niet op door alle hilarische momenten en tenenkrommende situaties. Onder de humoristische laag gaat Sideways namelijk ook over depressie, sociale onhandigheid, alcoholmisbruik, overspel, verlies en gebroken dromen. Over doodgewone, eenzame en over-ambitieuze mensen die niet zijn wat ze hadden willen worden en met grote moeite – en met behulp van veel wijn – een laatste beetje schijn op denken te kunnen houden.
Het klinkt reuze diepzinnig, maar dat is het toch niet. Alexander Payne (About Schmidt) baseerde deze film op het gelijknamige boek van Rex Pickett en had daarbij domweg voor ogen een film ‘over echte mensen’ te maken. Dat is gelukt, al is het resultaat eigenlijk niet om te lachen. Zijn grote verdienste is dat je dat dus wel doet en nog bijna constant ook. Dat is maar goed ook want uiteindelijk heeft al het menselijke getob, gehunker en geworstel in deze film niet alleen een bijzonder grappige, maar tegelijkertijd een bijna ontspannende werking. We zijn nu eenmaal allemaal twisted, maar sommige mensen kunnen dat beter verhullen dan de ander. En die laatste categorie is veel leuker om naar te kijken. Zeker in films als deze.