|
|
|
|
Er liggen kleine stukjes opgedroogde modder in mijn kamer.
In leuke vormpjes, zo vanonder mijn kisten gevallen. Meegenomen uit Schijndel,
Brabant. Paaspop is over, mijn jas hangt
nog buiten, zich te ontdoen van de rook. Hoogtepunten Novastar en The Thermals
klinken op de achtergrond. Rustig ontwaken en nagenieten.
Hard
Vakkundige speedmetal komt
sinds vorig jaar ook uit Nederland. De mannen van Textures breken de tent af. Erg
onhandig allemaal. Gelukkig zijn er genoeg bouwvakkers in het publiek zodat de
boel zo weer overeind staat. ’t Is teringherrie, maar wat kan die zanger
schreeuwen. Bij 2nd Place Driver
wordt er net zo geschreeuwd, alleen is de muziek minder hard. De band mocht het
nog een jaartje op het lokale podium proberen. Misschien dat hun debuutplaat
daar verandering in gaat brengen. Hun single Leave galmt alvast met
gemak richting het grotere podium.
 Alwaar Face Tomorrow geheel op zijn plek
is. De band brengt net als twee jaar terug op Paaspop een wervelende rockshow.
De gitaristen wagen zich aan een gevaarlijk spelletje gitaarmaaien, opvallend
genoeg zonder elkaar te blesseren. Zanger Jelle Schrooten gaat van de
weeromstuit aan paaspercussie doen. Het eitje dat hij voor zijn microfoon heen
en weer schudt, heeft echter geen enkel effect op de geluidsmuur die door de
overige bandleden wordt opgebouwd.
In het genre van melodische heftige bands heeft Face Tomorrow concurrentie gekregen van El Guapo Stuntteam. De Belgen spelen
opgevoerde blues-hard-rock. Met twee zangers en een mondharmonica doet het
enigszins denken aan The Red Devils. Jammer genoeg proberen ze hun naam eer aan
te doen, door een behelmde roadie in de fik te steken. Maar buiten deze
aandachttrekkerij om, is het een sterk optreden.
De grafherrie van de Amerikaanse band Nile kan
een volle tent imponeren. Op uw recensent na dan. Juist de niet-muzikale
onderdelen weten mij te raken. Zoals bijvoorbeeld de vermeende Oosterse
invloeden, die in de muziek niet te ontdekken zijn. Wel staat er in de coulissen een man met lange baard en tulband te headbangen. Of de
zanger die doodleuk na tien volledig onbekende, op elkaar lijkende songs,
aankondigt dat ze een nieuwe song gaan spelen. Leukste van alles is de
molenwiekact die de bassist met zijn meterslange haar uitvoert.
Meer lol bij de lieve jongens
van Agnostic Front. Alhoewel
ze massaal aan de spa-blauw zijn, komen ze op het aardige idee om hun fans op
het podium uit te nodigen. Al hun vriendjes en vriendinnetjes - massaal aan het
bier (dat hier vreemd genoeg op de bon is) - laten zich dat geen twee keer
zeggen en klimmen voorbij de vrijwillige beveiligers. Met als gevolg een enorm
zooitje rondraggende fans, waartussen de muzikanten moeite hebben hun
instrumenten te bespelen en hun liedjes te zingen.
Het maakt hun boze punk-act nog
enigszins draaglijk.
 Opvallend genoeg doen de harde
Iers-georienteerde folkbands het ook goed op Paaspop. Dit jaar mogen Neck, en
Flogging Molly afmaken wat The Pogues ooit begonnen. Neck (Iers, maar uit Schotland) is een
rockband met violiste, tinwistle-iste, banjo/doedelzakspeler. Vanaf het eerste
nummer is het feest in de tent. We dansen en we zingen en we springen en we
duwen en we zijn zo blij, want er zijn geen nuchtere journalisten bij. Auw!
Da’s m’n teen. En, nee, ik heb toevallig geen stalen hakken. Flogging Molly (Iers, maar uit de
VS) is volgens de vele shirts in het publiek de grote favoriet en maakt die rol
compleet waar. 'Walk
away me boys, walk away.' Toch doen de
folkpunkrockers ongeveer hetzelfde als Neck, met een simpele punkband en Ierse
folkachtige songs stampen ze een berg vrolijkheid bij het publiek los.
Eenvoud is het sleutelwoord bij
The Thermals. De drie
Amerikanen spelen in hoog tempo hun korte punksongs achter elkaar en zijn in
driekwartier door hun twee albums heen. The Thermals zijn van het principe
‘minder is meer’, alhoewel moeilijk te definiëren valt waar die meerwaarde uit
bestaat. De songs lijken sterk op elkaar en bestaan uit weinig anders dan op
melodie gezette energie. De band moet het van die energie hebben. Gezien het
aantal mensen dat blijft hangen, is dit niet helemaal een Paaspop-band. Maar
mij hoor je niet klagen.
Pop
Ondanks het vroege uur (er is
nog weinig drank van de taps naar het publiek overgeheveld), ondanks de
concurrentie van de zon buiten, weten de drie dochters van Tita Tovenaar toch
nog een 500 mensen te betoveren met hun Treble-sound.
Dan toch liever de pop van de jongens van Di-rect,
die doen waar ze voor komen: rock & rollen voor de massa.
|
|
 Net als The Sheer, die zich binnen een jaar
hebben gevoegd tussen de vrolijke publieksbespelers. Zanger/gitarist Bart van
Liemt zingt pophitjes en jut het publiek op alsof hij op een kinderfeestje is: 'You gotta do this right
now, maar nu op je aller aller aller aller hardst.’
Krezip is even weggeweest, heeft een nieuwe platenmaatschappij
en binnenkort ook een nieuwe plaat. Jacqueline Grovaert komt op alsof ze alleen maar een
nieuwe jas en een nieuwe zonnebril heeft. Maar als de bril van haar gezicht
valt, verdwijnt ook haar attitude. Wat overblijft is de vertrouwde sterke
rockzangeres. Het nieuwe werk klinkt veelbelovend, geheel passend tussen de
oude hits waar de meute bij meezingt.
Zondagavond komt Joost Zweegers
van Novastar maar langzaam op
gang. Halverwege, na een paar glazen wijn, schopt hij zijn pianokruk naar
achteren en galmt hij zijn hoge noten - Caramia - door de goedgevulde
tent. Hij is los. Een roadie zet, met gevaar voor eigen leven, de kruk weer
recht – Wrong - , waarna Joost geërgerd achterom kijkt. Never back down. Als hij tot slot zijn gitarist introduceert
(Ro-dri-gooooooooo) gaat Zweegers compleet uit zijn dak, waardoor de hele tent
in de toegift The best is yet to come, met ‘m meedoet: ‘You need less to
become more.’ Zo is ’t maar net.
Lol
In de Theatertent en in de
eetzaal hoort de meeste lol thuis. Toch doen Jovink
& de voederbietels op het grote podium ook een poging met Tante
Riekie die onstage bitterballen bakt en Een potje met vet zingt. Alle
rockclichés komen voorbij van Chuck Berry tot AC/DC, maar ook wordt een bezopen
paus in rolstoel het podium opgereden. En paaspop lacht om alle flauwiteiten
die de Achterhoekers opvoeren.
In de eetzaal traditioneel veel
campy artiesten met hoog ‘fout’-gehalte. The Happymaker, Mambo Kurt, Off the
record (gaat snel vervelen) en een speciaal voor de Peter Pan Speedrock-fans bedoelde
popquiz. De flauwfactor gecombineerd met de snackwalm, maakt van de te nuchtere
bezoekers snelle eters. Dan maar het vertier zoeken in de Theatertent, waar al
een half uur van te voren een rij staat. Eenmaal binnen blijkt topact Kamagurka
ziek en weten de vervangende stand-uppers maar met moeite een uur te
vullen met iets dat in de verte op humor lijkt.
Gelukkig valt er om de shirts
van het Paaspoppubliek nog wat te lachen. Al moet gezegd dat de normaal in
grote getale aanwezige humoristische shirts van de Band zonder banaan wel erg
versleten aandoen. Daar heeft echter de
Officiële Bakkebaardenclub wat aan gedaan. Hun club-shirt is op zich zo
lollig niet, maar de frequentie waarmee je een wangbehanger ermee ziet lopen is
hoog. Zo hoog, dat je je afvraagt of je wat gemist hebt. Waar komen al die
rockers met juiste gezichtsbeharing vandaan? Waar moet dit naar toe?
Dans
Een extra dans-tent was dit jaar de noviteit op Paaspop.
Met als gevolg dat de kleinere oude danstent voor het merendeel leeg bleef.
Behalve dan bij de optredens van twee vergeten Nederlandse kunstenaars. Eboman blijkt nog te bestaan en maakt nog
steeds collages door gesamplede films,
clips en muziek te verknippen en deze voor te schotelen aan het danspubliek,
wat niet helemaal met zijn ritmes weet om te gaan. Dansbaarder maakt Drillem het met J(anW)illem achter de
knoppen en Arjo 'La Kidda' Klingens (voorheen Handsome 3some) op zang en bas.
De act won de Grote prijs vanwege vernieuwend. Vooral de combi tussen de
teksten die La Kidda zingt en die Jillem op het scherm tovert zijn abstract
mooi. Grafisch zit de act ook zeer sterk in elkaar. In de grote zaal weet liveband Full Flavoured Dip met twee gitaristen en een trompetter een
laidback-jazz-sfeertje neer te zetten. Wat zeer aanstekelig werkt.
Maar ook zonder instrumenten
weten enkele dj’s de grote zaal te vullen met dansende ledematen. Vooral Nick-K en Miss Monica brengen de temperatuur
met gemak tien graden omhoog met hun sets op zaterdagavond.
Paaspop te Schijndel brengt vooral harde muziek, wat pop,
teveel flauwiteiten en steeds meer dance. Onder het motto: ‘Minder is meer’
weten vooral de bands zonder opsmuk te imponeren. Geen windturbines,
zuilengalerijen, verkleedpartijen of ingewikkelde crossovers. Hou het simpel,
drie akkoorden, wat ritme en melodie en raggen.
Tekst: Ricco van Nierop Foto’s: Edwin Bergeman
Verder lezen in relevante recensies op de Recensent:
- Paaspop – Editie 2004
- Paaspop – Editie 2003
|
|
|
|
|
