|
|
|
|
Zet twee klootzakken bij elkaar, geef ze een gitaar en een microfoon en ze beginnen een bandje. En later, dan krijgen ze ruzie. En aan de oppervlakte zal de ruzie gaan over hoe de een vindt dat de volgende plaat Zo zal moeten gaan klinken, terwijl de ander daarentegen van mening is dat die plaat veeleer Zo zal moeten klinken. Maar daaronder gaat de ruzie in werkelijkheid over wie de werkelijk Leider van de band is, en wie nu het eigenlijke Creatieve Brein is.
Dit overkwam ook José Maria Sanz (a.k.a Loquillo) en Sabino Mendez (a.k.a Sabino Mendez). Begin jaren tachtig begonnen zij Loquillo y los Intocables, het latere Loquillo y (los) Trogloditas (het lidwoord laten de heren meestal weg). Samen met een zootje ongeregeld maakten ze een aantal maffe en enigszins naïeve plaatjes die een mengelmoes waren van rock, jazz, country, calypso, ska, salsa, punk, chanson, blues en charleston. En altijd was het zo Loquillo y Trogloditas en altijd was het zo Spaans en altijd was het zo maf en zo charmant. Het moest wel tot een live-elpee komen, en die kwam er ook. Gezegend met de briljante titel ¡...A por ellos... ! Que son pocos y cobardes. Een weerslag van al die ongetwijfeld prachtige concerten die de band in Spanje gegeven had (waarom was ik daar niet bij godverdomme?). Prachtig of niet, hierna is het voor Sabino Mendez voorbij. Op de eerste studio-elpee na ¡...A por ellos...!... is het tevergeefs speuren naar zijn naam. Sabino Mendez is exit en naar het zich aan liet zien onder niet al te vriendelijke omstandigheden. Ooit verprutste ik een e-mailinterview met Sanz door de naam Sabino Mendez alleen maar te laten vallen. Volgens een site op internet maakt Mendez nog wel altijd muziek, hij noemt zich zelfs de grootste rocker die Spanje ooit gekend heeft, maar het is allemaal voor de marge. In geen enkele platenzaak in Spanje ben ik ooit op een solo-elpee van Sabino Mendez gestuit.
Loquillo en zijn holbewoners doen echter nog altijd voort, en nog altijd met enig succes. Niet het grote succes van de Mendez-dagen, toen een nummer als Cadillac Solitario tenminste nog de Spaanse hitlijsten kon beheersen. Maar succes niettemin en het is in Spanje dan ook nooit lang zoeken naar nieuw werk van de band. Zoals Arte y Ensayo dus. De release van de plaat werd enige tijd uitgesteld na de terroristische aanslag in Madrid in maart van dit jaar (Solidaridad con las victimas! schreeuwde het in woedende letters op de website van de band) en lag volgens mij nog niet al te lang in de platenzaak toen ik hem daar kocht tijdens mijn vacantie in Spanje afgelopen juli.
Naar verluidt zou Arte y Ensayo Loquillo's 'belangrijkste' cd van de afgelopen jaren zijn. Dat hoor ik er niet direkt aan af. Ik vond La Vida por Delante bijvoorbeeld vele malen interessanter. Arte... lijkt gewoon aan te sluiten bij de (stijgende) lijn die sedert een paar jaar in het werk van Sanz en de zijnen te ontdekken valt. De stoeremannetjesrock die Loquillo na de breuk met Mendez leek te willen gaan spelen (platen als Hombres, Tiempos Assesinos en Mientras Respiremos) is uit zijn systeem: Cuero Español, uit 2000, was er de laatste nawee van. José Sanz is net als ik, jij, wij allemaal een dagje ouder geworden en dat is te horen in zijn muziek. Met Neuve Tragos gaf hij ons een portie bigbandmuziek om de oren die in de twintiger en dertiger jaren van weeral de vorige eeuw niet had misstaan, en de vorige cd, Feo, Fuerte y Formal liet een niet onverdienstelijke interpretatie van T-Rex achtige glitterrock horen.
|
|
Wat doe je als je in Spanje een cd koopt en je hebt geen discman of gettoblaster of andere zooi bij je waar je de cd op af zou kunnen spelen? Wel, dan doe je het enige dat je nog kunt doen. Je concentreert je op de vormgeving, het hoesje, het boekje, de plaatjes, de foto's, de teksten. En dan vermoed je in het geval van Arte y Ensayo dat de nadruk wel op de zestiger jaren zal liggen. Ouwe fotocamera's, antieke Olivetti typmachines, beduimelde James Bond-romannetjes, Francoise Hardy-elpees en The Who-concertposters sieren het cd-boekje op. Bij thuiskomst (en eindelijk, eindelijk de beschikking over je cd-speler) moet je echter concluderen dat die sixties-feel voornamelijk in de vormgeving van het cd-boekje en de cd-hoes zit, en niet zozeer in de muziek. Hoewel. Bij de derde of vierde beluistering ben je alweer geneigd die woorden te loochenstraffen. Arte y Ensayo kent wel degelijk een sixties-achtige feel, al is de muziek bij lange geen sixties muziek. Maar er is wel het gevoel van de zestiger jaren, of althans het gevoel dat ik mij daarbij voorstel want ik heb de zestiger jaren nooit meegemaakt. Gevoelens van jeugdigheid, beginnende volwassenheid, het gevoel dat er nog zoveel voor je ligt, en nog maar zo weinig achter je, gevoelens van verliefdheid, van mogelijkheden te over, het gevoel van de zomer, van een ritje op de motor, van een film met James Dean, van samen met je afspraakje naar de bioscoop, het gevoel dat je ondanks alles deugt, dat je leven deugt, dat het in orde is of anders op het punt staat in orde te komen.
Misschien is wel het genoeg om te zeggen dat José Sanz zich voor dit album weer van een cover bedient. Zijn Ya no hay Heroes was onvergetelijk, mede door het gastoptreden van voormalig Stranglerszanger Hugh Cornwell, die de Spaanse tekst van zijn eigen nummer alleen met de allergrootste moeite uit zijn bakkes gewurmd kreeg. Die cover is alweder wat jaartjes geleden, maar punknummers interpreteren ligt hem kennelijk nog altijd. En in zijn handen kan het ultieme punkcredo tot het ultieme sixties-gevoel transformeren. En dus: "Luché contra la ley y la ley ganó"; Loquillo bezingt I fought the law of het om een feelgood-nummer gaat. Jawel. Luché contra la ley y la ley ganó. En gelachen dat we hebben hè, zou Bert Schierbeek daar misschien nog aan toevoegen.
Tim Donker
|
|
|
|
|
