Evenement: Dichters in de Prinsentuin
Locatie: Prinsentuin / Café de Souffleur te Groningen
Gezien: vrijdag 30 juli 2004
Datum bespreking: 02-08-2004
 

De toevallige voorbijganger die in de avond van 30 juli op de Groningse Kruitlaan zijn hond uitliet, zou gedacht kunnen hebben dat een religieuze sekte de jaarlijkse zomerbijeenkomst hield voor de deur van Café de Souffleur. Hij zat er niet heel ver naast, al moet daarbij opgemerkt worden dat ieder lid een eigen god aanriep. Zijn avondlijke wandeling had hem getuige gemaakt van het slotevenement van de Dichters in de Prinsentuin.

Het is niet bepaald een liefhebber van poëzie, onze toevallige voorbijganger. Anders was hij de twee dagen daarvoor vast wel de nabij gelegen Prinsentuin in gewandeld. Daar had hij, naast diverse botanische hoogstandjes, een keur aan jonge dichters kunnen bewonderen. Hij had op het Theeveld kunnen zitten waar de dichters, opgewekt aangekondigd door presentator Klaas Knilles Hofstra, één voor één hun gedichten voordroegen. En daarna door de loofgangen kunnen struinen, waar ze allemaal tegelijk optraden, hun hoofd gestoken door een gat in de begroeiing. Dit laatste leverde een bijna angstwekkend persoonlijk contact met de dichter op, wat hier en daar tot vermakelijke taferelen leidde ("Jij bent toch Olaf? Ik ken je van je weblog!" zegt een meisje uit het publiek. "O wat leuk," zegt Olaf. "Dus jij bent één van de gemiddeld 70 bezoekers? Ja sorry mensen dit is even een persoonlijk gesprek tussendoor.")

Zelfs de verstokte poëzieliefhebber zal slechts een fractie van de namen die op het programma stonden aangekondigd hebben herkend. Dichters in de Prinsentuin is een podium waarop bekende en minder bekende dichters hun kunsten mogen vertonen. De poëziegoden werden twee dagen lang hartstochtelijk aangeroepen; deze kunnen niet anders dan tevreden zijn met de hoeveelheid bloed, zweet en tranen, dat voor hun vergoten wordt.

 

Eén van deze goden huist in Utrecht en laat zich aanroepen met ‘Ingmar Heytze’. Hij fungeert duidelijk als lichtend voorbeeld voor dichters als Fred Papenhove, Bas Belleman en Daniël Dee. Heytzes met veel branie voorgedragen regels zijn dikwijls glashelder en bijzonder komisch. Zijn volgelingen hebben inmiddels wel de branie, maar nog niet de rake regels onder de knie. Ook de Beatgeneratie werd stevig gekieteld, o.a. door Meindert Talma die een eindeloze lijst (al dan niet fictieve) plaatsen opsomde, waar hij in zijn leven heeft gemasturbeerd. Het beeld dat hij opriep (poëzie als daad van bevrediging) deed wat mij betreft de uitstraling van het festival weinig goed. Veertig jaar geleden zou een dergelijk optreden misschien provocatief zijn geweest; nu deed het voornamelijk dienst als verwijzing naar grotere goden (denk bijvoorbeeld aan de masturbatietaferelen in Kartonnen dozen van Tom Lanoye).

Een aantal dichters liet een eigen en oorspronkelijk geluid horen. In de middag overtuigden de optredens van Anneke Claus, Ali Albazzaz, Frank Starik en Thomas Möhlmann. Bij Café de Souffleur slaagden vooral de meer gevestigde dichters Jean Pierre Rawie, Ilja Pfeijffer en Tsead Bruinja er in hun regels voldoende lading en overtuigingskracht mee te geven. De hilarische afsluiting van Wim T. Schippers (die uit Kuttje Compleet, een keuze uit het werk van Wilhelmina Kuttje Jr. voordroeg) deed iedereen met een voldaan gevoel een Gronings terrasje opzoeken. De voorbijganger zal zijn hond, die erbij was gaan liggen, hebben meegetrokken naar huis om daar nog een borreltje te drinken.

Dichters in de Prinsentuin is een proeftuin voor literair talent. Het is daarom misschien niet helemaal eerlijk om van het festival een constant hoog niveau te verlangen. Het aantal dichters dat het gebrek aan krachtige regels maskeerde met een theatrale dan wel zangerige voordracht, was hoger dan een gemiddeld poëziefestival aankan. Daar stonden gelukkig diverse charmante voordrachten tegenover. Deze verzorgden, tezamen met het prachtige weer, het idyllische decor en de gratis toegang, een genoeglijke middag en avond in poëtisch Groningen.

Edwin Fagel