De tragedie van Medea en Jason is vaak te zien geweest op het toneel, maar Ghislaine Pieri en Carlo Scheldwacht geven er een totaal andere draai aan. Met een nieuw gezelschap genaamd Apen en Goden gebruiken zij popmuziek, verteltheater en toneel om de geschiedenis te laten zien, in plaats van het verhaal integraal te spelen. Deze eigenzinnige manier zorgt ervoor dat meer dan driekwart van de zaal is gevuld met jongeren. Jongeren die, op een enkeling na, geboeid het verhaal volgen.

Het decor bestaat uit slechts een stapel kussens die midden op toneel ligt. Gebruikmakend van deze kussens en van zijn sprekende mimiek doet Carlo Scheldwacht alias de verteller Cor, razendsnel de voorgeschiedenis van Jason uit de doeken. Ondertussen wacht Medea in haar badjas ongeduldig af. Af en toe spoort ze Cor aan op te schieten. Eindelijk is hij dan aangekomen bij de ontmoeting tussen Jason en Medea. Ze springt op en begint enthousiast te vertellen dat ze gelijk verliefd werd op Jason toen ze hem zag. Maar ja, hij was haar vaders vijand dus het zou slecht met hem aflopen. Ze besluit hem stiekem te helpen en daarmee start de geschiedenis van Jason en Medea. Een geschiedenis die begint met liefde en eindigt met wraak en haat.

Ghislaine Pieri speelt een sympathieke Medea. Een Medea, die je kunt volgen in haar razernij.
In zijn eentje speelt Carlo Scheldwacht alle andere rollen. Hij wisselt van de verteller Cor, naar Jason, naar koning Aietes en naar koning Creon. Hij doet dit overtuigend met minimale middelen, maar echte chemie tussen Jason en Medea krijg je hierdoor niet te zien. Daarvoor wordt het verhaal te veel verteld in plaats van gespeeld. Terwijl deze chemie de spil is waar de hele tragedie om draait. In plaats van de verhouding te laten zien tussen Medea en Jason heeft Apen en Goden ervoor gekozen alleen de emoties van de afzonderlijke personages te laten zien. Zo schreeuwt Medea haar verdriet en pijn na het bedrog van Jason uit op de muziek van Heartbreak Hotel van Elvis Presley. Heel toepasselijk zingt Cor: “You make me so lonely baby, I get so lonely, I get so lonely I could die.”

Muziek speelt een belangrijke rol in deze versie van Medea. Het wordt steeds gebruikt als uiting van emotie. Als Medea het publiek haar wraakzuchtige plannen heeft verteld, schalt Venus van Bananarama door de boxen. Op dit nummer gaat ze compleet uit haar dak. Aan het eind van de tragische geschiedenis zingt Medea trots het legendarische nummer I did it my way van Sinatra. Het liedje krijgt hierdoor ineens een heel andere betekenis. De nummers zijn goed gekozen en zorgen ervoor dat de voorstelling toegankelijk is voor jonge mensen. De thematiek van het verhaal is zwaar, maar door de popmuziek wordt het verlicht zonder afbreuk te doen aan de inhoud.

Door de speelstijl en aanpak spreekt de voorstelling jongeren aan. Dat is ook de doelstelling van Apen en Goden, de beide acteurs willen toneel maken voor een breed publiek ouder dan 15 jaar. Dit betekent overigens niet dat het alleen voor jongeren interessant is om de voorstelling te gaan zien. Door de verrassende uitwerking zal het stuk veel mensen aanspreken, omdat het een klassiek verhaal brengt in een modern jasje zonder de betekenis uit het oog te verliezen. Het gezelschap is van plan de komende jaren meer voorstellingen te gaan maken. Het zal zeker de moeite waard zijn de ontwikkelingen te volgen.

Meer informatie over de voorstelling en de speellijst is te vinden op www.totslot.nl