Ben en Gus zijn buren op het platteland in Wallonië. Ben kan Gus niet uitstaan en Gus vindt Ben 'un idiote', zo niet meer. De boer en de thuiswerker komen in hun zoveelste gevecht 'per ongeluk' onder een landbouwapparaat terecht. Half verlamd zijn ze ook in het ziekenhuis buren, waar het gebrom en gescheld weer begint. Maar ze kiezen eieren voor hun geld en gaan op zoek naar hun gezamenlijke vijand; het bedrijf (Aaltra genaamd) dat het ondeugdelijke apparaat maakte waar zij het slachtoffer van werden. Zo begint een reis naar Finland. En daarmee een droogkloterige roadmovie per rolstoel.
Opvallend aan de zaal waar ik de film Aaltra zie, zijn de reacties van kijkers. Her en der zitten groepjes om elke scène te lachen, elkaar aan te stoten en al tijdens de scène de minimalistische dialogen te herhalen. Maar het merendeel is stil en lijkt niet geraakt door de droge humor op het scherm. Toch komt zo goed als iedereen met een tevreden lach de zaal uit. Droge humor is voor stille solistische genieters èn voor drukke sociale kijkers. Alleen kunnen de twee groepen elkaar niet zo goed verdragen. De solisten ergeren zich aan het gegeit van die socialen, die zich op hun beurt weer afvragen waarom de rest niet lacht. Ze vinden elkaar in hun liefde voor film en het blijft bij was ge-ssst en wat moeilijke blikken.
Zoals het in een roadmovie hoort, leren de hoofdpersonen onderweg van elkaar en van hun eigen fouten. Gelukkig staat dat, zoals het in een goede roadmovie hoort, niet gelijk aan cliché-scènes. Zo laten de heren zich geregeld helpen, waarna de helpers niet van die rolstoelmannen afkomen. Bijvoorbeeld wanneer ze, eenmaal over de drempel geholpen, zich in huis opdringen en na een biertje om een bed en vervolgens om een ontbijt vragen. Ondanks dat zij de anti-helden van de film blijven, ga je toch meeleven met hun slachtoffers.
Benoît Delépine en Gustave Kervern schrijven en regisseren niet alleen de film, maar spelen ook de hoofdrollen. En op alle drie de terreinen blinken de heren uit. Het verhaal lijkt cliché, maar blijft verrassen. Door de grofkorrelige zwart-wit beelden oogt het geheel zeer troosteloos. In deze setting komen de droge acteerprestaties van de acteurs goed tot hun recht. De reden dat alle soorten toeschouwers lachend de zaal verlaten, ligt in het slot van de film. Zoals het een goede grap betaamd, zal ik de clou hier niet weggeven. In de stoel dus en op weg naar de zes rolstoelvriendelijke zalen waar Aaltra draait.