Al halverwege het jaar wist Chicksinger het: bij de eindejaarslijst zal het gaan om Angus & Julie Stone versus Laura Marling. Vlak hierachter voeren Kimya ‘Juno’ Dawson, Amy MacDonald, Room 11, Marike Jager en Jenny Lewis de strijd om de derde plaats. Maar het jaar is nog niet om. Dat bewijzen Rachael Yamagata en Ani di Franco. Ondanks dat ze met Happenstance de beste Chicksinger-cd van 2005 maakte, was ik Yamagata al weer een beetje vergeten. Ten onrechte, want ze komt nu met een volwaardige opvolger. Ani Di Franco is gelukkig na twee jaar ook weer terug met nieuw materiaal. Twee serieuze kandidaten voor het predikaat Chicksinger 2008.
Rachael Yamagata - Elephant ... Teeth sinking into heart
Die vreemde albumtitel komt direct in het openingsnummer ‘Elephant’ al voorbij, waarin het gaat over hoe erg olifanten moeten lijden vanwege hun enorme geheugen. En over hoe tijgers hun kroost beschermen en tegelijk hun prooien verpulveren:
And I am dreaming of them with their kill
Tearing it all apart
Blood dripping from their lips
And teeth sinking into heart
Rachael Yamagata zingt dit met haar donkere fluisterstem. Als je niet naar de tekst zou luisteren, hoor je een warmbloedige pianoballad opgeromantiseerd door een box strijkers. Hetzelfde lied krijgt dankzij de hartstochtige tekst (de tijger en de olifant staan natuurlijk metafoor voor de harde omgang met een ex-geliefde) iets blanke bolster, ruwe pit-achtigs. Yamagata pakt je met haar stem en sfeervolle arrangementen in en als je eenmaal in het Yamagata-universum bent, kan en wil je er niet meer uit. Ondanks dat ze meestal helemaal geen leuke verhalen heeft te vertellen. De tweede song heeft al geen metafoor meer nodig: in ‘What if I leave’ windt Yamagata tekstueel geen doekjes om haar twijfel. Om zelf nog een beetje zonder emotionele schade uit deze cd (15 tracks) te komen, is het slim niet altijd goed naar de teksten te luisteren.
Debuutplaat Happenstance bracht haar nog geen wereldwijde doorbraak. Wel is haar naam gevestigd, zijn haar songs in veel series en films te horen en zong ze mee op platen van Bright Eyes (zes tracks op Cassadaga), Ryan Adams, Jason Mraz en Ray Lamontagne. Diezelfde Lamontagne zingt het toepasselijk getitelde ‘Duet’.
In vergelijking met haar debuut neigt ze iets meer naar de rock. Toch zijn haar fluisterstem en de aanzwellende (zeker niet pathetisch of romantisch) violen gebleven, die zorgen voor een broeierige sfeervolle cd. Opvallend is de 9-minuten lange track ‘Sunday Afternoon’. Yamagata weet die tijd goed te benutten door haar compositie goed op te bouwen met een lang klassiek intro, opzwepende zangpartijen, een lange gitaarsolo en rustige tussenpauzes (veel cello).
Niets ten nadele van haar enigszins vergelijkbare collega’s Cat Power of Feist, maar Rachael Yamagata verdient op basis van dit tweede prachtalbum op zijn minst even grote bekendheid. Of is Yamagata typisch zo’n artiest voor een beperkte groep liefhebbers die dit geheim nog even voor zichzelf willen houden?
Ani di Franco - Red Letter Year
Het duurde twee jaar voor er nieuw werk kwam van Ani di Franco. Aangezien zij in de afgelopen 18 jaar meer dan 20 albums heeft gemaakt, was dat een lange pauze. Maar ook één met een logische oorzaak: Red Letter Year is namelijk de eerste postnatale plaat van Di Franco. Doet het er wat toe? Nee, tuurlijk niet. (Alhoewel ik sterk het idee heb dat de energie van bijvoorbeeld Heather Nova niet in haar eerste postnatale cd is gestoken). Wel heeft de geboorte van Di Franco’s dochter geresulteerd in enkele mooie songs. Na twee ouderwetse Ani-songs (‘Red Letter Day’ over New Orleans en ‘Alla this’) vol met persoonlijk gemaakte politieke thematiek en heerlijk gepluk aan de gitaar, duikt in track drie de eerste baby op. Zonder direct gevolg voor de sound, die nog steeds vertrouwd klinkt. De drie songs ‘Present/Infant’, ‘Smiling Underneath’ en ‘Way tight’ kunnen natuurlijk over elke ‘baby’ gaan en zijn daarmee algemene liefdesliedjes, want Di Franco weet in haar teksten altijd dusdanig persoonlijk te zijn, dat het weer algemeen invoelbaar wordt: ‘I can see you as a challenge / that I will eagerly meet / cuz you are way way way sweet.’
Na deze drie tracks volgen er nog een reeks meer verhalende songs waarin Di Franco de wereld om zich heen bekijkt. ‘The Atom’ is haast een natuurkundig college over de geschiedenis van ‘the smallest unit of matter’. Muzikaal gezien zit de plaat meer dan goed in elkaar, al slaat Di Franco geen totaal nieuwe wegen in, of het moet zijn dat er hoorbaar veel muzikanten meewerken aan dit album. Op de meest funky track ‘Emancipated minor’ is dat goed te horen. De song gaat over dat Di Franco (38) niet jaloers is op de tieners van tegenwoordig. Het voortstuwende ritme, de volle sound en vooral de combi van haar stem met die van Jeff Klein maakt het tot een onweerstaanbare track.
Di Franco is terug en dat is meer dan goed nieuws.
Eerdere Chicksingerafleveringen vindt u hier.