Deze week in de bios (afl. 11): Jongens links, meiden rechts

Geen uniseks in de grote bioscopen deze week. De mannen en de vrouwen worden na de ingang gescheiden. Role Models is een geinige film voor puberjongens van 12 tot 42. Appaloosa een ouderwetse western voor middelbare mannen. Gran Torino is een Eastwood-film voor bejaarde mannen. Aan de andere kant van het spectrum vinden we Confession of a shopaholic voor de modemeisjes van 12 tot 42. Two lovers voor de middelbare Joaquin Phoenix geilnichten. En tot slot Marley & me voor demente bejaarden of anderszins incontinente poedels.

Role Models – David Wain
Cast: Paul Rudd, Elizabeth Banks, Seann William Scott; Release: 12-03-2009

Als je Seann William Scott in een film ziet, weet je eigenlijk genoeg: dit wordt anderhalf uur poep-, pies-, en vooral seksgrappen. Deze reputatie heeft hij te danken aan zijn rollen in enkele American Pie-films. Aangezien we al 10 jaar na de eerste American Pie-film zijn, ben ik bang dat hij daar voorlopig nog niet vanaf is. Zeker niet als hij een onvolwassen dertiger speelt in Role Models. Hij en Paul Rudd krijgen een taakstraf opgelegd vanwege het vernielen van een standbeeld. Ze moeten als buddies (‘oudere broers’) gaan fungeren bij twee ‘zielige’ tieners. Scott wordt gekoppeld aan een seksbelust jochie van een alleenstaande moeder en Rudd krijgt een nerd toegewezen. Zoals het in dit soort films gaat, leren de onvolwassen dertigers meer van deze ervaring dan hun ‘pupils’. Voor het zover is, lacht de onvolwassen, jongensachtige filmkijker zich door een berg aan ongein heen. Met Elizabeth Banks als mooie afleiding. En Jane Lynch in een leuke bijrol als botte social worker. Het zoetsappige eind zorgt ervoor dat de film toch niet een typische ‘macho-film’ wordt. Liefhebbers van dat soort films verwijs ik door naar Jason Statham-vehikels als Transporter 3 of het volgende Fast & The Furious-deel.

Appaloosa – Ed Harris
Cast: Ed Harris, Viggo Mortensen, Renee Zellweger, Jeremy Irons; Release: 12-03-2009

Vorig jaar verschenen er drie modern westerns. The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford, No country for old men en There will be blood. Films die het ouderwetse westerngenre gebruiken als basis om ‘iets anders’ mee te doen; zij het qua vorm of verhaal. Acteur Ed Harris koos er in zijn tweede regie (na een biopic over schilder Jackson Pollock) voor om juist een ouderwetse western te maken. Compleet met kale vlaktes, verlaten stadjes, huurlingen die de arme bevolking komen redden, een dame die zich vastklampt aan de stoerste mannen in de buurt en een goede shoot-out. De film is vakkundig in beeld gebracht, heeft goede acteurs (naast Harris, Viggo Mortensen, Renee Zellweger en Jeremy Irons) en – dit was als driedelige opsomming bedoeld, maar ik kan geen derde compliment bedenken. De film mist spanning of een opvallende twist, heeft voor de middelbare man misschien net genoeg kogels en decolleté in huis om onderhoudend te blijven. Liefhebbers van interessantere westerns verwijs ik daarom terug naar de drie eerder genoemde films of gewoon naar een oude John Ford- of Sergio Leone-film.

Gran Torino – Clint Eastwood
Cast: Clint Eastwood, Bee Vang; Release: 12-03-2009

Clint Eastwood (1930) brak in de jaren ’60 door in een reeks westerns van Sergio Leone en begon in de jaren ’70 te regisseren. Zijn productiviteit als acteur neemt af (Gran Torino is pas zijn vierde rol deze eeuw), terwijl zijn productiviteit als regisseur toeneemt (Gran Torino is al zijn achtste regie deze eeuw). Eastwood speelt Walt, een Korea-veteraan die weduwnaar wordt en blijft mokken over de buurt die achteruit gaat. Als zijn buurjongen, onder druk van diens criminele neef, de oude auto van Walt probeert te stelen, komt Walt met zijn buren in contact. Na veel vooroordelen (de buren zijn Hmongs – een bedreigd volk in Thailand en China) en veel gemok van een Eastwood zoals we hem in zijn laatste rollen vaak hebben gezien, ontstaat er een mentor-leerling-verhouding tussen Walt en zijn buurjongen.
Jammer genoeg hebben zowel de regisseur als de acteur Eastwood de automatische piloot aangezet. Eastwood brengt het verhaal netjes naar een afronding toe, maar van bezieling in het verhaal of in het spel is te weinig sprake. Voor een goede Eastwood verwijs ik terug naar zijn vorige regie: The Changeling (2008) en voor een goede mentor-leerling-film is zijn vorige hoofdrol in Million Dollar Baby een prima voorbeeld. Positief is dat Eastwood met deze film een gezicht geeft aan een onbekende groep vluchtelingen, zonder de Hmong als probleem te bestempelen. Verder is Gran Torino niet meer dan een degelijke film.

Confessions of a shopaholic – P.J. Hogan
Cast: Isla Fisher, Hugh Dancy, Joan Cusack; Release: 12-03-2009

Candance Bushnell (Sex & the City), Helen Fielding (Bridget Jones), Lauren Weisberger (Devil wears Prada). Aan dit rijtje succesvol verfilmde chicklit-schrijfsters kan sinds deze week Sophie Kinsella (Shopaholic-boeken) worden toegevoegd. Want de doelgroep is groot genoeg om Confessions of a shopaholic tot een succes te maken. Daar hoeft het niet eens een goede film voor te zijn, dat bewees vorig jaar de veel te lange Sex and the city-film wel. Rebecca (Isla Fisher) wil bij een modetijdschrift gaan werken, maar komt bij een financieel blad terecht. Haar persoonlijke kijk op shoppen vat ze in een column over geld en keuzes maken. Het wordt een succes en haar leuke chef ziet haar ook wel zitten. Ondertussen volgt ze bijeenkomsten (shopaholic anonymous) om van haar shopverslaving af te komen en zit er een deurwaarder achter haar aan. Alles loopt belachelijk mis tot er nog maar een kwartier film over is waarin alle eindjes weer aan elkaar geknoopt kunnen worden. Shopaholic… haalt lang niet het niveau van Bridget Jones of de Sex and the City-serie. Wel houdt regisseur Hogan (die ooit prettig opviel met Muriel’s wedding) de lengte netjes binnen de perken. Maar echt humoristisch wil het niet worden en de romance tussen Fisher en Dancy sprankelt nergens. Hoogstens is het leuk om enkele prettige acteurs in de bijrollen te ontdekken: Joan Cusack en John Goodman als Rebecca’s ouders en John Lithgow en Kristin Scott Thomas als twee tijdschriftenbazen.

Two lovers – James Gray
Cast: Joaquin Phoenix, Gwyneth Paltrow, Vinessa; Shaw Release: 12-03-2009

Acteur Joaquin Phoenix kwam in het nieuws omdat hij zijn baard liet groeien en alleen nog maar hiphop wilde gaan maken. Je zou, door dit soort pr-grapjes, bijna denken dat het niet goed gaat met de ster van Walk the line. Afgaande op zijn laatste film, Two lovers, valt dat best mee. Phoenix speelt Leonard, die na een verbroken relatie weer bij zijn ouders is gaan wonen. Hij werkt in de stomerij van zijn vader en zit onder de plak van zijn moeder (Isabella Rosellini). Zijn joodse ouders willen hem koppelen aan een dochter van joodse (zaken)vrienden. Leonard is depressief, maar fleurt op als hij zijn nieuwe buurvrouw (Gwyneth Paltrow) ontmoet. Phoenix overtuigt in zijn rol van lanterfanterende oudere jongere die geen keuzes durft te maken. Je zou je als kijker haast gaan irriteren aan hem. Toch wordt zijn depressie wel realistisch gebracht. Maar een film met een niet al te sympathieke depressieve hoofdpersoon zal niet veel kijkers trekken. Daarom is het van regisseur Gray (die ook met Phoenix werkte in The Yards en We own the night) wel gedurfd dat hij bepaalde keuzes heeft gemaakt in het verhaal. Two lovers is een kleine film en tegelijk een opvallend drama.

Marley & me – David Frankel
Cast: Jennifer Aniston, Owen Wilson; Release: 05-03-2009

Ik kan natuurlijk de cynische, voorspelbare, mannelijke filmrecensent uit gaan hangen en elke romantische komedie of anderszins vrouwelijke film af gaan kraken. Maar ik heb geen idee hoe vrouwelijk bepaalde films zijn, er zijn zat vrouwen die van actiefilms houden en zelf ben ik een oprecht liefhebber van beter gelukte romkoms (Shop around the corner, Notting Hill, Alles is liefde). Voor de film Marley & me heb ik echter geen cynische rol nodig. Elke filmrecensent en filmliefhebber (m/v) zal louter op basis van de beelden dezelfde conclusie trekken. De film begint als Owen Wilson een hond (Marley) krijgt en eindigt als de hond sterft. Tussendoor ontmoet hij zijn vriendin (Jennifer Aniston), krijgen ze kinderen en beleven ze andere ups & downs. Het lijkt misschien origineel om een hond als leidraad te nemen, maar het levert een slaphangende spanningsboog op (zeker ook vanwege de lengte – 2 uur!). Nu wordt een gebrek aan spanning in een voorspelbaar genre als de romantische komedie nog wel eens verhuld met veel leuke scènes en scherpe dialogen. Niet hier. Ook kunnen aangename personages je door een duffe film heentrekken. Aniston en Wilson spelen niet onaardig, maar blijven te afstandelijk. De grootste ergernis zit echter in de hoofdpersoon van de film: Marley, de hond. Elke scène in het leven Wilson en Aniston wordt volgestopt met een irritante rondspringende, rotzooimakende slijmbalk. Niets mis met honden (alhoewel?). Honden in films is al een groter probleem, maar zelfs kinderfilms als Bolt en Hotel for dogs zijn een stuk beter dan dit misbaksel.

Ricco van Nierop

In de vorige edities van ‘Deze week in de bios’:
09.09: Il Divo / Rachel Getting Married / Involuntary
08.09: Pink Panther 2 / Transsiberian / Traitor
07.09: The Wrestler / Slumdog Millionaire / Bolt / City of Ember
05/06.09: The Higher Force / Eldorado / Frozen River / Doubt / Make it happen
04.09: Kan door huid heen / Curious Case of Benjamin Button / Gomorra / Valkyrie
03.09: Diary of a Times Square Thief / Revolutionary Road / Milk / Links / Zack & Miri make a porn
02.09: Frost/Nixon / Seven Pounds
01.09: Hamlet2 / The Visitor / Yesman