aan zee in zwitserland

maar dit is toch wel hele maffe muziek hoor

ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil ja dat zal ja dat wil wel ja

Dit is echt wel tamelik weirde muziek, voorwaar, ik zeg u.

Akron/Family. Lange tijd wisten zij zich onder Michael Gira’s vleugels. Veilig op diens label Young God Records. Omdat ik als getormenteerde puber natuurlijk idolaat was van Swans & omdat ik ook als student nog, en Soundtracks for the blind langste tijd als het beste album allertijde beschouwde & verdernog omdat ik al die zij-projekten (Swans-related projects noemden ze het zelf) op zijn minst errug interessant vond, zoals Gira’s ‘solo’-album Drainland en later nog dat Body Haters-projekt; daarom dus (ja dat zal, ja dat wil), keek ik natuurlijk belangstellend toe toen Gira langsom meer en meer andere acts op zijn label ging uitbrengen, seedees waar hij soms NIET EENS op meespeelde. Kfond Mi and L’au prachtig en Windsor for the Derby prachtiger nog. Kwilde alles wel hebben van dat label. Maarja. Hoe gaat dat he. Nooit genoeg geld. En dan zijn er nog andere interesses. En dingen uit het oog verliezen is er ook nog.

Maar Akron/Family kwam steeds weer terug. Er was iets met die band. Er moest iets met die band zijn. Ja dat zal. Ja dat wil. In resensies kwamen steeds weer termen terug die mijn aandacht trokken. Termen als ‘vreemd’ en ‘freak-folk’ bijvoorbeeld. Maar als ik er dan stukjes van luisterde, leek het toch nooit echt spek voor mijn bek te zijn. Xchreef de band echter nooit helemaal af en nu kan ik dan eindelijk mijn hand leggen op een gansche Akron/Family-seedee; nu, nu de band niet eens meer op Gira’s label zit. Enniehoe. Dit is toch wel heel erg idiote muziek echtwaar.

Hoe het klinkt? Wel. Als een jamsessie van Prince, Gorky’s Zygotic Mynci en Led Zeppelin bijvoorbeeld. Xeg maar wat. Want in het volgende nummer klinkt het toch weer anders, als een jam van The Music Tapes, Devendra Banhart en de fanfare van bij u om de hoek. Of Wooden Shjips, Tinariwen en een bezopen straatmuzikant. Maar dan, u begrijpt het bij nu vast, weer heel anders.

De basis van deze muziek is zeker en vast inderdaad freakfolk. Maar er ligt funk overheen, en world overheen, en vroege hardrock overheen, en vooral totale gekte ligt er overheen. Meermalen moest ik aan Dull Schiksal denken. Een keer of vier of vijf schoot een naam als Mount Eerie door mun kop. En nog zoon duizend andere namen. Er is geen fokus. De fokus is weg. De fokus is een vogel voor de kat. Een dertigtal sekonden lang denk je het te vatten, maar dan is het nummer gansch op de loop gegaan met je en ben je het spoor weer helemaal bijster.

Dit is maf. Ja dat zal. Ja dat wil. Die idiote samenzang bijvoorbeeld. Of misschien is samenschreeuw een beter woord. Ze mochten van hun mamma best met hun nieuwe instrumenten, als ze maar zoet samenspeelden. En dus spelen ze zoet samen.

Bij vlagen klinkt Set ‘Em Wild, Set ‘Em Free welhaast beschamend vrolijk. Andere kleren is het troostrijk en wiegend. Maar meestal is het toch gewoon volslagen maf. Neem een nummer als Gravelly Mountains Of The Moon. Het begint als het lulligste der lullige nummers. Als iets waar het gemiddelde Krishna-koortje zich nog wel voor zou schamen. Maar halverwege gaat het loos en soleert elk bandlid er los van de ander totaal vormvrij op los, tegen elkaar in, over elkaar heen, door elkaar heen. Er wordt nog een krampachtige poging gedaan om tot een bombastiese rock-opera klimaks te komen (grand finale-stijl, u weet wel) maar het mag niet baten. De chaos en de rotzooi en de kermis blijven overheersen en deze potjepierendrukte helpt elke poging dit nog een beetje te volgen meteen om zeep.

Maar gelukkig is er ook een track als MBF, dat op een You Fantastic!-seedee niet had misstaan. Een freaky, repeterende guitaarrif dieuitmondt in n soort indianengehuil van de bandleden. En gelukkig ook. Gode zij geprezen, gode zij geloofd. Voor de freejazz waarin het prachtige Sun Will Shine eindigt.

Ja dat zal. Ja dat wil.

Maffe muziek. U gelooft niet? Hoe onwaarschijnlijk als dit alles klinkt, peins Zwitserland aan zee. Zingt Akron/Family in The Alps + Their Orange Evergreen: In Switzerland the//orange trees//grow by the sea. En ook dat klinkt onwaarschijnlijk. Maar bij Akron/Family kijk je na een paar nummers al nergens meer van op.

Kfind dat iedereen dit zou moeten horen. Kfind dat iedereen deze seedee zou moeten kopen. Ik geloof niet dat ik iets als dit al in mijn kolleksie had, en ik heb toch aardig wat maffe & freaky shit zal ik u vertellen. Kfind dat iedereen dit moet horen. Men hoeft het niet mooi te vinden. Hell, ik weet niet eens of ik dit zelf wel echt mooi vind.

Misschien toch wel een beetje, ondanks mijzelf, en ondanks de bombast en de onbeschaamde vrolijkheid af en toe. Sun will shine, and I won’t hide zingt Akron/Family. Okee dus.

Akron/Family, laat jullie zon schijnen. Ik zal mij niet verbergen.

tim donker