Titel: Hawaii, Oslo
Regisseur: Erik Poppe
Hoofdrolspeler(s): Trond Espen Seim, Jan Gunnar Roise, Evy Kasseth Rosten
Datum bespreking: 28-06-2005
 

Wat nu als de oorlog uitbreekt om twaalf uur ’s middags op de eerste van de maand? De sirenes zullen afgaan, zodat de bevolking de schuilkelders kan opzoeken. Maar wie let er op die sirenes, het is tenslotte de eerste maandag van de maand en twaalf uur ’s middags. Dit vraag ik me elke maand wel een keer af. Nog zo’n vraag: Wat nu als de enige ambulance uit de omtrek zich met een gewonde van een ongeluk naar het ziekenhuis snelt en zelf een ongeluk krijgt, zodanig dat een tweede patiënt ook snel vervoerd dient te worden, maar dat kan niet meer vanwege de schade aan de ambulance? Natuurlijk is voor zo’n probleem een praktische oplossing te bedenken, maar leuker is het om te bedenken hoe het ook zou kunnen gaan.

Filmmaker Erik Poppe zit vol met dit soort vragen en heeft genoeg fantasie om tot originele antwoorden te komen. Antwoorden op vragen over mensen in noodsituaties. In zijn tweede film Hawaii, Oslo volgt hij een reeks personages die heftige voorvallen meemaken en verder moeten. Aan de film is af te zien dat Poppe verhalen van de straat heeft geplukt en er zijn eigen draai aan heeft gegeven. Ongeveer zoals je dat zelf doet, als je een ruziemakend stel ziet lopen en jij je voorstelt hoe zij elkaar ontmoet hebben en hoe dat straks thuis verder moet.

Erik Poppe laat vijf losse verhalen samenkomen op een kruispunt, waar een ambulance een hardloper aanrijdt. Na het ongeluk draait de film de tijd terug en volgt de omstanders en inzittenden.
De hardloper is Leon, een jongeman van 25 die hoopt dat zijn jeugdvriendinnetje zijn verjaardag niet is vergeten. Ze hebben jaren terug een pact gesloten dat ze met elkaar zouden trouwen, mochten ze nog alleen zijn op deze dag. Leon mag echter niet zomaar de deur uit van Vidar, zijn verpleger in de instelling. In de ambulance zit een stel met hun zojuist geboren baby met hartafwijking.

 

Zij moeten zo snel mogelijk aan veel geld komen en dan richting het vliegtuig, zodat hun kind in Amerika een behandeling kan krijgen. Het is van levensbelang, dat snapt ook de chauffeur van de ziekenauto. Hij zit echter met zijn gedachten bij een vrouw die hij eerder die dag heeft gereanimeerd, na een zelfmoordpoging. Deze vrouw op haar beurt heeft twee zoontjes die de stad in zijn gevlucht zodat ze niet in verschillende pleeggezinnen komen, vanwege het destructieve gedrag van hun moeder.

En zo gaat de film nog even door met het verweven van verschillende verhalen. Erik Poppe neemt hiermee het risico dat de kijker de weg kwijtraakt, maar heeft dat weten te voorkomen. Niet alleen zijn de verhalen vernuftig door elkaar heen gesneden, ook zit je snel midden in het drama van de afzonderlijke elementen. Poppe neemt niet veel tijd om de personages te introduceren. Je leert ze kennen op een kritiek punt in hun leven, waardoor direct hun karakter naar voren komt en tevens hun relatie tot hun omgeving. Daarnaast bevat de film ook genoeg humor om het drama te verlichten. Hawaii, Oslo wordt wel vergeleken met de ensemblefilms van Robert Altman (bijvoorbeeld Short Cuts) en met de Paul Thomas Anderson film Magnolia. Dit vooral vanwege de vorm (het verweven van meerdere verhaallijnen), maar deze Scandinavische film kan zich ook qua kwaliteit prima meten aan deze klassiekers.

Oscar Krieger