De jaren tachtig liggen alweer een eeuwigheid achter ons, volgens sommigen een reden voor een revival. In ieder geval voor regisseur David Moreton, die in Edge of Seventeen de jaren tachtig min of meer verheerlijkt. Tenminste, voor zover het over new wave muziek en haargel gaat. Wat betreft de acceptatie van homoseksualiteit waren de jaren tachtig een heel wat minder prettige tijd.
De film begint in 1984, in het slaperige stadje Sandusky, Ohio. Daar staat voor de middelbare scholier Eric Hinter (Chris Stafford) de zomervakantie voor de deur. Eric, die voor een puber een opmerkelijk harmonieuze relatie met zijn ouders heeft, werkt in een fastfoodrestaurant. Zijn polyester kostuum staat hem niet erg aan – ‘mam, dit is zó jaren zeventig’ – en ook het opscheppen van spareribs en bonenprut is niet erg aanlokkelijk, maar zijn collega’s maken veel goed. Allereerst zijn vriendinnetje Maggie (Tina Holmes), maar vooral de hooggeblondeerde universiteitsstudent Rod. Die heeft eerder dan Eric zelf door waarom het seksueel niet zo botert tussen Eric en Maggie. Na een lange aanloop versiert hij Eric, vlak voordat school weer begint.
De verwarring die dat bij Eric teweegbrengt, wordt niet echt voelbaar: het spelen van een naďeve jongen die worstelt met zijn geaardheid gaat acteur Chris Stafford gewoon niet zo heel goed af, óf hij heeft de verkeerde regie-aanwijzingen gekregen. Ook is het niet echt geloofwaardig dat niemand door heeft dat Eric homo is, zelfs niet nadat hij zich steeds uitdagender gaat kleden en bijna iedere avond de plaatselijke homoclub bezoekt. Als het hoge woord er dan eindelijk uit is, weet Erics moeder niet wat ze ermee aanmoet en blijft Maggie verliefd, tegen beter weten in.
De film maakt duidelijk dat homoseksualiteit in de jaren tachtig in dorps Amerika nog echt een issue was: de afkeuring is zelfs zo dreigend aanwezig dat je ieder moment verwacht dat Eric na een van zijn nachtelijke uitstapjes in elkaar wordt geslagen. Maar zo’n film is het niet, Moreton wil niet alleen kommer en kwel laten zien, maar ook tonen hoe levendig en vrolijk de homoscene van die tijd was. En al ontbreekt een echt solide verhaal, de film geeft wél een leuk tijdsbeeld: het gepiel met de cassettebandjes, de zwarte kleding en de soundtrack van onder andere Bronski Beat en Eurythmics zal menig dertiger een aangename ‘aha’-belevenis bezorgen.