(een recensie in fragmenten)
& ook:
dwars doorheen de immer neerpissende regen kwamen ze aangestapt: Tas en Dame. Tas had een tas vol rare geluiden bij zich, en Dame zou die wel eventjes dooreen smijten gaan. En zo deden Tas en Dame en ze formeerden Bag Lady en maakten alleen al met het Organic Soundscapes-tweeluik twee van de interessantste, waanzinnigste, wildste en memorabelste cd's uit de neerlandse muziekhistorie. Het was voornamelijk geluid wat de klok sloeg op die cd's, geluid was overal, abstract geluid, herkenbaar geluid, vooral teringhard geluid en wie na beluistering van de Organic Soundscapes niet met een ernstige zenuwinzinking naar het dolhuis was afgevoerd, moest toegeven dat hij de adembenemendste minuten van zijn leven had beleefd//
& ook:
de tijden veranderen, los tiempos estan cambiando; José Maria Sanz wist het al. De tijden veranderen en wat meer was, ze zijn vol geworden. Ze zijn vol geworden, niet waar, vol geluid, en Tas en Dame (a.k.a Tiemen Seinstra en Poul Sven de Haan) hebben abstracte geluiden gelaten voor wat ze zijn. Vorig jaar nog, revancheerden ze met Bharata en daar was het meer muzikale teringherrie wat de klok sloeg. Je weet wel: muzikale teringherrie van het slag toen je als puisterige puber de grindcore ontdekt had en alle dagen op je kamertje zat met de stereo op tien, en je moeder die kwam vragen of het alsjeblieft een beetje zachter mocht, en je zag dat ze op de rand van de waanzin verkeerde dus je gunde het haar: het mocht een beetje zachter. Maar Bharata spiekte niet alleen maar bij de grindcore. Evengoed bij freejazz en bij nog zo'n duizend andere muziekstijlen en dus lagen vergelijkingen met Naked City en Ruins op de loer en zeg nou zelf: je kunt als band heel wat slechtere vergelijkingen treffen//
& ook:
de tijden blijven veranderen en dit keer heet het klaatu barada nikto wat ik in mijn speler stop. Als bij opener fuck off back home in stereo niet alleen namen als Rammstein en Oomph! door mijn hoofd schieten, maar ook een associatie met Laibach niet ver weg is denk ik eerst nog dat er niet zo heel veel veranderd is sinds Bharata. Ook die cd deed me geregeld aan Laibach denken. En dan klinkt nummer twee (succeeding is not enough; others must fail) als opgefokte, woedende hardcore a la Barcode en dan denk ik: we zijn weer thuis. Maar dan gaat het al snel mis. Het derde nummer breekt aan. En wat is dit? Ja, wat is dit? Een poging om Adult of Miss Kittin van de troon te stoten? Dit klinkt als electronica en om het nog erger te maken: dit klinkt als Duitse electronica//
& ook:
tas en Dame vrijen met (Duitse) electronica? Geen triootje dat ik eerder reeds voor mogelijk hield. En verder, verder nog waaieren de associaties uit op hun nieuweling. why don't you love me anymore, bijvoorbeeld, doet een beetje denken aan de experimenten die Laurie Anderson op United States Live I - IV ondernam. En nu vertegenwoordigt United States Live wel de allerbeste periode van Laurie Anderson, maar toch. Een Bag Lady nummer dat associaties oproept met de fameuze New Yorkse avantgardiste? Ook dat hield ik niet reeds eerder voor mogelijk//
& ook:
is er nog genoeg kaos, en brulzang, en woeste guitaren, en nog altijd liggen de buren er wakker van. Nog altijd is Bag Lady een interessante band, nog altijd is het onnavolgbaar, nog altijd schiet het van links naar rechts en weer terug, nog altijd peins ik Napalm Death, peins ik God, peins ik Godflesh, nog altijd is er woede en algehele gekte. Maar er is ook rust nu, meer rust dan gebruikelijk, misschien wel een beetje teveel rust nu//
& ook:
klinkt het zo eightees af en toe, zo Test Department zo Love & Rockets zo Bauhaus zo Red Lorry Yellow Lorry, als al die platen die je een paar zomers geleden, toen je wegens geldgebrek niet op vakantie kon, op zolder zette, en daarmee waaiert Bag Lady misschien verder uit dan ooit tevoren, worden horizonten verbreedt en nieuwe deuren geopend, maar in sommige gevallen hou ik niet zo van uitwaaieringen, laat ik de horizonten liever smal en de deuren liever dicht. Welgeweest zijnde moet ik bekennen dat ik een goeje twaalf jaar geleden nog van een cd als klaatu barada nikto uit mijn godvergeten dak gegaan zou zijn. Maar het is nu niet twaalf jaar geleden, nu is het nu. En nu klinkt klaatu barada nikto me net een beetje teveel als al die cd's die ik net naar de zolder verbannen heb. Of zei ik dat al?//
& ook:
klaatu barada nikto klinkt als de omgevallen platenkast van je vage buurmeisje, je weet wel, die met dat paarse haar en haar altijd zwarte kleding. Lief lief meisje, dat buurmeisje, je komt graag bij haar, dan zitten jullie op de vloer en roken en drinken jullie, en er klinkt muziek. En lief lief meisje dat buurmeisje hoor, maar het is precies of de muziek die ze draait altijd net een beetje verkeerd is, of het altijd net niet is, of liever: of het ooit was, maar inmiddels al niet heel erg meer is//
& ook:
& ook:
het is nog altijd geen muziek voor aan het zondagochtendontbijt met je vrouw, de muziek van Bag Lady (tenzij je misschien ontbijten gaat met je lieve en vage buurmeisje; je weet wel, die met dat paarse haar en haar altijd zwarte kleding). Maar klaatu barada nikto klinkt lang niet zo compromisloos als de andere Bag Lady-cd's uit mijn verzameling. Dat heeft een voor- en een nadeel. Het voordeel is dat klaatu barada nikto wat makkelijker wegluistert dan de andere Bag Lady-cd's. Het nadeel is echter dat klaatu barada nikto wat makkelijker wegluistert dan de andere Bag Lady-cd's.