Uitvoerende(n): King Me
Titel: happy happy
Label: my first sonny weismuller recordings
Datum bespreking: 29-03-2005
 

& we zingen & we springen & we zijn zo blij. je verdrinkt je falderie in je alaaf. & dan de handjes de lucht in. like you just don't care.

Hier is de feestmars. happy happy van King Me. Om je falderie te verdrinken in je alaaf. Om bij dood te gaan, en opnieuw geboren te worden. Zeven keer. Toen ik geboren werd voor de zevende keer dacht ik: nu gaat alles vanvorenafaan loos. Loos het gaat. Op het moment dat je deze cd in de ceedeelade van je ceedeespeler legt, en op close drukt, en daarna op play. Doe dat maar. Doe het nu. Terwijl ik wacht. Laat die klanken maar je kamer in stromen. Laat vera je kamer instromen. Laat het stromen. Laat haar stromen. Wees klaar voor het koninkrijk van King Me. Waar alles bij het oude is, behalve dat iedereen ouder is geworden. De bladeren worden oud en vallen en gaan dood. Het is kaler geworden in het koninkrijk van King Me. Kaler dan het was op voorganger Keep it here. Daar wilden de arrangementen nog wel welig tieren en misschien hoorden sommigen door de trompetten en violen de muziek niet meer. Die zullen daar op happy happy geen last van hebben, de zeikerds. Daar is alles kaal en klaar en iedereen die wil kan zien wat hij ziet als hij echt kijkt, horen wat hij hoort als hij echt luistert. Soms is dat eenvoudigweg prachtig. Luister bijvoorbeeld eens naar rain. Als ik een persoonlijke top tien zou maken van de mooiste nummers allertijden, dan zou rain wel eens heel hoog kunnen eindigen. De gitaar jankt, de viool klettert neer en neer als dikke stromen immer neerzeikende regen. De zanger huilt, de drums slenteren troosteloos voort en vuts tot voorbij the point of no return, of anders tot voorbij gewoon maar de volgende mirador. Dat lijden kan louteren bewijst rain. Mooi is zeker ook het eerder genoemde vera (genoemd naar de concertzaal?). Een goede introductie voor wat volgt. Het toont nog niet alles, maar het geeft een hint van wat je verwachten kunt. De pijnlijkheid van rain is nog niet in zicht, maar dreigt vanachter de eerstvolgende heuvel (of anders vanachter gewoon maar de volgende mirador) tevoorschijn te komen. En dan perfect (oh hoe het zich met geniepige weerhaakjes in je ziel vastzet). Of i'll go where the sun goes, dat is als thuisblijven en naar de regen kijken en jezelf nog maar eens een whisky inschenken. Laat het dan Macallan zijn, jezus laat het dan Macallan zijn. the happy heater is boos en wanhopig; wrong wrong kaal en elementair en alle opsmuk voorbij. back from war heeft die tiepiese, merkwaardige King Me-kwaliteit dat het tegelijk treurig en opbeurend is. Zoals zoveel King Me-nummers.

 

Want in tegenstelling tot wat een wijdverbreid misverstand zegt is het niet alles somberte en tristesse bij deze gasten. Zelfs op de allerzwartste momenten, zoals rain, biedt King Me nog altijd troost en hoop. Voor een luchtig nummer als you know i like blondes... is dan ook alle plaats, zonder dat het detoneert met het navolgende big boy song dat zich juist kenmerkt door iets als ingehouden woede. En in light again is het alweer licht, het daagt, het is bijna ochtend, het voetvolk neigt ter arbeid, alle vrouwen zijn nuchter en het is tijd om naar huis te gaan en te slapen misschien.

happy happy kent ook oninteressante momenten (helaas). soaps is een niemendalletje dat het ene oor in gaat en het andere uit. Zo bedoeld misschien? Okee, maar dat maakt het niet minder nietszeggend en klootloos. Temeer daar de luchtige charme die you know i like blondes... wel heeft bij dit nummer ontbreekt.

En de gesproken trackinformatie op het einde is een ware tenenkrommer. De suffe afkondiging van de band (+ danklijst en verdere informatie) door zanger Michael zou naar verluid een parodie zijn op een al even suffe radioman. Hmm, cabaret dus. Wat zei Dirk von Lowtzov daar ook alweer over? Precies: "ich verabscheue euch wegen eurer kleinkunst zutiefst", zei hij.

Maar wie track vier overslaat en happy happy na de laatste toon van track elf subiet uit zijn speler haalt, heeft zeker een hele moje ceedee om zijn oren gekregen. Ik ga geen moeite doen om die ceedee met andere ceedees te vergelijken, of King Me met andere bands. Dat gebeurt in menige King Me-recensie (en menig King Me-artikel) al op de vierkante centimeter en ik heb daar niks aan toe te voegen. Soms slaan de vergelijkingen ergens op. Soms niet. Je moet King Me vooral gewoon de ruimte laten om hen je eigen falderie te laten verdrinken in je eigen alaaf. Zingend. Springend. Blij & treurig, en vol van hoop.

Zet die alaaf dus maar vast klaar, close, play en loos.

Tim Donker