Nog net voor het jaar sluit, komen er twee albums op de markt die nogmaals bewijzen hoeveel goede muziek er dit jaar uit Nederland komt. Roosbeef maakt alle hooggespannen verwachtingen waar met haar geinig getitelde debuut Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten. Eva komt met haar derde album (haar tweede al dit jaar!) en consolideert daarmee haar status als best bewaarde geheim van Nederland. Twee cd’s waarin de hoofdrollen weggelegd zijn voor de composities, terwijl er mooie bijrollen zijn voor de stemmen, de arrangementen, de instrumenten en… twee hondjes.
Roosbeef - Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten
‘Ik ben onder invloed van jou / Ik vind de gekste dingen mooi / Zelfs Bløf raakt bij mij een snaar’
Een couplet later is het Xander de Buisonjé die een snaar raakt bij de verliefde Roosbeef. Roosbeef is binnen. Onderkoelde humor in de teksten, laconieke toon in haar stem, verrassende arrangementen in haar muziek. Na het winnen van de Grote Prijs in 2005, bracht ze in 2007 een EP uit. Het Krang-achtige ‘Volle Magen’ en het kleinkunst-achtige ‘Boerderij’ stonden daar al op en zijn nu wederom aanwezig. Helemaal terecht, want het waren de beste songs van die EP. Op de geinig getitelde cd Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten worden die twee liedjes vergezeld door nog negen tracks van even hoog niveau. Roos Rebergen zingt zoals het haar uitkomt; relaxed, gedreven, ontroerend. Nergens klinkt haar stem gladgestreken of klassiek ‘mooi’. Dit, samen met haar grappige voordracht (wie haar live heeft gezien, weet wat ik bedoel), haar gedreven en soms fanfare-achtige muziek doet allemaal sterk aan André Manuel (Krang, Ketterse Fanfare) denken. Geen goedkope kopie, maar een eervolle vergelijking. Want deze cd is niet alleen verfrissend, maar barst ook van de kwaliteit. Gein en ongein wisselt Roosbeef af met sterke doordenkers en goede oneliners (‘Jongen gaat het leger in, gratis rijbewijs’). Muzikaal wisselt ze voortstuwende fanfarerock af met ballades waarin de piano nadrukkelijk aanwezig is. Roosbeef was al een unieke verschijning op de podia, met deze cd bewijst ze ook een vrouw apart te zijn in de Nederlandse pop. We moeten de grens over als we vergelijkingsmateriaal zoeken (Eva de Roovere, Hannelore Bedert, Lady Angelique). Vanaf nu hoeven we dus niet meer de grens over.
Eva – A long way
Zangeres/kunstenares Eva bracht in februari haar tweede album uit en nu al ligt er een derde plaat. Ondertussen toert ze ook nog eens de zaaltjes in Nederland, Engeland en Canada af en bericht ze over de wereld om haar heen op haar zeer lezenswaardige weblog.
Eva’s composities hebben vaak een voortkabbelend karakter: lange coupletten (waarin echte verhalen verteld worden) en repeterende motieven op piano of gitaar. In ‘Where the pigeons go’ werkt dat niet goed. De zangmelodie en het gitaargetokkel lijken elkaar in een soort trance gevangen te houden; ze klinken de hele song lang hetzelfde. In de andere tracks zorgen afwisselende arrangementen ervoor dat het ‘voortkabbelen’ juist voor een meerwaarde zorgt. De viool in ‘Wrong with me’ biedt goed partij aan de piano en gitaar. In ‘The man who couldn’t move’ is het een orgel die voor spanning zorgt, terwijl Eva een treurig verhaal vertelt.
Zoals we ondertussen gewend zijn, doet Eva één track in het Nederlands. ‘Hondje’ verhaalt over een verleden waarin iemand ziek werd en waarin iemand troost probeert te bieden: ‘Ik zou je wel een hondje willen geven / Om vast te houden / En een afdak om onder te schuilen’. Sterke wachtkamerpoëzie.
De meest opvallende tracks vallen op dankzij de vocalen. In ‘My name’ hoor je Eva met zichzelf samen zingen. Het geeft op een mooie manier extra dimensie aan de persoonlijk gemaakte politieke tekst. In ‘Lion’ lijkt er wel een heel koor aan Eva’s te zingen over de simpele pianopartij heen. Met behulp van echoënde overdubs doet het geheel denken aan experimentele albumstukken van Kate Bush. ‘Seen from sky’ is een a capella stuk, waarin Eva haar woorden ritmisch uitspreekt. Wie bekend is met de spoken-word-tracks van oude Ani di Franco-platen weet waar Eva de mosterd heeft gehaald.
De afwisseling in arrangementen, de experimenten met haar stem en de nog immer aanwezige goede teksten, maken van A long way Eva’s beste cd.
Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.